STUFF. mag dan wel Vuurwerk niet zijn, toch zou die bandnaam even goed bij de vijfkoppige Antwerps-Gentse band passen. Sinds de release van hun debuutplaat explodeerde de groep immers als een veelkleurig vuurwerkfestijn, van een jamband in de Gentse club White Cat tot een monstersucces in België and beyond.
Voor een keer is dat bovendien absoluut verdiend, want in dit kwintet worden enkele toptalenten uit de Belgische jazz en aanverwante genres verzameld. Zoveel was al duidelijk in de ettelijke live contexten waarin we de groep aan het werk zagen en het zelfgetitelde debuut was twee jaar geleden een fijne bevestiging daarvan. Het is cliché om met tweede worp Old Dreams New Planets van ‘bevestiging’ te spreken aangezien al lang overduidelijk was dat de groep een blijvertje was, maar deze plaat onderstreept dat wel nog eens kundig.
Hoe dan? Met vettige funk, lijpe hiphop, astronomische soul à la Thundercat, ophitsende space disco (“Galapagos”) en een eindeloos arsenaal aan opzwepende grooves natuurlijk. Weinig vernieuwends misschien, maar wel een groep die vanuit de gekende cocktail (Old Dreams) verdere sterrenstelsels verkent (New Planets). U moet al een vastgeroeste kamerplant van jewelste zijn als u bovendien niet de neiging voelt om bij het beluisteren van deze plaat uw ruimtepak aan te trekken om al dansend het vijftal in die exploraties te vergezellen.
Luister maar naar die vuil funkende opener “Slug”: hele melkwegstelsels openen zich tussen de haperende hihats en snares van Lander Gyselinck en de strak rommelende bas van Dries Laheye terwijl Andrew Claes (EWI), Joris Caluwaerts (keyboards) en Mixmonster Menno (draaitafels) allerlei onaardse geluiden de vortex in sturen. Dat soort taakverdeling lijkt evident, maar wordt doorheen de plaat wel continu op zijn kop gezet, zoals bijvoorbeeld in de luie G-funk van “Colibri”, waarin bas en EWI haasje over spelen in de melodische leiding. STUFF. klinkt hier misschien nog meer dan voorheen als een geoliede machine, een vijfkoppige Hydra.
Het is niet al gesjeesde funkgekte op deze plaat: “Fulina” begint met melancholische akkoorden die wel wat doen denken aan het beste werk van Lapalux, al ontspoort ook dit uiteindelijk in een hectisch ritmisch festijn. Afsluiter “Vault” schuifelt dan weer rond duistere ambientsferen die zo op de soundtrack van het aankomende nieuwe Twin Peaks seizoen mogen. Of luister naar de meeslepende melodielijnen op “Axlotl” die tot een kookpunt worden gedreven, met een opmerkelijk ingehouden drumpartij van Gijselinck als aandrijving, tot de band ontploft in een typisch hoekige groove als finale. Dit is geen jamband meer, maar een groep die perfect begrijpt hoe je een song met kop, staart, en vooral een fikse dosis buikgevoel opbouwt.
Al blijft bij STUFF. natuurlijk altijd de kanttekening nodig dat, hoe goed de plaat ook klinkt, dit slechts een voorsmaakje is van wat de groep op een podium kan aanrichten. Buiten het relatief beperkende keurslijf van een studio stuurt de groep daar zijn improvisatiedemonen uit en overrompelt genadeloos. Old Dreams New Planets is een uitstekende plaat, maar doet vooral uitkijken naar de verdere planeten die het vijftal bij elkaar zal boetseren op het podium.
Gelukkig speelt de groep ook effectief nog enkele concerten in de aankomende periode. Eerstvolgende rendez-vous op 12 mei in De Singel.
