Het gaat vooruit voor The Bony King. Maar nog niet ver en snel genoeg voor de man zelf. Bram Vanparys, zoals de muzikant in het burgerleven heet, maakt zich met zijn vierde langspeler Wild Flowers stilaan op voor de grote sprong voorwaarts.
enola: Beginnen met een flashback. In het najaar van 2012, ten tijde van het verschijnen van voorganger The Bony King of Nowhere zei je het volgende: “De volgende plaat wordt een rockplaat, een stevigere bandplaat. Met vijf muzikanten die samen liedjes spelen. Ik hoor het al volledig in mijn hoofd.” Is Wild Flowers wat je toen in je hoofd hoorde?
Bram Vanparys: “Euhm, ik weet niet goed waar ik toen mee in mijn hoofd zat. (denkt) Maar vijf mensen, dat klopt. Die samen muziek spelen, dat klopt ook.”
enola: Over de term rockplaat kan mogelijk gediscussieerd worden.
Vanparys: “Ja, wat is dat, rock? Sowieso is het niet de plaat geworden waar ik mee in mijn hoofd zat. Je kan nooit op voorhand weten wat je wil doen. Enfin, je kan op voorhand weten wat je wil doen, maar nooit wat het gaat worden. In dit geval wist ik zelfs de dag voordien niet wat het zou worden. De nummers waren weliswaar helemaal klaar, maar er waren nog geen arrangementen”
enola: Tussen de vorige en Wild Flowers ligt ruim twee jaar. Je leek wel van de radar verdwenen.
Vanparys: “Het heeft lang geduurd voor de opnames verzilverd waren. 2014 had een bepalende frustrerende kant voor mij. Het was de bedoeling om alles heel snel te laten gaan: we zouden in mei 2014 opnemen. Voor mij was dat zelfs nipt omdat ik maar net genoeg materiaal had. Maar ik heb het gehaald en stond klaar om te vertrekken, de opnames met Jeff Tweedy waren gepland. Maar toen werd zijn vrouw ziek en werd alles verplaatst naar augustus. Maar toen bleek dat het nog niet beter ging met zijn vrouw, werden de opnames uitgesteld naar begin 2015. Toen heb ik gezegd dat ik geen zin had om daarop te wachten.”
enola: De plaat is uiteindelijk met Ryan Freeland opgenomen, in Los Angeles, met plaatselijke muzikanten. Kies je die zelf?
Vanparys: Dat heb ik aan Ryan gevraagd. Het is een beetje een scène daar, het zijn muzikanten waar hij geregeld mee samenwerkt. Hij heeft ze maar op te bellen, mijn nummers door te sturen en dan maar hopen dat ze het goed vinden en willen meespelen.
“Het is ginds de gewoonste zaak van de wereld dat je een studio betreedt en op enkele dagen je plaat opneemt met muzikanten die je nog nooit gezien hebt. Het is een andere manier van werken dan in België, waar het er op de Britse wijze aan toe gaat: alles moet eerst tot in de puntjes geregeld en uitgestippeld zijn.”
Comfort zone
enola: Vorige keer nam je op in Miroir, nu in Los Angeles, van contrast gesproken. Hoe bepalend is zo’n locatie voor de plaat?
Vanparys: “Ik zit vooral niet graag in mijn comfortzone. Ik vind alleen zijn ook heel aangenaam. In Los Angeles zat ik weliswaar tussen de mensen, maar er was niemand mee vanuit België, dus in wezen was ik ook alleen. Het is een heel aangename manier van werken als je geen bagage meehebt. De vorige plaat alleen opnemen was ook iets anders, ik zit niet graag in een comfortabele situatie. Ik vind dat afstompend en on-inspirerend. In België vind ik het vree moeilijk om zo’n plaat op te nemen. Ik ken, bij manier van spreken, iedereen hier. Ik heb enorm veel angst voor saaiheid.”
enola: Maar je bent wel teruggekomen. Zou je niet helemaal uit je comfortzone breken als je de plaat ginds bij een klein label uitbrengt, om dan te zien wat er gebeurt?
