Met haar vorige vier albums bewees Laura Marling al dat ze in de wieg was gelegd voor het schrijven van franjeloze folk. Echte creatievelingen verzetten zich echter tegen alles, ook tegen datgene wat ze in de schoot hebben geworpen gekregen: hun onmiskenbare talent.
Als een sneltrein stoomde Laura Marling gedurende zeven jaar door hedendaagse folklandschappen. Vier albums lang ging het de rotgetalenteerde Britse voor de wind, maar toch was het niet genoeg. Wat in de ogen van bewonderaars misschien op ondankbaarheid leek, was voor de jonge zangeres in feite het begin van een existentiële crisis. “Is dit nu alles?” dacht Marling na het succes (alweer) van Once I Was An Eagle in 2013. Vervolgens besloot de toen nog altijd maar 23-jarige songschrijfster om naar Amerika te trekken, op zoek naar iets méér.
In de eenzame anonimiteit van Los Angeles werd ze echter al snel geconfronteerd met de leegheid van het bestaan: geboren worden, geld verdienen, kinderen krijgen, sterven. Dat is hoe de meeste mensenlevens eruit zien. Gedesillusioneerd vertrok Marling in haar eentje op een road trip langs kleine bars en podia. Onderweg kwam ze een zelfverklaarde sjamaan tegen, een ontmoeting die haar interesse in mysticisme zou opwekken, en haar ook nog eens inspiratie zou geven voor haar vijfde album. Toen de jonge zangeres hem over haar zorgen vertelde, was een van de slagzinnen uit de titeltrack zijn respons. “It’s a short fucking movie, man.” Vrij vertaald: het leven is kort, en wie maalt er uiteindelijk om? U zult vooral zelf voor zingeving moeten zorgen, maar dat weet u al wel.
In onze zoektocht naar betekenis komen we allemaal maar wat graag uit bij de liefde, die aangename vlaag van zinsverbijstering waarin we onszelf wijs maken dat we meer zijn dan een stapel vlees en botten. Op Short Movie zingt Marling dan ook meer dan eens, hoe kan het ook anders, over de liefde. Net zoals op haar vorige platen valt er echter bitter weinig romantiek te bespeuren in haar kille overpeinzingen: “Well I can’t be your horse anymore/You’re not the warrior I’ve been looking for” klinkt het in de openingstrack van Marlings vijfde. En in “I Feel Your Love” smeekt ze met haar warme “Norah Jones meets Alanis Morrisette”-stem om bevrijding uit de onwetendheid en isolatie van een verstikkende relatie. De tekst van “Don’t Let Me Bring You Down” spreekt al helemaal boekdelen: “Love seems to be some kind of trickery/Some great thing to which I am a mystery/I’m not sure I can do it”. Marling is volgens menig ex-vriendje – waaronder ook Charlie Fink van Noah And The Whale – dan ook een individualiste, een koele kikker die niet in staat lijkt diepe emotionele connecties te smeden. “You said I can’t love,” herinnert ze zich in “Walk Alone”, een pijnlijk verwijt dat ze probeert te weerleggen zonder echt overtuigend over te komen.
Nochtans is ze van goede wil: de intimiteit en empathie die ze in haar privéleven mist, tracht ze alsnog tot stand te brengen via de enige vorm van communicatie die ze volledig beheerst: muziek. Al zaaide haar Amerikaanse sabbatjaar ook op dat vlak twijfels. Is muziek maken wel een nuttige bezigheid, en moest ze niet écht iets van haar leven beginnen te maken? “I got up in the world today/Wondered who it was I could save/Who do you think you are?/Just a girl that can play guitar” klinkt het in de geweldige titeltrack. Dokters redden levens, leerkrachten bereiden kinderen voor op de toekomst, maar wat brengen muzikanten bij? Wordt de wereld werkelijk beter van nóg een melancholisch album, met opnieuw een handvol songs die een enkele eenzaat wat troost kunnen bieden? Eerlijk: daar moesten zelfs wij eens diep over nadenken.
Maar niet te lang, want zelfs de grootste cynicus kan een plaat zo sterk als Short Movie niet kapot relativeren. Het is het geluid van iemand die haar oeverloze talent opnieuw in de armen sluit en er daardoor in slaagt zelf de meerwaarde te creëren waarnaar ze al die tijd op zoek was. Bovendien heeft Marling zichzelf niet alleen emotioneel maar ook muzikaal gevonden: haar songs hebben een zekere maturiteit en zijn nog altijd compromisloos, maar drijven toch mee op de relevantie van hedendaagse folksterren zoals Mumford & Sons en Ben Howard. “Easy” leunt misschien nog het meest aan bij haar vroegere werk, terwijl een nadrukkelijk aanwezige elektrische gitaar de rest van de plaat een rauwe intensiteit geeft die we ook in haar stem horen: ze schippert nietsontziend tussen pijnlijk eerlijke parlando (“Strange”) en net niet geforceerde falset (“Gurdjieff’s Daughter”).
Laura Marling is een vat vol talent, bijna meer muzikant dan mens. Aan haar eigen kunnen hoefde ze niet te twijfelen, dus begon ze met het leven zelf te worstelen. Short Movie is het warme relaas van een kale existentiële reis die haar terug bracht waar ze begonnen was: bij het schrijven van sterke, pakkende songs. Men zou bijna beginnen te geloven dat de 25-jarige Britse het artificiële gezicht van een voorgeprogrammeerde folkmachine is. Dat niets minder waar is, zult u echter vooral zelf moeten horen.
