Het zijn niet altijd de hardste roepers die de meeste aandacht
verdienen. In deze ijdele tijden van eigenlof is grootspraak niet
zelden omgekeerd evenredig aan muzikaal talent. Zonder een nieuwe
“noord-zuidrel” te willen ontketenen, moeten we toegeven dat
uitgerekend dat hard roepen, die eigenlof en die grootspraak drie
karaktertrekken zijn die we gemakkelijk toedichten aan onze geëerde
noorderburen. Het probleem met dergelijke clichés is echter dat ze
slechts betrekking hebben op een kleine, weliswaar luidruchtige
minderheid.
De groep Mist wordt alleszins bevolkt door vijf Nederlanders die
zelf alle drukte lijken te schuwen en liever opereren in de luwte.
Officieel heet het dat zij met ‘Bye Bye’ na ‘We Should Have Been
Stars’ (2003) toe zijn aan hun tweede cd, maar eigenlijk kan de
groep een veel uitgebreider curriculum voorleggen. In 1998 werd
immers ‘Club Tabu’ uitgebracht met Miss Universe, de groep die een
jaar eerder werd opgestart door ex-Girlfriend Misery leden Rick
Treffers en Ivar Vermeulen. Maar ook al waren de liedjes van
Treffers toen al minstens even mooi als de misskandidates (en
hadden ze alleszins meer inhoud), toch drong de organisatie van de
gelijknamige schoonheidswedstrijd aan op een naamsverandering. Miss
Universe werd dus heel even Miss Superman, enkele maanden later
werd het voorgoed Mist.
Alle naamswijzigingen ten spijt lopen er vooral enkele constanten
doorheen de bandgeschiedenis. Ten eerste is daar het gegeven dat
Mist in eigen land nooit de erkenning heeft gekregen die het
verdiende en dat het ten onrechte nog steeds over het hoofd wordt
gezien ten faveure van mindere muzikale goden als Anouk, Krezip of
Kane (om maar die namen te noemen die ook bij ons zeer bekend
zijn). Indien u als Belg nog nooit heeft gehoord van Mist, hoeft u
zich dus niet meteen te schamen. In Spanje, Argentinië en Chili
daarentegen kunnen Treffers en co wél rekenen op een serieuze
fanbasis. Geen wonder dus dat de groep intussen bij het Spaanse
label Astro Discos zit. Mist werkte trouwens ook mee aan Fábrica de Cemento, de eerste langspeler
van de Spaanse singer-songwriter Isabel López (aka Una).
Een andere constante is de immer hoogstaande kwaliteit van hun
composities. Wat dit betreft trekt Mist de lijn door van Girlfriend
Misery en Miss Universe: prachtige, intieme, verstilde, dromerige
gitaarpopplaten zonder franjes, zonder spectaculaire uitschieters
maar eveneens zonder noemenswaardige uitschuivers. Mist verdient
met andere woorden zo stilaan het predikaat “Huis van
Vertrouwen”…
Op ‘Bye Bye’ staan veertien liedjes (niet één te veel, niet één dat
door de mand valt), rond het centrale thema “afscheid nemen in al
zijn facetten”. Wie zich verwacht aan een huilerige, zwartgallige
plaat die de luisteraar na de laatste noot naar het scheermes of de
slaappillen doet grijpen, kunnen we bij deze geruststellen: zo’n
plaat is ‘Bye Bye’ zeker niét. De songs zijn stemmig, veelal sober
gearrangeerd en ingetogen, melancholisch maar nergens pathetisch.
Allerminst opdringerig, maar na een aantal luisterbeurten raak je
er wel behoorlijk aan verslaafd, ervaringen die we in het verleden
ook al opdeden met werk van songsmeden als House of Love-voorman
Guy Chatwick, Una (uiteraard) en (van bij ons) Derek & Vis.
Mist maakt uitgepuurde pop zoals die van in de jaren ’60 opgang
maakt, en put uit de rijke tradities die zich sindsdien
ontwikkelden langs weerzijden van de Atlantische Oceaan. Zonder
lo-fi te klinken (ook de productie is sober maar puntgaaf) huldigt
de groep het less is more-principe. Zoals in het oeuvre van
de Grootste Nederlandse Auteur Aller Tijden (hihi, quizvraagje)
geen mus van een dak mocht vallen zonder enige betekenis voor het
verhaal, zo zal je ook op ‘Bye Bye’ geen overbodige toeters en
bellen aantreffen. Functionele strijkers, gastvocalen en een
prrrrrrachtige accordeon aan het eind van ‘Old Summer Sun’, voor
ons het allermooiste liedje van de plaat (waarin Treffers’ stem ons
zelfs even doet denken aan die van Erik de Jong). En nu we het toch
hebben over de uitschieters op ‘Bye Bye’: onze winnende nummers
zijn behalve ‘Old Summer Sun’ ‘Weightless’, ‘Only for a Moment’,
‘Slow Man’, ‘Heart Surgery’, ‘Name’ en ‘Reunion Song’.
Aan het begin van deze oprechte plaat zingt Treffers “It’s clear
/ I must get away from here‘, vijfenvijftig minuten later
kunnen we echter alleen maar hopen dat hij tenminste dat niet echt
meent…
