Van de vier zotten die Animal Collective rijk is, hebben wij Noah Lennox altijd al het dichtst bij het hart gedragen.
De reden: drie briljante opeenvolgende solocapriolen vol poppsychedelica en emotie zo warm als een Caraïbisch strand. Was Person Pitch nog een meesterwerk van samples en gloedvolle muzikale golfslagbewegingen, dan viel op Tomboy de stap richting conventionele songstructuren op – met dien verstande dat Panda Bear eigenlijk van zijn leven nog nergens in de buurt van conventioneel gekomen is, maar toch. Hetzelfde geldt voor deze Mr Noah, de voorloper van het volgend jaar uit te komen album Panda Bear Meets The Grim Reaper: Lennox heeft onmiskenbaar songs gepend, maar heeft ze ook tjokvol weirde shit gestoken.
Het goeie nieuws: Panda Bear blijft eenzame toppen scheren. Het slechte nieuws: de 4 songs op Mr Noah totaliseren amper 16 minuten. Voor de rest valt er bijzonder weinig af te dingen op deze EP. Titeltrack “Mr Noah” trapt af met een minuut aan vibrerende soundscapes en hondengehuil, vooraleer de invallende drum de track een duidelijke richting uitstuurt. Lennox’ keelgeluid – altijd al verwant geweest aan dat van Brian Wilson – weergalmt op de dreun van repetitieve ay-ay-ay-kreten, en hoewel de talloze effecten en vreemde achtergrondgeluiden ongetwijfeld het gevolg zijn van een digitale mallemolen, blijft Panda Bear verrassend dicht bij analoge sixtiespop aanschurken.
Mantra’s, herhaling, subtiele variatie, bezwering – begrippen die centraal staan in de esthetica van Panda Bear. Op de zonnige chillwavesound van “Faces In The Crowd”, met zijn opening van ascetische en melancholische synths, kan je je met gesloten ogen verliezen in verdriet en hoop tegelijk. (Wie alert genoeg blijft, verkneukelt zich aan de spiegelstructuur van de song.) “Untying The Knot” doet het met oosterse sitarklankenen en harppatronen, en verderop hoor je de zanglijnen van The Beach Boys over elkaar schuiven terwijl bij Fleet Foxes weggelopen oehoehoeh-harmonieën in het achtergrondkoor plaatsnemen.
Het afsluitende “This Side Of Paradise” lijkt heel even een Lennoxversie van “Meat Is Murder” te gaan worden, maar dat idee schrap je snel wanneer absurdisme en een bijwijlen nonsensicale beeldenstroom de lyrics overnemen. Dit is het soort song dat zelfs na ettelijke luisterbeurten amper te categoriseren valt, maar laat dat nu net Panda Bears beste eigenschap zijn.
Mr Noah is van begin tot einde een bijna spirituele ervaring, een plaat die barst van de surf, psychedelica, warmte en high-pitched reverb. Een scherpe en welgemikte schop in de kloten van de conventionele popmuziek.