Vanparys: “Dat is waar, maar je raakt niet zomaar binnen in Amerika. Alleen al je verblijfsvergunning in orde krijgen, is in the land of the free niet meer zo makkelijk. Vroeger kon je gewoon je valies te pakken, je kwam aan, gaf je naam op en was binnen in Amerika.”
enola: Want nu sta je hier terug, ga je concerten spelen, in dezelfde zalen als twee jaar geleden. Daar zit een risico op saaiheid in.
Vanparys: “Absoluut. Een van mijn grootste angsten is om elk jaar opnieuw een plaat uit te brengen en in dezelfde zalen te blijven spelen. Je gaat me er niet op betrappen dat ik dit nog een paar platen volhou. Voor mij is het simpel. Ofwel gebeurt “het” ofwel stop ik ermee. Stel dat ik binnen enkele platen mijn albums nog steeds enkel in Benelux uitbreng en iedere keer in dezelfde concertzalen speel, dan is voor mij de fun er wel af.”
enola: Wat versta je onder “het”?
Vanparys: “(denkt) De reden waarom het tof zou zijn om je plaat over heel de wereld uit te brengen, is dat er meer te doen is. Het is heel moeilijk om het op een oppervlakte van zes miljoen mensen interessant te houden voor jezelf. Dat is tof in het begin, maar ik weet niet of ik het een leven lang zou kunnen doen. Ik geloof er niet in dat dat inspirerend kan blijven voor een artiest.”
enola: Zou je kunnen stoppen met muziekmaken?
Vanparys: “Neen, dat is onmogelijk. Ik ga mijn hele leven muziek maken. Maar ik weet niet zeker of ik ook altijd platen ga opnemen en uitbrengen. Nummers schrijven is wat ik wil doen, de rest is onzeker voor mij. Je kan een plaat ook gewoon opnemen en online zetten.”
enola: Dan moet ze natuurlijk wel gevonden worden.
Vanparys: “Tenzij het je niet kan schelen of ze gevonden wordt of niet. Maar voorlopig is dat nog niet aan de orde.” (lachje)
Wisselwerking
enola: Wat opviel bij de eerste beluistering van het nieuwe album is dat de eerste zin van het eerste lied bijna identiek is aan de eerste zin uit het eerste lied van Neil Youngs Harvest is.
Vanparys: “Think I’ll pack it in and buy a pick-up. Juist, ja. Bewust is het zeker niet. Het gebeurt gewoon, zo’n dingen. Ik heb die song geschreven voor ik wist dat ik naar Los Angeles zou gaan. En uiteindelijk ga ik dat nummer daar opnemen, net zoals Neil Young zingt dat hij naar ginder gaat. Dat zijn toffe toevalligheden.”
“In Los Angeles zijn ze ook niet zo bezig met referenties. Als dingen lijken op iets anders, dan vinden ze dat niet erg, omdat ze zelf een immense traditie van traditionals hebben, iets dat wij hier niet kennen. Dat, en covers spelen, stelen van elkaar, daar zitten ze ook niet mee. Dylan heeft heel zijn prille carrière gebaseerd op oude folknummers die hij heeft herwerkt en herschreven. Zijn mooiste melodieën zijn eigenlijk gepikt.”
enola: Je linkt ook naar eigen werk: Wild Flowers is vernoemd naar een song die zowel op deze als de vorige plaat te vinden is.
Vanparys: “Na de opnames van de plaat hadden we nog wat tijd over en hebben we wat oude nummers doorgenomen. Dit nummer wou ik altijd al eens met een pedalsteel opnemen. Maar er zit eigenlijk niet echt een verhaal achter.”
enola: Dat is iets wat vaker terugkomt: in de begeleidende perstekst leg je anderhalve bladzijde lang uit dat je niets te vertellen hebt over de muziek.
