Chilenen die het maken in de indie-scene? Ja, ze bestaan. Föllakzoid doet het meer bepaald met krautrock, of is het eerder psych pop? De trance-opwekkende muziek geeft je alleszins het gevoel op een andere planeet te vertoeven.
Föllakzoid moet een van de enige Chileense krautrockbands zijn, maar het is meteen een bijzondere. In 2009 pakte het kwartet voor het eerst uit met een geheel van zweverige acidgitaren en keyboardmelodieën, voortgestuwd door repetitieve drums. Je kent ze misschien wel, die eindeloze instrumentale songs die langzaamaan een trance opwekken. Nu is Föllakzoid dus toe aan zijn derde album, en dat schijfje bevat maar vier nummers die op het eerste gehoor (opnieuw) allemaal wat gelijkaardig klinken. Naarmate de luisterbeurten vorderen, doe je wel meerdere ontdekkingen. Kraftwerk! Loop! Spacemen 3! Can! Faust! De Chilenen zijn schatplichtig aan al deze bands, en dat hoor je duidelijk op III.
Vier nummers die samen zo’n vijfenveertig minuten duren: niet bepaald alledaags voor een band die met beide voeten in de indie-scene staat. “We werken op een gelijkaardige manier als technomuzikanten”, zegt de band over het schrijfproces. Bepalende factor daarbij is de medewerking van de in Chili wonende Duitse muzikant en producent Uwe Schmidt. Hij gebruikte steevast dezelfde analoge Korg-synthesizer als Kraftwerk in de jaren tachtig. Het gevoel dat je naar eighties-elektro aan het luisteren bent, overheerst dan ook op de hele plaat.
Opener “Electric” zet de toon voor een verslavende plaat. De drums van Diego Lorca klinken even monotoon als de basdreunen van Juan Pablo Rodrigue, terwijl de keys van Alfredo Thiermann en de occasionele gitaren van Domingo-Garcia Huidobro links en rechts in het rond zweven. Wie de ogen sluit en zich met een koptelefoon van de wereld afsluit, waant zich op paddo’s in de eindeloze zoutvlakte van Atacama.
Opgepast, want “Earth” schiet ietwat anders uit de startblokken. Met knarsende gitaren, maar na anderhalve minuut hervalt ook dit nummer in hetzelfde patroon. Die catchy melodie, die als een mantra in het hoofd gegrift wordt, komt telkens terug. Minimalistisch, maar uiterst efficiënt: zo wordt Föllakzoid misschien wel het best samengevat.
“Piure” doet bij momenten zelfs denken aan de meest zweverige klanken van Tool. Ook in dit nummer lijkt het of de band al zijn invloeden heerlijk lang uitspint. Het resultaat is telkens roesopwekkend, nog het meest op “Piure”, een beetje het centrale nummer en (nu we helemaal euforisch zijn) magnum opus van de plaat. Opnieuw, voor de ene zal dit dertien minuten durende nummer al gauw te saai en te statisch zijn, voor de andere verdomd meeslepend en zweverig, vooral die breed uitwaaierende gitaren. Wij zitten ongetwijfeld in het tweede kamp.
Op “Feuerzeug” komen zelfs stemmen tevoorschijn piepen, maar dan is het beste van de plaat al achter de rug. Niet dat het een slecht nummer is, maar omwille van de gelimiteerde, en hypnotiserende, focus van de plaat kan het laatste nummer niet meer boeien voor de volle negen minuten.
Als we één advies mogen geven, kies zorgvuldig de juiste omstandigheden om de derde van Föllakzoid te beluisteren. Bij voorkeur tijdens een autorit bij zonsondergang of, in iets exotischere omstandigheden, terwijl je je middenin een verlaten landschap bevindt. En best wat geduld uitoefenen ook, maar een koptelefoon maakt ook al heel veel goed.
