Soms zijn muzikanten als oude vrienden: door omstandigheden verlies je ze wat uit het oog, maar als je ze jaren later nog eens tegenkomt voor een lang gesprek blijken ze even boeiend als voorheen. Andrew Bird mag dan wel een resem platen uitgebracht hebben sinds we hem wat minder actief volgen, zijn tiende boreling Are You Serious klinkt even vertrouwd als de platen waar we destijds voor vielen.
Toch is Bird niet bepaald ter plaatse blijven trappelen. Hij is niet meer die zwierige solist die zich met behulp van een resem looppedalen, indrukwekkende fluitkunsten en cryptische teksten een eigenzinnig muzikaal universum opbouwde, maar een singer-songwriter die zich volop heeft ingebed in een organisch bandgeluid. Zoveel is al duidelijk vanaf opener “Capsized”: Birds viool duikt slechts hier en daar op en de stem wordt vooral voortgestuwd door een lekker groovende drumbeat en onder vuile distortion bedolven gitaren. Meteen daarna grijpt “Roma Fade” weliswaar uitdrukkelijk terug naar de succesformule van doorbraakplaat And The Mysterious Production Of Eggs met een pizzicatoviool en gefloten melodie die de sfeer zetten, maar al snel wordt dat ook hier door een voortvarend bandritme overmand.
Gelijkaardige sferen verderop in deze collectie met “Saints Preservus”, maar een springerige bridge toont ook hier weer hoezeer Bird vanuit dat succesgeluid is blijven verder evolueren. Meteen daarna laat de man wellicht zijn meest interessante recente ontdekking horen: “The New Saint Jude” steelt weinig verholen leentjebuur bij West-Afrikaanse grooves en melodieën. De ultieme merite daarbij is dan vooral dat Bird die nieuwe klanken moeiteloos weet te integreren in zijn rijke geluidswereld en de song niet doet aanvoelen als een zijspoor. In elk geval is het een track die we graag een feestje willen zien ontsteken in een concertzaal.
In de tussentijd is Bird echtgenoot en vader geworden, wat zich vertaalt in ietwat minder cryptische, vaak simpelweg gelukzalige teksten over de liefde en het vaderschap. “I think I found someone” zingt hij als afsluitende woorden op het rustig uitbollende “Bellevue”, het verklankt mooi de berusting die Bird in zijn persoonlijke leven lijkt gevonden te hebben. Het voordeel daarvan is dat de man hier vaak makkelijker te volgen is dan op eerdere platen, het nadeel misschien dat die typisch lyrische beeldtaal waar hij een patent op lijkt te hebben hier en daar wat is afgezwakt.
Helaas weet Bird het hoge niveau niet een gehele plaat lang aan te houden, en zet hij in een nummer zelfs een behoorlijke misstap: “Puma” dendert ongeïnspireerd verder op clichématige rockritmes en weet zelfs tekstueel niet te overtuigen met een bizarre vertelling over een radioactieve geliefde. Het fijne folky einde van de track kan dan helaas de scherven niet meer lijmen.
Eén misstap op elf is echter gemakkelijk met de mantel der liefde te bedekken, zeker als de andere songs voor het grootste deel topmateriaal zijn. Are You Serious is een goede plaat van een artiest die pakweg een dozijn platen ver in zijn carrière nog steeds op het scherp van de snee blijft spelen. Grote verschuivingen vallen daarbij weliswaar slechts met mondjesmaat te horen, maar misschien is Bird net daarom, omwille van die berustende vastheid, zo’n goede oude vriend die we telkens weer met veel graagte verwelkomen.
Andrew Bird speelt op 8 mei in het Koninklijk Circus in het kader van Les Nuits.
