Het Gentse Consouling Sounds, dat zich steeds nadrukkelijker profileert als een van de muzikale smaakmakers van de Belgische underground (maar stilaan ook daarbuiten), houdt er heel wat activiteiten op na. Naast het reguliere label is er zo ook nog Consouling Agency, voor groepen die muziek uitbrengen in eigen beheer, maar onder de vleugels van het label. Van beide flanken waaide ons onlangs een vlammende muilpeer tegemoet: Hedonist (Agency) en Alkerdeel (Sounds).
Het op een Genkse mijnterril gedoopte Hedonist past prima in een traditie van lichtjes afwijkende Limburgse lawaaibands die zich maar al te graag laten beïnvloeden door knallers uit de extremere muziek, maar dat steeds blijven doen met hun eigen, koppige ploetermentaliteit. Alsof die Gentse en Antwerpse poeha allemaal niet zo nodig is en het gretige marketingelement vervangen wordt door een extra knalversnelling. Hedonist, een powertrio zoals je ze niet al te vaak meer tegenkomt, is een band die nergens beweert het warme water opnieuw uit te vinden — zelf halen ze referenties als Motörhead, High On Fire en Monster Magnet aan (en terecht) — en dan maar heil zoekt in de zone tussen de genrehokjes.
Het is dan ook niet zo eenvoudig om er een label op te plakken. De productie van Xavier Carion stuwt het trio onvermijdelijk richting metal, terwijl ze met drummer Frederik ‘Cozy’ Cosemans (zie ook Hemelbestormer, Death Penalty) een klepper in huis hebben die techniek koppelt aan kracht. Hier geen nonchalante klopper die liefst van al wat achterloos zou jammen, maar een davermachine die de vlammende passages op The Collapse (en zo zijn er wel wat) een furieuze stuwing geeft. Gitarist Roel Paulussen en bassist/zanger Frank Homolka hebben er al een aardige gezamenlijke geschiedenis opzitten bij Solenoid, waarmee nog duidelijker verwezen wordt naar voorgangers uit de hardrocktradities.
Die invloed blijft terugkeren, hier en daar misschien zelfs met een weggemoffelde Southern draai, maar bovenal is dit een stomende cocktail van hardrock, stonerrock en opgefokte metal-’n-roll met hier en daar een scheut doom. Opener “The Urge” belooft meteen bloedvergieten en slaat al snel om in een potje headbangen à la Orange Goblin, maar dan op de hielen gezeten door Matt Pike & co. Bij momenten best heavy, maar de drie maken er geen ondoordringbare pap van, offeren de roll niet op aan het altaar van de heaviness. Songs hebben een kop en een staart, af en toe zelfs een verrassend catchy lijntje (“I Hedonist”, een volbloed single!), wat gitaarfranjes, een enkele solo en (misschien wat overbodige) stemeffecten.
Van de opener tot “Knives & Lint”, dat in z’n eerste seconden laat horen dat de geest van The Mighty Sabbath nog steeds voortleeft, blijft de groep zo even pretentieloos als krachtig de beuk erin gooien, met net voldoende afwisseling om de aandacht op peil te houden. Afsluiten gebeurt met de twee afwijkende nummers. Voor “Black Lungs” gaat de micro naar Ben Baert van Your Highness, waar het trio in januari 2014 een prima split-EP mee uitbracht. En het is een fraai cadeau voor Baert, want de moddervette riffs zijn hem op het lijf én de rauwe strot — de naam L.G. Petrov schoot ons een paar keer door de kop — geschreven. Ten slotte volgt nog “Beecher”, de eenzame trage van de plaat, waarvoor de band even een iets ingetogener, bluesy geluid verkiest. Niet helemaal met de impact van de voorgangers, maar natuurlijk weer voorzien van het nodige riffgeweld.
Voor genrepuristen uit de heavy uithoek van de rock-‘n-roll zal Hedonist misschien een speciaaltje zijn. Het mankeert hen immers aan dat uniforme, de benauwende ernst — al zal die hoes, met de naweeën van een bacchanaal, misschien ook weer wat volk op het verkeerde been zetten — en de alomtegenwoordige black metalinvloeden, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door een muur van een sound, het geoliede samenspel en het uitblinken in gewoon fucking beuken, zonder daar al te veel drama aan te koppelen. En dat mag ook wel eens. Hun drie tracks van de split-release met Your Highness (met onder andere onze favoriet, het van peper-in-de-kont-voorziene “The Number 8 Will Kill You”) worden er als cadeau nog eens achter geplakt. Sympathiek volk, die Limburgers. Toch?
