De film:
2015 leek lange tijd een annus horribilis te worden voor de Vlaamse film, met een aantal high profile flops, zoals Terug naar Morgen, Lee & Cindy C en Café Derby. De sector schreeuwde moord en brand en we kregen uiteraard alweer heel wat opiniestukken te lezen waarin de schuld – al naargelang de achtergrond van de schrijver – bij de verzadiging van de cinema’s, de kwaliteit van de films of zelfs gewoon de koppige kijker werd gelegd. Maar de hele hetze werd net zo snel weer vergeten toen in het najaar D’Ardennen en Black uitkwamen, twee dynamische, geheel hedendaagse producties van jonge filmmakers, die het volk wél op de been brachten. Slechts enkele maanden nadat het einde van de Vlaamse filmwereld werd voorspeld, was alles weer koek en ei. (En om maar ten overvloede te bewijzen hoe snel het allemaal kan verkeren: momenteel worden de teleurstellende resultaten van Belgica alweer aangewend om opnieuw kommer en kwel te voorspellen tot in de zevende generatie. Ach ja.)
Veel belangrijker is dat D’Ardennen inderdaad een krachtige debuutfilm is, die twee genres – een sociaal realistisch drama en een grauwe thriller – op een gedurfde manier met elkaar mixt. Tijdens het eerste uur schetst Pront een somber portret van twee broers – de pas uit de gevangenis ontslagen Kenny (Kevin Janssens) en Dave (Jeroen Perceval), die probeert om op het rechte pad te blijven – en de vrouw waar ze allebei verliefd op zijn, Sylvie (Veerle Baetens). Met een grijzig, kil kleurenpalet en een heldere, efficiënte beeldtaal (let op hoe Pront de hereniging van de broers registreert in de achteruitkijkspiegel van een auto) dompelt hij ons onder in het milieu van Antwerpse marginalen – een milieu dat hij geloofwaardig en met veel empathie in beeld brengt, zonder te oordelen of zich te laten verleiden tot uitlach-cinema. De vertolkingen van het centrale trio helpen daar uiteraard immens bij. Kevin Janssens acteert doorleefder dan ooit, en de karakterkop van Perceval straalt tristesse uit.
Daarna, tijdens de derde akte, waarin de actie zich verplaatst naar de Ardennen, ontpopt de film zich plots tot een bizarre, bijna surreële thriller. Die genre-switch is een gewaagde zet, die wellicht een deel van het publiek achter zich zal laten. Maar de emotionele banden tussen de personages zijn tegen die tijd al lang duidelijk geschetst en dat zorgt er voor dat de plot, ondanks zijn buitenissige kronkels, toch altijd authentiek blijft aanvoelen. Het feit dat Pront ook verdomd goed weet hoe hij actie en geweld in beeld moet brengen, helpt uiteraard ook. Hij laat zich nergens verleiden tot snelle cuts of shaky cam, maar blijft trouw aan de stijl die hij tijdens het eerste deel had geïntroduceerd. Wie zijn kortfilms ooit heeft gezien, zal meteen beseffen dat Pront met zijn eerste langspeelfilm blijk geeft van veel meer volwassenheid en gravitas.
D’Ardennen was zonder meer de beste Belgische film van 2015 – waarmee op zich niet zo gek veel gezegd is, maar neem het gewoon van ons aan: dat is wel degelijk bedoeld als een compliment.
De blu-ray:
Bij de extra’s vinden we een making of die eigenlijk simpelweg bestaat uit een montage van b-roll beelden; er is dus geen traditionele documentairestructuur waarin cast en crew vertellen over hun ervaringen. Op zich is het wel interessant om de interactie tussen Pront en de acteurs te bekijken, maar echt veel informatie ga je hier niet vinden.
Die vind je wél in de audiocommentaar die Pront voorziet, en waarin hij ruimschoots de tijd neemt om zijn acteurs te prijzen, om zijn invloeden aan te duiden, zijn shotkeuze toe te lichten, hier en daar wat zelfkritiek te voorzien en de functie van de muziek te analyseren. Best interessant, alleen heeft Pront de neiging om te mompelen én spreekt hij met een vrij zwaar Antwerps accent, waardoor ondertiteling misschien geen overbodige luxe zou zijn geweest voor niet-Antwerpenaren. Bovendien is de audiocommentaar ook niet perfect afgemixt, waardoor het geluid van de film er wat té luid doorheen komt. Soms moet jezelf echt concentreren om Pront te verstaan, wat niet de bedoeling kan zijn geweest.
Het pakketje wordt afgerond met enkele bloopers.