Het lijkt wel alsof de meest interessante rockmuziek tegenwoordig aan de punkwortels van groepen als Viet Cong en Iceage ontspruit. De Spaanse tieners van Mourn hebben die trend ook begrepen, maar voor hun medemens tonen ze opvallend minder begrip.
Toen de 18-jarige Jazz Rodriguez Bueno een bassist nodig had voor haar groepje, besloot ze dat haar 15-jarige zus Leia de beste vrouw voor de job zou zijn. Ze zijn misschien nog erg jong, maar muziek zit de zusjes duidelijk in het bloed: hun vader Ramón is immers de bezieler van de Catalaanse indieband The New Raemon. En hoewel de gitaar – een instrument waarmee Spanje uiteraard een bijzondere band heeft – ook de hoofdrol speelt in zijn songs, halen zijn dochters toch iemand anders aan als belangrijkste invloed: de Britse PJ Harvey. Wel, dat is eraan te horen.
Het titelloze debuut van deze Spaanse furie klinkt echter heel wat rauwer dan het werk van hun grote voorbeeld: het geluid van Mourn verenigt frivole, midtempo punk (“Misery Factory”) met rammelgrunge (“Boys Are Cunts”) en bij momenten lijkt het alsof de Internationale Ninetiesrockparade voorbij marcheert. Op muzikaal vlak zijn de nummers op Mourn dan ook iets genuanceerder dan de klassieke punkrock van pakweg The Ramones: “Your Brain Is Made Of Candy” trekt meteen een vreemdsoortig klaagzangregister open, terwijl de walsrock van “Silver Gold” niet had misstaan op Iceages vernieuwende Plowing Into The Field Of Love. Klepper “Otitis” klinkt dan weer alsof de Pixies met garagerock flirten, en de strofe van “Squirrel” knipoogt zowaar naar Sonic Youth.
Op thematisch vlak knoopt het viertal uit Barcelona wel weer aan bij de puberale rebellie van de punkbeweging: door op weinig subtiele manier de middelvinger op te steken naar haar zelfingenomen mannelijke antagonisten geeft Rodriguez Bueno hen juist de aandacht die ze niet verdienen. “Jij vindt jezelf cool maar ik vind je stom” is een vaak terugkerende boodschap die niet alleen weinig constructief is, maar bovendien ook getuigt van een gebrek aan humor. Dat maakt Mourn bijwijlen tot een weliswaar fysiek aantrekkelijk, maar niettemin onuitstaanbaar wicht dat we liever kwijt dan rijk zijn. Akkoord, rauwe rock als deze mag ongefilterd en direct zijn. En de eendimensionale emoties zullen wel aan hun beperkte kennis van het Engels te wijten zijn, of aan het feit dat de bandleden stuk voor stuk nog tieners zijn. Maar toch moet u voorzichtig zijn met de mantel der liefde: als u begripvol omspringt met iemand die uw geduld niet beantwoordt, dan dreigt u over zich heen te laten lopen. En dat zouden wij bij enola natuurlijk niet willen. Klinkt dat stiefmoederlijk? Ach wat. “Go fuck yourself,” zouden die van Mourn zeggen.
De eerste worp van Mourn is een muzikaal interessant scheurplaatje dat op tekstueel vlak erg nihilistisch aandoet. Love it or leave it, want dit viertal zal voor niets of niemand veranderen. Dat is toch wat ze zelf zouden verkondigen. Al zijn wij benieuwd naar wat een beetje meer levenservaring in de toekomst met hun geluid zal doen.