Minstens even eigenzinnig, maar met al wat meer kilometers op de teller: het kwartet Alkerdeel dat intussen meer dan een decennium in de weer is met zijn korstige metalvariant die er schijnbaar moeiteloos in slaagt om zich te begeven tussen de werelden van black metal, sludge, noise en getoonzette volkslegendes. Hoewel vorige langspeler Morinde intussen alweer vier jaar oud is, bleef de band al die tijd niet stilzitten. Er verschenen twee split-releases (met A Den Of Robbers en Nihill) en een samenwerking met oude bekende Gnaw Their Tongues, die ook deze keer weer voor de intro zorgt, net als wat effecten in het slotsluik van het album.
Hoewel er een paar verschuivingen geweest zijn (verder meer daarover), zijn er natuurlijk ook nog een paar constanten. Het artwork mag er opnieuw zijn en vertoont ook nu een fascinatie voor scatologische fabels, kierewiete volksverhalen en andere folklore die het daglicht niet mag zien. Alkerdeel mag dan wel een product van moderne muziek en horror zijn, maar de groep lijkt minstens even veel te hebben met Hiëronymusch Bosch, Rabelais, Van den vos Reynaerde en Isegrim. Waren het Limburgers, dan hielden ze zich vast ledig met herrie over Bokkerijders. Maar die aanpak zorgt er van meet af aan wel voor dat Alkerdeel zich weet te onderscheiden in milieus waar er al meer dan genoeg conformistische bands rondlopen.
De sound: opnieuw een drassige soep, waarbij je tot de enkels in de dikke modder staat. Het is echter iets waar Alkerdeel zijn habitat van gemaakt heeft en wat ook wérkt. In het eerste deel van drieluik “Regardez ses yeux” (een verwijzing naar een zinsnede uit de fantastische moderne horrorfilm Martyrs, waaruit een stukje te horen is in deel twee) hoor je aanvankelijk een resoluut lo-fi geluid waarin je vooral cimbalen hoort, instrumenten in elkaar te lijken overlopen en de bas vooral een ongedefinieerde klankgolf is, maar dat vergt gewoon tijd. Doordat het overgeproduceerde van veel metal ontbreekt, is de muziek ook veel samenhangender en krijgt de compacte muur van geluid na verloop van tijd een hypnotiserend effect.
In de opener klinkt gitarist Pui soms alsof hij net overgewaaid kwam uit een shoegazeband, terwijl het kerkergekerm van zanger Jeroen Pede de luisteraar als vanouds meeneemt langs een reeks hellekrochten. Na een sinistere aanloop knalt het kwartet gebald vooruit en het resultaat is een jachtige hamerpartij, vuil en vettig, doormidden gekliefd door ontzet gekeel, tempowissels en een pompende onderstroom die niet wil weten van stilstand. Daarmee schuift Alkerdeel misschien iets meer op naar een klassiek black metalgeluid, of toch voor degenen die daarbij vooral denken aan snelheid en repetitieve ritmes. Na de overgang uit Martyrs wordt de brutaliteit in deel drie verdubbeld met een knoert van een riff en hondsbrutaal gebeuk.
In de titeltrack wordt een iets cleanere gitaarstijl gehanteerd, waardoor de muziek ook wat minder groezelig klinkt en even krijgt het geheel zelfs een jachtige wending die meer punk dan metal is. Die bedenking keert ook nog eens terug in slotluik “Gråt Deleenaf” — opnieuw goed voor een klein kwartier onheil. De lange intro en effecten van Mories (Gnaw Their Tongues) laten horen dat het viertal dat werken met lange stukken nog altijd perfect beheersen, terwijl je hier ook een combinatie krijgt van koppig voortstampende black metal. Er duikt zelfs even een ambientachtige sound in, maar ook een omslag richting punk rond de 10-minutengrens. Alkerdeel lijkt zich daarmee iets meer te oriënteren op duidelijker afgelijnde invloeden, maar geeft er toch weer z’n eigen draai aan. Live trouwens en heel erg in your face. En dat is maar goed ook, want dit geteisem uit Zomergem blijft zo een te koesteren anomalie binnen het Belgische kabaal.
Beide albums kunnen beluisterd/besteld worden via Bandcamp: Hedonist en Alkerdeel en Consouling.
