Tom Krell van How To Dress Well staat tegenwoordig opvallend sterk in zijn schoenen. Nochtans is dat niet helemaal terecht, aangezien het nieuwe Care zeker niet zijn beste plaat is.
Daar waar Tom Krell in het verleden vooral hoge ogen gooide met muziek die melancholie en zelfs depressie verklankte, evolueerde zijn How To Dress Well op ”What Is This Heart?” naar een meer extravert geluid. Met de vierde langspeler van het project, het bijzonder open klinkende Care, is de transformatie compleet: weg is de onderhuidse vertwijfeling, de ingehouden pathos. Krell is zelf zeer tevreden met zijn nieuwe plaat omdat hij zichzelf een zekere vrijheid heeft aangemeten: hij is de baas over zijn eigen werk en blijft eraan sleutelen tot hij zich er goed bij voelt. Helaas kan de gepolijste productie niet altijd verdoezelen dat Krells muzikale ideeën soms wat mager zijn…
enola: Het lijkt erop dat het schrijfproces tegenwoordig vlotter verloopt voor jou, Tom. Klopt dat?
Krell: “Zeker en vast. Ik heb doorheen de jaren geleerd om mijn instinct te vertrouwen. Daardoor klinkt Care directer dan zijn voorgangers. En bovendien hecht ik veel waarde aan mijn eerste emotionele respons. Muziek maken begint altijd met spelen, gewoon wat tokkelen op een piano — zelfs wanneer je ‘serieuze’ kunst probeert maken. Alleen gaat dat speelse vaak verloren naarmate een werk meer vorm krijgt, en dat is jammer. Voor dit album wou ik die oorspronkelijke speelsheid echter bewaren.”
enola: Het begrip sentimentaliteit heeft altijd al een belangrijke rol gespeeld in je werk. Wat versta je daar precies onder?
Krell: “Ik denk dat ik er een andere invulling aan geef dan de meeste mensen. In haar essay ‘In defense of saccharine’ beschrijft de Amerikaanse auteur Leslie Jamison hoe die term een negatieve connotatie heeft gekregen in de kunstwereld, en hoe wij een vreemde culturele allergie voor sentimentaliteit hebben ontwikkeld die eigenlijk heel dom is: het is in feite gewoon een vorm van kwetsbaarheid, een andere manier van emotioneel zijn. In het nummer ‘Very Best Friend’ zing ik iets in die trant: ‘And I know I can be extra sentimental/Yeah, it’s dumb but sometimes it’s just right/And I could say it smarter but I want it gentle/Just save the rest for tonight.’ Sentimentaliteit en authenticiteit kunnen volgens mij perfect hand in hand gaan.”
“Het gaat erom iets te creëren dat actueel is en betekenis heeft. Dat is het verschil met wat ik ‘populistische’ muziek noem: die is niet betekenisvol, maar neemt enkel de markt — de dollar — als leidraad. ‘Someone told me, not ironic/That less meaning means more profit,’ zing ik in ‘Anxious’, en dat is exact waar populisme in mijn ogen voor staat: een gebrek aan substantie, aan betekenis.”
enola: Ondanks je redelijk ‘spontane’ manier van songschrijven heb je niettemin hard aan dit album moeten werken. Steek je nu meer energie in de productie?
Krell: “Ik ben nu veel geduldiger: de muziek krijgt veel meer tijd om te ontwikkelen. Het aantal uren dat ik aan het maken van Care heb besteed, is exponentieel hoger dan de tijd die ik nodig had voor mijn vorige platen. Daardoor voelt dit album heel speciaal en geeft het eindresultaat mij veel voldoening.”
“Weet je, een belangrijk aspect van je werk als muzikant bestaat erin geobsedeerd te raken door de details, tot op een niveau dat niemand anders volledig zal begrijpen of zelfs maar zal interesseren. Als buitenstaanders mij complimenteren over mijn werk, denk ik vaak: jaja, ik heb daar acht fucking maanden aan gewerkt om alles naadloos en perfect te maken. Het probleem is dat je bij muziek geen paradigma hebt: in tegenstelling tot een kunstenaar die een realistisch beeldhouwwerk van een menselijke figuur wil maken, probeer je met een song geen vooraf bepaalde werkelijkheid te benaderen.”
enola: A musician’s job is never done?
Krell: “Leren loslaten is ook een belangrijk aspect van je werk als artiest.”
enola: Wanneer voel je dan dat een nummer voltooid is? Wanneer kan je het uit handen geven?
Krell: “De song zelf moet de maatstaf zijn: ik moet mijzelf telkens afvragen wat voor beestje mijn nummers willen worden. Elke song moet de beste, meest zachte of juist agressieve versie van zichzelf kunnen zijn. Het werk zit erop als ik voel dat ik dat bereikt heb, en dat is vaak een kwestie van details, van kleine verwezenlijkingen: voor ‘Salt Song’ had ik bijvoorbeeld een bepaald einde in gedachten, en toen ik dat idee ook daadwerkelijk op plaat kon vastleggen, had ik zoiets van holy shit, het is mij gelukt!” (lacht)
“Mijn belangrijkste graadmeter voor succes is steevast de mate waarin ik mijzelf kan verrassen, en dit album was voor mij een verrassing over de hele lijn. Telkens ik het beluister, hoor ik een soort kracht en zelfvertrouwen waarvan ik niet wist dat ik ze in me had. Normaal maak ik altijd droevige muziek: dat is voor mij veel gemakkelijker.”
enola: Zou je ook zeggen dat je nu gelukkiger bent dan vroeger?
Krell: “Vandaag voel ik me redelijk bedrukt, om eerlijk te zijn. Ach ja, het leven is nu eenmaal een voortdurende afwisseling van ups en downs, zeker? Het verschil is dat ik nu meer de nadruk probeer te leggen op het positieve, ook in mijn muziek: de nummers die eruit springen, zijn de opgewekte nummers. Al mag je niet vergeten dat ik ook vroeger al van die vrolijke, sprankelende songs zoals ‘& It Was U’ (uit zijn tweede plaat Total Loss, jv) maakte, en dat mijn nieuwe album ook donkere songs bevat — ‘The Ruins’, bijvoorbeeld. Ik ben nu eenmaal een muzikale omnivoor, en mijn uiteenlopende voorkeuren qua genre en stijl zorgen voor een grote diversiteit in mijn eigen werk. Elk album is een soort compendium van popmuziek, en dat is met deze laatste plaat net zo. Dat maakt mijn werk erg hedendaags en hedonistisch, denk ik.”
enola: Hedonistisch, zeg je. Ben jij een aanhanger van de you only live once-filosofie?
Krell: “Normaal gezien niet, omdat ‘YOLO’ vooral voor onverantwoordelijk en egoïstisch gedrag staat. Maar vooruit, voor deze ene keer dan.” (lacht)
How To Dress Well staat op 11 november in de Brusselse Botanique.