Vanparys:“Ik probeerde daarin uit te leggen waarom ik het nutteloos vind om te veel informatie mee te geven. Ik heb dat ook met interviews. Voor mij hoeft dat eigenlijk niet, ik heb niets toe te lichten bij een plaat. Het is gewoon muziek, die wordt geacht voor zichzelf te kunnen spreken. Al de platen die ik thuis heb liggen, zijn albums waarvan ik de ontstaansgeschiedenis of achtergrond niet ken. En eigenlijk interesseert die me niet.”
enola: Ergens begrijpelijk, maar anderzijds: in het geval van bijvoorbeeld The Basement Tapes is het fascinerend om het verhaal te kennen.
Vanparys: “Pas op, over The Basement Tapes weet ik ook elk detail. Over sommige dingen lees ik ook veel, maar over andere dan weer helemaal niet. Zelfs bij The Basement Tapes: als je gewoon weet dat het demo’s zijn, of zelfs dat niet, is het eigenlijk ook oké.”
enola: Ook daar zit iets in. Maar ondertussen stap je wel mee in de promomachine.
Vanparys: “Natuurlijk. Dat is een beetje geven en nemen. Ik ben heel dankbaar dat Pias mijn muziek uitbrengt en achter de plaat staat en dat mijn management daar iets wil van maken. Ik ben voor hen al ambetant genoeg , omdat ik bepaalde dingen niet wil doen: wanneer ze me vragen een nummer in te korten voor De Wereld Draait Door, dan doe ik dat niet. Dus ik moet ook een beetje geven. Ik kan niet gewoon zeggen: tof dat jullie mijn plaat betalen, ze verkopen moeten jullie maar doen.”
enola: Het lijkt er op dat je, nadat je in het verleden al deeltijds op een boerderij werkte, een soort haat-liefdeverhouding hebt met de muziekwereld?
Vanparys: “Dat is misschien wat aan het groeien, al is het geen haat-liefde. Ik word er soms moe van en raak gefrustreerd doordat niet alle focus op de muziek kan en mag liggen. Er moét een verhaal aan vasthangen en je moét promotie doen voor Deezer en Spotify en het zou goed zijn als je dit en als je dat. Terwijl, op de tijd die ik daar insteek, kan ik een nieuwe plaat schrijven. Ik zie mezelf niet als een schoenverkoper, maar als een schoenmaker. “
enola: Zijn er dan zoveel songs die op je afkomen en niet geschreven raken?
Vanparys: “Neen, maar het promogedoe rond een plaat werkt afstompend. Als ik straks thuiskom, heb ik geen energie meer om een nummer te schrijven. Na een hele dag babbelen over mijn ding, wil ik op café gaan en naar de problemen van mijn vrienden te luisteren. Dan heb ik geen zin om nog eens met mezelf bezig te zijn.”
enola: Songschrijven is echt noodzakelijk voor jou.
Vanparys: “De volgende plaat is al klaar. En ja, die songs liggen daar, maar dat is niet erg. Ik schrijf ondertussen wel verder. Ik probeer nooit stil te zitten, nooit momenten te hebben waarop ik niet schrijf. Omdat ik bang ben dat als ik ooit stop met schrijven, het niet terug gaat komen.”
“Als je bijvoorbeeld twee maand niet schrijft, twee maand die gitaar in een kist steekt en je pen weglegt, dat zou nefast kunnen zijn. Het is een beetje zoals iemand die sport: als je hardloopt, kan je het je ook niet permitteren om twee maanden niet te trainen.”
enola: Klopt, maar zwemmen verleer je niet.
Vanparys: “Dat is waar. Maar toch. Je moet ontvankelijk zijn voor het feit dat de muziek je soms komt bezoeken, maar je moet de muze ook genoeg interesseren om langs te komen, om haar bezoek te blijven ontvangen. Het is een wisselwerking.”
The Bony King speelt op 6 april in de AB, op 11 april op Little Waves, 22 april in de Handelsbeurs, op 29 april in de Roma en op 6 mei in Reflektor.
