Met het album Meat and Bone uit 2012 bewees The Jon Spencer Blues Explosion dat ze na twintig jaar nog steeds relevant en asskicking waren. Opvolger Freedom Tower – No Wave Dance Party 2015 is echter geen stap vooruit in de carrière van de New Yorkers.
Na een lange carrière van liedjes neerpennen die zeer vaak vernieuwend waren en een frisse wind deden waaien door muziekland, rijst de vraag of Jon Spencer en zijn kompanen de grens van hun kunnen bereikt hebben. Want wat ze op Freedom Tower – No Wave Dance Party 2015 de wereld ingooien, doet hier en daar de wenkbrauwen fronsen.
Verkeerdelijk wordt al eens aangenomen dat blues saai en oervervelend is, een soort “ouwe-venten-met-bierbuiken-muziek”. Dus toen The Jon Spencer Blues Explosion voor het eerst opdook in 1991, sloeg hun mengeling van rock-‘n-roll, punk en blues kraters in de muziekbeleving van velen, net omdat ze elementen uit de oude blues gebruikten om hun eigen genre te creëren. Een nieuwe richting was geboren, album na album brachten ze ons hun eigentijdse kijk op de muziekwereld, ze sloopten vakkundig alle muren, en bouwden hun eigen universum. Maar misschien er is wat sleet op de formule gekomen? Feit is dat ze in de 21ste eeuw niet meer de enigen zijn die opwindende bluesrock maken.
Meat and Bone uit 2012 grossierde nog grotendeels in bluesriffs en -licks, maar voor Freedom Tower gingen Jon Spencer, Judah Bauer en Russell Simins terug naar hun New Yorkse roots. Dit album is namelijk een ode aan the Big Apple, in al haar aspecten, good and bad. En dus hoort er ook een flinke portie rap en hiphoptoestanden bij. Maar spijtig genoeg blijven ze op dit album in de buurt van Run DMC en aanverwanten plakken, in plaats van er nog een dimensie bij te voegen. ’t Is wel leuk, het shaket wel heen en weer, maar meestal blijft het niet lang hangen.
Staan er dan geen goede songs op de nieuweling? Jawel hoor, het begint goed met “Funeral”, dat lekker funky alle kanten opstuitert. En ook “Wax Dummy” drijft op een catchy riffje dat nog een paar uur in je hoofd kan blijven nazinderen. En voor wie nog eens hun bluesinvloeden wil horen, is “Down and Out” een topaanrader. Funky bluesy gitaarriff, die voor de verandering niet je trommelvliezen doet springen, en Jon Spencer die zich sexy door het nummer wringt. Trouwens, nog een vermelding voor de grappige voetbalclaxon in “Dial Up Doll”.
Wie eens leuk wil loosgaan na een stresserende werkweek, zal op Freedom Tower – No Wave Dance Party 2015 zijn gading vinden.
