Beeld je even in: een panoramisch beeld van een hondsdroge woestenij, badend in de ondergaande zon. Plots wordt de stilte doorbroken door een aftandse sportwagen die netjes aan de wettelijk toegestane snelheid het landschap doorkruist. In de wagen zitten twee door stof en olie besmeurde twintigers op weg naar waar het avontuur hen brengt.
Een reis zonder duidelijk doel waarbij er keer op keer net genoeg geld is om voldoende benzine te kopen om zo het volgende rustpunt te bereiken. Klinkt niet meteen als een verhaal dat je doet verlangen naar meer. Toch is dat net de premisse die Jan Paternoster en Dries Van Dijck met Highway Cruiser proberen te slijten. Voor alle duidelijkheid, Highway Cruiser is geen slecht album, maar de magma die je voelde opborrelen aan de hand van Belgische klassiekers als “Gravity Blues” of “Rattle My Heart” lijkt deze keer wat bekoeld. Wat je in ruil krijgt, is aanvaardbaar muzikaal materiaal dat je zo naast het wat gezapigere werk van The Rolling Stones kan plaatsen. En toch, die vergelijking gaat tot vervelens toe gepaard met rustige knikjes, terwijl je naar het einde van het album toch effectief snakt naar een enkel nummer dat je zonder meer van je stoel doet opspringen om de volumeknop helemaal open te draaien.
Een eerste, korte opflakkering krijg je tijdens “Gloria”: een vrolijk nummer over de ravage van figuurlijke overstromingen. De riff die het nummer op gang trekt, is onvergetelijk. Tekstueel baadt “Gloria” in de plakkerige lijfelijke sfeer van The American South. Die structuur vind je her en der doorheen het album terug. Paternosters gitaar trekt het nummer op gang en na een tiental seconden valt Van Dijck hem bij. Dat werkt, maar dan moet je wél voor genoeg afwisseling zorgen. “Stop Breathing”, “Walk Another Line” of “I Knew All Along” worden zo na een enkele luisterbeurt onmiddellijk herleid tot onderling inwisselbaar materiaal, haast gekraakt door de structurele luiheid die Highway Cruiser veroordeelt tot de ramsjbak deze feestdagen. Misschien toch nog een kleine positieve noot? “Pounding Heart”: een akoestisch pareltje gedragen door dat vreselijke Engelse accent dat Paternoster net zo genietbaar maakt als zanger.
Niet meteen een van de muzikale toppers die dit jaar net dat tikkeltje aangenamer hebben gemaakt, maar daarom niet minder genietbaar. Met een titel als Highway Cruiser geeft de band onmiddellijk aan wat je mag verwachten. Kabbelende, door gitaren gedreven deuntjes zonder ook maar een enkel hoogte- of dieptepunt. Beweren dat The Black Box Revelation nog steeds die opwindende band uit het tijdperk van Set Your Head On Fire is, gaat dan ook enkele stappen te ver. Genoeg van het landschap genoten: op de volgende plaat mogen de verkeersborden tegen de voorruit aan knallen.
The Black Box Revelation reist dit najaar doorheen België en Nederland. Meer info vind je op de website van de band.
