De moeilijke derde van Black Box Revelation! Voor de luisteraar, althans. My Perception is geen gemakkelijke zit. Wat aanvankelijk een flauwe bedoening lijkt, heeft heel wat tijd nodig om zijn ware gelaat te laten zien.
Dat die nieuwe Black Box-plaat stinkt! Voila, daarmee is het eruit. Althans, dat is hoe My Perception, de derde van het duo, hier aanvankelijk ontvangen werd. Na het veelbelovende debuut Set Your Head On Fire (2007) en het machtige Silver Threats (2010) leek de nieuwe worp de eerste paar luisterbeurten niet veel meer dan platte kak.
Nochtans zaten de voortekenen goed. Het duo zou, talent en instrumenten in een reistas gepropt, naar de VS trekken om daar onder de hoede van Alain Johannes zijn derde langspeler in te blikken. Kan niet misgaan, leek het: Jan Paternoster en Dries Van Dijck hebben de voorbije jaren bewezen tot een en ander in staat te zijn. Bovendien zijn beide heren niet alleen onderlegde muzikanten, het duo is ook zeer sterk op elkaar ingespeeld.
Tel daar Alain Johannes bij: begon zijn carrière door met Hillel Slovak, Flea en Jack Irons in een bandje te zitten, speelde samen met partner Natasha Schneider en verdiende uiteindelijk zijn sporen in de kringen rond Queens Of The Stone Age, en dat zowel als muzikant als achter de knoppen. Kan niet misgaan. Denkt een mens dan.
Maar ergens moet het behoorlijk misgelopen zijn, zo lijkt het aanvankelijk. My Perception klinkt gelikt, zo is de onthutsende vaststelling. Enkele Chinese vrijwilligers op wie de plaat uitgetest wordt spreken zelfs van een Eagles Of Death Metal-doorslagje, wanneer het stompende ritme van “Skin” voorbij komt.
Maar dan: een heuse klik. My Perception krijgt, bij gebrek aan keuzemogelijkheden, nog een kans tijdens een late autorit. Eentje waar bij ranzige baanrestaurants gestopt wordt en de eigenlijke bestuurder achtergelaten wordt na een plaspauze. Dat soort avond en dat soort rit. En wonder boven wonder blijkt My Perception de perfecte soundtrack voor het vertier dat die avond plaatsgrijpt.
Opeens is “White Unicorns” niet meer dat hoogdravende zwetslied, maar een meeslepende brok die speciaal geschreven lijkt om de gitaarsolo uit het slop te halen. “Bitter” blijkt te neigen naar The Kinks (maar dan kinkier) en “Shadowman” is het soort funk waar de Red Hot Chili Peppers heden beter een voorbeeld aan zouden nemen.
Het is wat graven om onder de laag glans de rauwheid van Black Box Revelation naar boven te halen, maar — het venijn zit in de staart — met nummers als “Sealed With Thorns” en “2 Young Boys” kan het niet anders of Black Box Revelation gaat enkele concertzalen met de grond gelijk maken. My Perception is een vreemde plaat, een waarvan het ons zal benieuwen hoeveel geheimen er nog in verborgen liggen en wanneer die zich dan gaan openbaren. En ook: hoe onze kijk tegenover dit album verder zal evolueren. Is dit over een jaar een meesterwerk of zijn we dan terug bij af? We hopen op het eerste.
Black Box Revelation speelt op 26 oktober in de Melkweg en op 3 en 4 november in de AB.
