Laura Marling laat voor een keer los. Los aan het principe dat ze haar eigen muziek schrijft. Voor de creatie van LUMP werkte ze samen met Mike Lindsay van Tunng, een boeiende ontmoeting die niettemin gedrongen en onwennig aanvoelt.
Het is niet meteen een sprookjesscenario dat zich voor een film zou lenen: de twee ontmoetten elkaar voor het eerst in een bowlingzaal in Londen en besloten twee dagen daarna de studio in te duiken voor een gezamenlijke sessie die veel van improvisatie en vrije associatie meehad. Lindsay was al enige tijd aan het broeden op een nieuw project, na muzikale inspiratie in IJsland op te hebben gedaan. Het zou een “cyclical drone journey album” worden, alleen had de stichter van Tuung er niet op gerekend dat de befaamde Marling zo enthousiast zou zijn om ook voor zang en teksten te zorgen. De Britse folkzangeres voelde de naweeën van het briljante album Semper Femina en was blij om iets anders te proberen. Ze greep naar het surrealisme om Lindsay’s soundtrack een metaforische diepgang te geven. De titel LUMP was een ingeving van Marlings zesjarige metekind; een fantasiewezen dat tot een vreemd bewegende yeti werd omgetoverd. Op papier een intrigerend project, maar hoe prikkelend het is voor de zintuigen, valt te bezien.
“If you keep rolling the dices / keep that stake in your heart / you look like a crooner in crisis / shaking your hips like it’s hot.” De wind ruist door de bomen. Het gebeurt zelden dat een album als een diepe zucht van start gaat, maar gestaag de spanning opbouwt. Marling heeft niets van haar verbeeldende kracht verloren (“Paint dots on your wrist to see me in your dream”), terwijl Lindsay’s drone als een stijgende heteluchtballon voor het geheel werkt. “Late To The Flight” is een slowburner maar een knaller van een begin. LUMP haakt alle composities aaneen, hoewel er vormelijke verschillen zijn op te merken. “May I Be The Light’’ grijpt nadrukkelijk de elektronica aan, terwijl Marling zich beperkt tot herhaling in de teksten. We zien hier een andere Laura Marling, dromerig maar in juxtapositie met de experimentele folk van Mike Lindsay.
Het spanningsveld tussen folk en elektronica pakt af en toe goed uit. Naast het openingsnummer is “Rolling Thunder” een compositie die bijblijft. Opnieuw neemt het duo een afwachtende positie in, gevolgd door een hypnotiserende riedel die iets van Philip Glass heeft. De donder wint aan verbeeldingskracht dankzij de rijkdom van Marlings teksten: “You, you were kind of an epistolary blue / You write your letters in a certain hue / I am a rage of colours across the sky / I am a blaze of colours formed of light”. Na een paar minuten barst alles open en belanden we in een buitenaardse folkopera. Een facet van Marling dat we niet eerder gezien hebben, veelbelovend voor de toekomst (James Blake, waar wacht je nog op?).
Het enthousiasme dat het eerste deel van LUMP opwekt, wordt grotendeels getemperd door een kleurloze tweede helft. “Curse Of The Contemporary” duwt Marlings stem de hoogte in, met een ijl gevoel als resultaat. De verschoten kleuren van synthwave ontbreken warmte — al geeft het stemmencontrast in het refrein wat prik. “Hand Hold Hero” heeft fijne momenten, maar zweeft op een abstract niveau. Voor een album van slechts dertig minuten ratelt het te lang door. Met “Shake Your Shelter” verzinkt Marling in een onderkoeld klimaat, een stemgeluid dat haar natuurlijke timbre weinig eer aandoet. De bleekheid van Lindsay’s muzikale omkadering begint overheersend aan te voelen. Het gebrek aan variatie is mogelijk te wijten aan het spontane karakter van LUMP. Het afsluitende nummer is niet meer dan een voorstelling van het project, een prima ideetje van Marling om alle medewerkers te bedanken maar eentje dat op een kort album als buitensporig aanvoelt.
Waar LUMP te situeren? Een minieme knobbel in Marlings fantastische carrière of een vorm van herbronning na Semper Femina? Ondanks de spontane samenkomst lag het project een hele tijd op de stapel, tot beide artiesten de tijd vonden om het uit te brengen. Met dertig minuten en een miniem kleurenpalet is LUMP geen album dat een lang leven beschoren lijkt. Een boeiend curiosum voor de fans en wie weet, misschien krijgt het ooit een vervolg.
