Drive by Wire’s debuutalbum kon bij onze noorderburen meteen op
best wat belangstelling rekenen, aangezien de groep enkele bekende
koppen samenbrengt. Drummer Hans Rutten is bij de massa beter
bekend van The Gathering en ook
gitarist Alwin Wubben heeft zijn sporen al verdiend in de
muziekwereld. Leading lady van de band is Simone Holsbeek,
de voormalige zangeres van Cords en Telefunk. Na het overlijden van
haar vriend en muzikale partner Arnoudt Pieters keert zij met dit
project terug naar het podium en dit meteen with a
bang.
De plaat suist voorbij als de betere road movie: ongepolijste rock
die na drie kwartier nog geruime tijd tussen de oren blijft
nazinderen. De ‘Drive’ in de groepsnaam staat dan ook perfect op
zijn plaats, deze schijf zou de gepaste soundtrack vormen voor een
rit over een zanderig stuk Route 69. Veel heeft de muziek nochtans
niet om het lijf: een vuile gitaar, een drum die het betere
headnodding aanmoedigt en weinig memorabele en vaak
repetitieve lyrics. Meer is echter ook niet nodig, want bij
momenten kan het samenspel van deze drie elementen tot een ware
trance leiden. Knipogen naar meer gevestigde waarden in de
muziekwereld zijn overduidelijk aanwezig: sommige nummers hadden
even goed op een PJ Harvey-plaat kunnen belanden (luister
bijvoorbeeld naar ‘Hengistbury Road’ en ‘Dirt’, waarop de stem van
Holsbeek wel heel dicht bij die van Polly Jean in de buurt komt),
bij tijd en wijl duikt een verwijzing naar Iggy Pop op en de
stonerinvloeden doen meer dan eens aan Queens of the Stone Age denken.
Originaliteit is ver zoek, maar er bestaan veel slechtere
aanknooppunten dan deze. Het album bevat dan ook enkele uitstekende
tracks. Het speelse ‘Tullamore Dew’ (“Will you drink with me
until the morning light?“) is rock pur sang en zo horen we het
graag. In ‘Happiness is Dangerous’ vult Ruttens Gathering-collega
Anneke Van Giersbergen Holsbeek met bravoure aan, terwijl het
nummer stilaan in een prachtig georchestreerde chaos uitmondt. Van
Giersbergen neemt trouwens op enkele andere nummers de backing
vocals voor haar rekening en bewijst daarmee ook haar mannetje te
kunnen staan bij het steviger gitaarwerk. Het verleidelijke ‘Brand
New Woman’, een van de weinige adempauzes op het album, is de
muzikale equivalent van een paaldans en ‘Morning May Never Come’
vraagt om een festivalweide die “I have to get myself
together” luidkeels meegiert. Enkel afsluiter ‘Windswept’ valt
wat uit de boot: de aanzwellende gitaarriff lijkt naar een
hoogtepunt op te bouwen, maar uiteindelijk leidt de track nergens
heen.
Drive By Wire zorgt met deze plaat voor een welgekomen verrassing.
Verwacht geen ontdekking van nieuwe muzikale horizonten of grootse,
ingenieuze muzikale constructies, maar gewoon een straightforward
rockplaat die weet te boeien van het eerste nummer tot het
(voor)laatste. En laten we eerlijk zijn, ook dat is momenteel
steeds zeldzamer aan het worden.
