Eerst en vooral: wij kunnen geen blik op de titel van die nieuwe Mist werpen zonder even aan eighties-hitsensatie ABC te denken. Van “The Look Of Love” is nochtans geen sprake; een letter betekent hier een wereld van verschil. Op zijn comebackplaat grasduint het Nederlandse combo in alle mogelijke vormen van indiepop.
Mist, dat is natuurlijk eerst en vooral de naar Spanje uitgeweken Rick Treffers, altijd al de spil van het Amsterdamse gezelschap dat er in 2009 met Period– badoem-tsj – een punt achter zette; tijd voor andere projecten en zo, meneer. Oude liefde roest echter niet, en dus vonden Treffers, bassist Jeroen Luttikhuis en toetsenist/gitarist Ivar Vermeulen elkaar dan toch terug. Skype en email werden eerste ingezet, naderhand zochten de muzikanten elkaar op, en zo kwam er dan toch The Loop Of Love; een onverwacht nieuw album van Mist.
Of we daar van wakker moeten liggen is een andere zaak. Mist was nooit een grote naam, en ook nu levert het een plaat op die vooral verstokte fans van indiepop uit de laatste tien jaar zal bekoren. Hits staan er opnieuw niet op, nummers die de wereld even doen stilstaan al evenmin. Maar laat dat dan ook de hardste kritiek zijn.
Treffers en de zijnen strooien op hun beste momenten immers wel achteloos in het rond met mooie melodieën alsof het niets kost. Niet het soort dat je in het gezicht brult tot je je overgeeft, maar langzamerhand kruipt het refreintje van “Go” je toch onder de huid, de gemoedelijke “ooohs” van “Hey”, in samengaan met die warme gitaar, zijn al helemaal onweerstaanbaar. En dan is er nog “Standing On The Shore”, dat na een onopgemerkt begin huppelend aan de haal gaat met een dot van een melodie.
Elders hapert The Loop Of Love al eens. “Counting To Ten” is zo’n nummer van “net niet”, in “Losing Everything” schiet Treffers’ stem tekort om de melodie te dragen. “Water” heeft ook niet genoeg aan die akoestische gitaar en stem om rechtop te blijven, de fluit die her en der versterkt, is zout in die wonde. En ja, “Prepare For Landing” belooft met zijn voortjakkerende elektronische backtrack echt wel iets, maar pietert helaas uit voor er ook maar iets boeiends is gebeurd.
Maar dan is er weer dat aangenaam voortdobberende “Let’s Belong”, waaraan Ana Béjar haar stem uitleende, en je bent opnieuw mee. Uiteindelijk is het nog het kleinste nummer, “Put It In A Box” dat het hart helemaal doet smelten. Misschien had het dus met een paar tracks minder gekund, maar laat er geen twijfel over bestaan: die terugkeer van Mist heeft een fijn plaatje opgeleverd.
