Na La Resistenza sloot een tijd geleden ook El Negocito z’n deuren (al kan je sindsdien wel terecht bij de nieuwe Store, waar nu en dan kleinschalige concerten plaatsvinden), maar guerilla-leider Rogé Verstraete ploegt nog altijd voort en vond weer een paar gelijkgezinden om wat uitdagende en niet door een of andere intercommunale gesponsorde muziek naar Gent te halen. Dit voorjaar vinden zo weer enkele concerten plaats in het S.M.A.K..
Op 21 februari meteen hoog bezoek en een combinatie waarvan reeds geweten is dat ze tot markante resultaten kan leiden. Het duo Keenroh – Thijs Troch (piano) en Jan Daelman (fluit) – gaat een muzikale interactie aan met Seppe Gebruers en de Britse percussionist Paul Lytton. Die laatste staat al decennia aan de frontlinie van de vrije muziek en valt op door zijn van conventies bevrijde spel waarin de drumkit zoveel meer is dan een ritmemachine. Gebruers zal kiezen voor live processing (real-time bewerking van de akoestische input), wat het geheel nog een stuk ongewoner zal maken.
Diezelfde dag: het kwartet 1000, van Jan Klare (rieten), Bart Maris (trompet), kersverse Buma Boy Edgar Prijs-winnaar Wilbert de Joode (bas) en drummer Michael Vatcher. Het voorbije decennium toonde dit gezelschap zich een te duchten ensemble dat tot ver buiten de grenzen van de jazz of vrije muziek inspiratie ging opdoen en voor zijn recentste album nog een samenwerking aanging met de idiosyncratische snarenman Eugene Chadbourne. Nu gaan ze zich buigen over iets heel anders: het concept van volksliederen.
*
16 maart vindt de tweede double bill plaats. Eerst is er het duo Next Pony Level: de Zwitserse saxofonist Sebastian Strinning en drummer Jakob Warmenbol. Zij spelen intussen al enkele jaren samen en zouden naar verluidt al een diepgaande empathie gevonden hebben die voorbijgaat aan het traditionele sax/drums-gekletter, en ook andere, al dan niet verwante, oorden verkent.
Hoog volk voor het tweede concert die avond, want het Portugees-Spaans-Britse kwartet dat dan verschijnt bestaat uit kleppers van verschillende generaties die hun sporen al uitgebreid verdienden op het internationale platform. Pianist Agusti Fernandez heeft zich het voorbije decennium ontpopt tot een van de boeiendste, productieve en consistente performers van de vrije muziek. Roger Turner en John Butcher hebben beide een uitgebreid cv (aan de zijde van o.m. Phil Minton, Fred Van Hove, RED Trio,…) dat eindeloos tot de verbeelding spreekt, terwijl de hyperexpressieve bassist Hugo Antunes het sluitstuk vormt. Een kwartet met een uitzonderlijk potentieel.
*
Nummer 3 in de reeks: 27 april, met eerst een soloconcert van Eric Vermeulen. Die staat intussen al jarenlang garant voor jazz en geïmproviseerde muziek van hoog niveau, maar stond de voorbije jaren een paar keer in de kijker met projecten die hem meer dan ooit naar het terrein van het zuivere risico en de vrije keuzes stuurden. Zijn Antiduo met Seppe Gebruers was een statement van formaat en hun kwartetperformance met Eric Thielemans en Marek Patrman zindert nog altijd na in ons achterhoofd.
Ook van de partij: freejazzicoon Charles Gayle, vertegenwoordiger van een traditie die het heilige vuur vond op het kruispunt tussen vrije expressie en de gospeltraditie. Meer nog dan eender welke andere levende saxofonist, zet Gayle de traditie van Albert Ayler & co. verder. Zijn opmerkelijke levenswandel, soms theatrale performances en uitermate expressieve stijl blijven nog altijd hors categorie. Hij krijgt gezelschap van een even interessante als goed gerodeerde ritmesectie: Giovanni Barcella en Manolo Cabras (met hen zagen we de man in 2015 een bijzonder knap optreden geven) voor wat nu al een hoogtepunt van de concertreeks belooft te worden. Wie er een extravaganza van wil maken, kan daags ervoor ook al terecht in De Singer (Rijkevorsel) voor het Gayle Trio.
*
En dan nog wat grof geschut voor de slotavond in de reeks. Op 16 mei laat het nieuwe Veder van zich horen. En dat belooft iets bijzonders te worden, want het kwartet heeft maar liefst drie van de boeiendste Belgische muzikanten in de rangen (en dat is dan los van genre): Joachim Badenhorst (rieten), Niels Van Heertum (euphonium) en Ruben Machtelinckx (gitaar, bano). Hoewel die eerste al iets langer een bekend gezicht is, hebben ze vooral de voorbije jaren grote sier gemaakt met een reeks eigenzinnige platen die een frisse wind lieten waaien door de Belgische jazz, improvisatie en aanverwante genres. Ze krijgen gezelschap van de Noorse trompettist Eivind Lønning, die al uithing bij het Trondheim Jazz Orchestra en Motorpsycho. ‘Nuff said.
Uitsmijter: het fabuleuze Sylvie Courvoisier Trio rond de Zwitserse pianiste die mag gelden als een van de meest fijnzinnige improvisatoren op haar instrument. Haar duo met Ellery Eskelin mag er zijn, maar minstens even indrukwekkend is haar trio met bassist Drew Gress en vaste John Zorn-medewerker Kenny Wollesen op drums. Avontuur voor fijnproevers en orgelpunt voor een concertreeks die, op z’n zachtst gezegd, erg veelbelovend klinkt. Nu u nog. Potverterende politici ook welkom.
Meer info op de website, waar ook tickets besteld kunnen worden.
