Een van Nederlands best bewaarde geheimen is terug. Deze keer niet met een even harde mokerslag zoals ervoor, maar met een milde herinnering aan waarom ze het ontdekken waard zijn/waren.
Voor album nummer drie kwam René Rutten zijn broer en Gathering-collega Hans vervoegen als producer. Voorts is er weinig aan de formule veranderd en knoopt Drive By Wire verder aan bij het geluid waarmee ze zich na Between Oceans zes jaar lang in stilte hulden. De voornaamste referenties blijven PJ Harvey, Melissa Auf der Maur en Queens Of The Stone Age, hoewel ze met deze plaat niet langer zonder blikken of blozen tot concurrentie van deze grote dames en heren uitgeroepen kunnen worden.
“Kerosine Dreams” begint met het vertrouwde geluid: een zanderige gitaarriff, een stevig drumritme, een paar keelkreunen en volle gas vooruit. Spijtig genoeg verrast het nummer niet en dit niet omdat het binnen dezelfde stijl blijft, maar omdat het als een minder geïnspireerde take klinkt. Het tempo blijft net onder de vitesse die we van Drive By Wire gewoon zijn en ook Simone Holsbeek klinkt minder begeesterd zonder dat je van een gestileerde ennui kan spreken.
Geen paniek, indien nodig kan ze de banshee in zich nog steeds bovenhalen. In “Woodlands” sluipt ze tussen de ingehouden spanning door alvorens over een kolkende gitaarmassa heen te razen. Een vet old school rocknummer met een stevige stoner-invloed. In het briesende “All Around” gaat ze recht op haar prooi af, met een dijk van een nummer als resultaat.
Wat meer variatie ware echter welkom geweest op de derde plaat, zeker met een lat die twee platen lang heel hoog gelegd was. “Five Ft. High” slipt door de mazen van het net door; geen slechte riff, maar voorts gebeurt er maar weinig en blijft het nummer op hetzelfde tempo doorslepen. “Rotor Motor” stapelt de clichés op — die gitaarsolo’s –, lijkt maar geen richting te vinden en blinkt evenmin uit in lyriek (“We keep on moving, let’s keep on driving, we keep on running baby.”). Het mocht wel wat meer zijn dan. We zijn van de band immers nummers gewoon die zich ontplooien tot ongegeneerde sneden woestijnepiek. Nu blijft het allemaal wat in hetzelfde tempo hangen en klokt de langste track onder de vijf minuten af, wat het materiaal veel meer hapklaar maar ook een pak minder memorabel maakt.
De weinige experimentjes zijn niet altijd een schot in de roos. Holsbeek zong “Rituals” met een veel keliger timbre in om het dreigende arrangement verder in te kleuren, maar toont met een volume dat op plaat al maar net boven de snaren uitkomt voornamelijk zwakte. Spijtig, want het nummer weet met zijn Auf der Maur-indachtige doomriff nochtans een aardig sfeertje op te bouwen. Voor het eerst slaagde de band er wel in een goede trage op te nemen. “River Run” en “Promised The Night” trappen de rem niet volledig in, maar zorgen voor midtempo saloonbreaks om even bij te verpozen. Geen hoogtepunten van de plaat, wel aardige pitstops te midden van alle geweld.
Toch laat Drive By Wire zich op The Whole Shebang eerder als de reünieversie van zichzelf horen. De band verdient het nog steeds om ontdekt te worden, maar dan best aan de hand van de fenomenale voorgangers. Dit album blijft gereserveerd voor dat handvol ware fans die er echt op zaten te wachten.
