Manneke God schept de dag en Mourn cruiset erdoor. Of dat zou de conclusie kunnen zijn bij het beluisteren van Ha, Ha, He. Het album maakt komaf met het eeuwige cliché van de “moeilijke tweede” en nog wel met een fikse portie je-m’en-foutisme.
Het gaat de jonkies uit Barcelona nochtans niet voor de wind sinds ze met hun gelijknamige debuut een internationale doorbraak bereikten. Een dispuut met het Spaanse label zorgt ervoor dat Ha, Ha, He. voorlopig niet in de vaderlandse rekken komt. En wat erger is: ze kunnen niet optreden zolang de plooien niet legaal zijn gladgestreken. Dat het in deze tijden nefast is voor een jonge punkband om zichzelf niet live te kunnen promoten, hoeft weinig betoog. Wanneer tourvoorstellen van DIIV en Cymbals Eat Guitars noodgedwongen naast zich moeten worden neergelegd, wordt het enkel maar schrijnender.
Een mens zou er fatalistisch van worden, maar dat is buiten de meisjes en jongen van Mourn gerekend. Op Ha, Ha, He. klinken ze best strijdvaardig. Snedig vooral. Openingstrack “Flee” – anderhalve minuut indrukwekkende akkoordprogressie — laat weinig aan de verbeelding over; dit wordt een instrumentaal krachtvertoon. De ritmesectie zette een fiks aantal stappen voorwaarts sinds de vorige plaat en ook qua gitaarspel doet Mourn niet per se onder voor pakweg Zachary Cole Smith en zijn DIIV.
De extra energie die in het componeren werd gestoken, spaarden ze blijkbaar uit in tekst en zang. De thema’s zijn op hun best naïef, de lyrics soms zelfs simplistisch en houterig. Zo handelt “Brother, Brother” over het ongeboren broertje van Jazz en Leia Rodriguez (“Little brother/sleeping in a puddle/Intricate puzzle surrounds you”) en “Fry Me” over een fout gelopen vriendschap (“Keep faking you care/Keep using this well/That I’m your friend”). Onderwerpen die weliswaar te kaderen vallen binnen de leefwereld van een adolescent, maar vloeiend verwoord is het niet echt. Alsof Google Translate de zinsneden uitspuwde.
Geen slamdancer die daar om geeft, dus waarom zou Mourn dat doen? Het draait immers om punk attitude en enthousiasme en laat Ha, Ha, He. daar nu net bol van staan. Zo zijn “Gertrudis, Get Through This” en “Irrational Friend” mokerslagen die een woelend publiek eisen. Maar sterker dan “The Unexpected” wordt het niet. De brug van het nummer is het meest virtuoze riffmoment dat totnogtoe werd voortgebracht en wat meer is; Mourn toont ermee aan dat het ook in midtempo weet te imponeren. Alles hoeft niet langer aan gort. Door middel van een ijzersterke songstructuur en uitgebalanceerd vakmanschap ontginnen ze duurzamer gebied.
Ha, Ha, He. betekent kortom een sprong richting volwassenheid. Mourn diept een eigen sound uit door te experimenteren met tempowissels en vooral door een muzikaal-technische groei door te maken. Dit schept enorme verwachtingen voor een groep waarvan de gemiddelde leeftijd nog altijd geen 20 jaar is. Hopelijk weten ze de zakelijke beslommeringen vlug achter zich te laten, zodat verschillende podia ten lande hen kunnen verwelkomen.
