Twaalf nummers lang laat de mysterieuze Actress (echte naam: Darren J. Cunningham) je alle uithoeken van het elektronische spectrum zien.
Klonk zijn Ghettoville, ondertussen al drie jaar oud, bij momenten nog te veel als een uit de hand gelopen experiment, dan klinkt AZD als een meeslepend verhaal met een kop en een staart. Alleen moet je er wel wat geduld voor uitoefenen.
Na een weinigzeggende intro moet je het tweede nummer “UNTITLED 7” wat tijd gunnen. Je wordt pas halverwege echt meegetrokken in het futuristische universum van Actress. Eerst weerklinken bleeps, een groovy baslijn en mistige toetsen, na twee en een halve minuut botsen diepe beats tegen het indrukwekkend gelaagde geheel. De echte opener van de plaat zet meteen de juiste toon.
Vervolgens lijkt het of Actress voor elk nummer op bovenstaande basiselementen gaat variëren. Soms subtiel, soms zeer bruut. Zo is er “FANTASYNTH” waarin een vederlichte melodie met een zware beat wordt vervlochten. De mist voor onze ogen lijkt steeds dikker te worden. Al luister je naar de plaat op het tropische Hawaii, je waant je in een duistere technotempel. Nog nooit in Berlijn geweest? Dan heb je een extra reden om naar deze plaat te luisteren.
Ook “BLUE WINDOW” — nog zo’n vroeg, hypnotiserend orgelpunt — en het claustrofobische “DANCING IN THE SMOKE” — geen betere titel mogelijk — bewegen zich tussen experimentele techno en ambient. We herhalen: de nummers zijn vrij experimenteel. Nog het meest toegankelijk is “X22RME”, ergens halverwege de plaat. Ook hier brengt het diepe geluid je in andere sferen, maar dan met iets meer voorspelbare elektronica dan wat we van Actress gewend zijn.
Voor de muzikale durfals: wees gerust, er zijn op AZD ook nog minimalistische klankexperimenten te vinden, zoals het zweverige “THERE’S AN ANGEL IN THE SHOWER”. Dat is met zijn dikke zeven minuten het langste nummer van de plaat. Het start met een pianoloop, maar gaandeweg gaan bleeps en atmosferische lagen deze duizelingwekkende brok complexe elektronica domineren. Je kan de intensiteit ervan bijna vergelijken met abstract expressionistische werken van Pollock en Rothko.
En we blijven variëren: “CYN” is ultrazwaar, experimenteel geschut met samples van stemmen van een zekere Rammellzee, een in 2010 overleden graffiti-artiest en rapper. Diens Gothic Futurisme — een cryptische strijd tegen de regels van het alfabet — was een inspiratie voor Actress. En dat verbaast niet, want Cunningham lijkt met zijn muziek een soort science fiction taal te willen spreken. Onverstaanbaar, maar o zo verslavend.
Ook in “FAURE IN CHROME”, met een glansrol voor een digitaal orkest, lijkt het weer alsof twee nummers door elkaar lopen. Maar het resultaat is weer magisch, net als “RUNNER” dat op zijn beurt neigt naar de new beat uit de jaren tachtig. En het klinkt raar om te zeggen, maar “VISA” is een bloedmooi einde van AZD.
Zeker omdat er op de hele plaat een sinister sfeertje heerst. Na een paar luisterbeurten is de kans groot dat je meegesleurd wordt en nestelt deze plaat zich in je hersenpan. Op voorwaarde dat je er voor open staat. AZD biedt een ideale mix tussen avant-garde en clubby muziek. Kortom, de kans is groot dat dit pareltje een van de beste elektronische platen van het jaar wordt.
Wanneer tourt Actress eens langs het S.M.A.K., Reina Sofia en Tate Modern?
