Toen Tame Impala in 2010 debuteerde met Innerspeaker was de aandacht voor eenmaal niet gericht op het oude Albion of op de goede ouwe U.S. of A. maar zowaar down under, meer bepaald op Perth, waar een bende jongelingen zonder gêne de psychedelische rock uit de late jaren zestig net niet heruitgevonden leken te hebben. Het in 2012 verschenen Lonerism bracht meer van hetzelfde maar dan nog beter, melodieuzer en… poppier.
Pop, het door sommigen zo verguisde woord, stond altijd al hoog aangeschreven bij Kevin Parker, de man achter Tame Impala. In interviews ten tijde van Lonerism stak Parker zijn voorliefde voor (commerciële) pop niet onder stoelen of banken en ging hij zelfs zo ver te verkondigen dat hij maar al te graag een album wilde schrijven voor zijn landgenote Kylie Minogue. Zover is het vooralsnog niet gekomen, al maakt Currents in het bijzonder wel duidelijk dat Parkers neus voor fijne melodieën en soepele ritmes nog steeds naar behoren werkt. Weg is het rockgehalte van de vorige platen en verbannen zijn de uitwaaierende gitaren, in de plaats daarvan zijn er veel synths en een gladde productie.
Het klinkt erger dan het in werkelijkheid is, want zoals ook My Morning Jacket recent nog bewees staan de jaren tachtig en een gepolijste sound niet alleen symbool voor commerciële pulp en snelle happen, maar ook voor doordachte songs en vloeiende geluiden. Maar waar die laatste het muzikaal op verschillende vlakken zocht, blijft Parker opvallend dicht bij het discogebeuren. Want zoals hij zelf al verkondigde, wou hij in de eerste plaats een dansbare plaat schrijven. Missie geslaagd overigens, zoals onder meer de vooruitgeschoven singles “Let It Happen”, “Cause I’m a Man”, “Disciples” en “Eventually” aantonen.
”Let It Happen”, dat ook de plaat opent, verklaart met zijn zeven minuten meteen de oorlog aan eenieder die nog vasthoudt aan de oude rockgewoonten van de band. Nog voor de song voorbij de eerste minuut is, bloeit hij al schaamteloos open zonder zijn ingetogenheid te verliezen – overigens terwijl Parker met zijn beste falset (die hij een album lang volhoudt) het volgende te zeggen heeft: “It’s always around me, all this noise. But not really as loud as the voice saying: Let it happen, let it happen (It’s gonna feel so good). Just let it happen, let it happen.” Het kan de leidraad zijn voor de plaat, die schaamteloos melancholie en dromerige synthpop met elkaar verweeft tot een prachtig geheel.
Net als op Lonerism laat Currents zich overigens bij voorkeur in één luisterbeurt kennen. Want staan de singles er op zichzelf, dan worden hun kracht en cohesie pas echt duidelijk binnen het geheel van de plaat. Zo vloeit “Nangs” moeiteloos voort uit “Let It Happen”, en speelt het met dezelfde start/stop en herhaalmomenten als het vorige nummer. De echte schaamteloze pop dient zich dan ook pas aan met “The Moment”, dat zijn keyboarddeunen uit de betere jaren tachtig gehaald heeft maar die wel koppelt aan Parkers engelenzang en aan nieuwerwetse songstructuren. Een eerste maal wordt er gas teruggenomen met “Yes I’m Changing”, dat in een parallel universum door Phil Collins gebracht kon worden; zo popgevoelig en op de rand van schmaltz balanceert de song zonder er over te gaan (wat bij Collins veel meer het geval was).
Wie nog niet overtuigd is, zal het ook niet worden door het met subtiele weerhaakjes vormgegeven “Eventually”, dat zoals de rest van de plaat zonder schroom met de jaren tachtig aan de haal gaat om er daarna een geheel eigen ding van te maken. Rustig kabbelt het album dan ook verder zonder te ontsporen, al mag met “Disciples” wel even de wenkbrauwen gefronst worden. De rockinjectie in de song had nog enigszins draaglijk geweest indien Parker de sound van de song niet (onbewust) zo ver had doorgedreven dat er sprake is van een flauwe parodie. Het is een kleine smet op een verder prachtige plaat, die zelfs moeiteloos weggeraakt met de ballade “Cause I Am A Man” (wordt er nog geslowd heden ten dage?) en in “Love Paranoia” de opwinding van de eerste twee albums van Tame Impala weet op te roepen binnen een geheel ander universum. “New Person, Same Old Mistakes” sluit het album af zoals het hoort: een vette baslijn, droge drums en voldoende poppsychedelica om elke bad trip voor eeuwig te verbannen.
Currents is — laat daar geen twijfel over bestaan — een pure Tame Impala-plaat. Parker brengt opnieuw zijn voorliefde en talent voor psychedelica en vloeiende maar doordachte melodieën naar voor, alleen giet hij ze nu in een nieuw jasje. Wie zweert bij de rock van de eerste platen en niet voorbij de synths kan kijken, zal aan deze plaat een broertje dood hebben. Jammer maar helaas, want Parker is verder geëvolueerd en heeft een nieuwe niche gevonden. Laat hem nu maar die plaat met Kylie Minogue maken zodat hij opnieuw evolueren en zijn talent in een andere muziekstijl tentoon kan spreiden, want een man als hij dient zich elke paar albums opnieuw uit te vinden. In tussentijd kan Currents zich rustig meten met Lonerism.
Tame Impala speelt op zaterdag 22 augustus op Pukkelpop.
