Ondanks
onze lofzang moeten we met pijn in het hart constateren dat onze
noorderburen van Drive By Wire twee jaar na de release van hun
debuut ons land nog niet binnengevallen zijn. Na deze
gemiste kans komt met ‘Between Oceans’ de herkansing.
Het recept heeft ondertussen wat kunnen rijpen, maar is niet
veranderd en opener ‘Slow Colour’ pikt dan ook de draad op van het
door het vorige album geëvoceerde beeld. Het geluid is iets
zwaarder, iets decadenter zelfs, maar siddert nog steeds doorheen
je aders. Temidden van de roadtrip langs Route 69 lijkt het alsof
je in het diepe zuiden gestrand bent, waar je over een verlaten
asfaltbaan strompelt doorheen een dikke hittelucht terwijl je
hielen steeds verder in de tarmac wegzinken. De zinderende gitaar
die naar het refrein toe meer kracht krijgt, de ijle kreetjes van
Simone Holsbeek: alles zit goed en vormt na de feiten de ideale
compagnon voor de beginsequentie van ‘From Dusk Till Dawn’. Het
nummer is bovendien ook niet overhaast op plaat gekwakt, maar kan
zachtjes uitdijen waardoor het een geheel op zich vormt en niet
gewoon een nummertje in de tracklist.
Het respect voor de song staat dan ook centraal in de statuten van
Drive By Wire. Getuige hiervan is de magistrale opbouw van de
titeltrack. Terwijl Holsbeek in het sluimerende begin
“Surrender to me” fluistert, schrijf je je onwetend in
voor een wilde rit van een dikke tien minuten die plots losbarst in
een hardrockstorm. Tussendoor keert hij nog even terug naar de
teasende traagte alvorens een bruisende, woeste finale te laten
ontketenen. Dit mini-epos alleen al verantwoordt de aankoop van het
album.
De behoorlijk sobere formule (een stem, een gitaar en een drumstel)
is niet veranderd, maar klinkt wel karaktervoller en heeft zich
zelfs tot een nagenoeg direct herkenbaar geluid ontpopt.
Voorspelbaar wordt het echter nooit en elke song slaagt er ook in
een organisch geluid te bewaren. Strakke riffs en enkele loggere
intermezzo’s vormen de betrekkelijk eenvoudige bouwstenen van een
song die gebukt zou gaan onder een te zwaar doordachte constructie.
Het spannende ritmespel in medias res lijkt een momentane inval in
de studio en klinkt daardoor extra krachtig. An sich draait Drive
By Wire op recyclage, maar steeds weten ze de ingrediënten op een
manier in de mix te gooien die weer spannend aandoet. Holsbeek laat
de kreetjes uit de openingstrack terugkeren in ‘Clearness Of
Today’, maar uit ze ditmaal als een roofvogel die een bloedrode
hemel doorklieft en klaar is om jou tot haar prooi te maken. Niet
toevallig giert ze “When the sun comes down, there is an
endless silence” terwijl wij de woestijnnacht laten vallen
over het verhaal dat zich tijdens de luistersessie rond onze
hersenkronkels spint.
De tracks van ‘Between Oceans’ doorkruisen ondanks de gelijkheid
van fundamenten dus toch verschillende oorden. ‘Moonlighter’ spingt
door de frivoliteit in het oog en is speels sensueel op mature
wijze. Wij horen een sirene die ons uitnodigt in een frisse fata
morgana: “Do you want to come over? Into the cool air, come and
meet me there“, hoewel de duisterder klanken naar het einde
toe sarrend deze zoete illusie al lijken te doorprikken. De bridge
van het door een lichte beat in gang getrokken ‘High Roller’ last
voor de gitaarsalvo’s enkele poppier momenten in, terwijl de stem
van Holsbeek opnieuw duidelijk flirt met PJ Harvey en aan het einde
met de bansheekreten haar elasticiteit bevestigt. Even verder lonkt
de afsluiter ‘Soil (Seven)’ na een zachte start naar de logge
metalriff en legt dus ook het zwaarste werk van de groep tot op de
dag van vandaag op plaat vast alvorens met een kenmerkende finale
afscheid te nemen. Na de aangename verrassing van het debuut legt
deze tweedeling dus een vlekkeloos parcours af. Tijd om de blik
zuidwaarts te richten en ook het Belgische publiek hierin te laten
opgaan dus!
