Wie nood heeft aan wat onvervalste muziek voor geest, lichaam en ziel, rept zich best als de vliegende bliksem naar de platenwinkel. Atomos, de tweede langspeler van A Winged Victory For The Sullen, brengt 62 minuten en 30 seconden hartverwarmend vakmanschap.
2013. Choreograaf Wayne McGregor is druk in de weer met zijn nieuwe hedendaagse dansvoorstelling Atomos. Tijdens de oefensessies laat hij zijn dansers opwarmen op de tonen van A Winged Victory For The Sullen (AWFTS). McGregor, fan van het eerste uur, is zo onder de indruk van het effect op zijn dansers dat hij meteen zijn telefoon neemt. Of de twee heren van AWFTS geen soundtrack voor zijn nieuwe stuk willen schrijven?
Zo gezegd, zo gedaan. Adam Bryanbaum Wiltzie (Stars of the Lid en componist) en Dustin O’Halloran (pianist, componist) maken in de zomer van 2013 een reisje door Europa voor Atomos. Van studio’s in Berlijn en Reykjavik tot het Brusselse begijnhof. Componist Ben Frost en geluidstechnicus/gemeenschappelijke vriend Francesco Donadello staan hen bij.
Elf nummers telt de tweede langspeler van AWVFTS. Allemaal kregen ze de titel van de plaat (of was het een dansvoorstelling?) mee, van elkaar te onderscheiden door optellende Romeinse cijfers. En wiens hart, net als het onze, al pijn deed van de onmetelijke schoonheid van hun debuut, mag zich voorbereiden op nog meer Seelenschmerz. Atomos raakt. En diep.
Net zoals zijn voorganger brengt AWVFTS’s tweede geen grote verrassingen. Al doet Wiltzies subtiele geëxperimenteer met wat elektronica de plaat wel goed. “X” is bijvoorbeeld een vleugje moderne Bach op soundscapes aangedikt met het betere knip- en plakwerk van menselijk gebrabbel. Wiltzie zoekt en verkent, maar laat het elektronische aspect nergens overheersen. Integendeel, hij slaagt er net in om het als een volwaardig instrument te laten klinken die de klassiekers zoals een viool of piano moeiteloos weet te ondersteunen. De modulaire synthesizer als harmonieuze metgezel. Een welkome verademing.
En wat een vakwerk leveren die twee ook weer! Elk nummer bouwen ze met de grootste precisie op. Ingetogenheid geldt hier als sleutelwoord. En elk instrument krijgt de eer die het toekomt. Zo snijdt die plotse, haast huilende cello in “II” je zo de adem af. En klinkt die piano in “III” zo doorleefd dat je O’Hallorans vingers haast voor je ogen de toetsen ziet, en vooral voelt, raken. In het daaropvolgende “V” voeren de strijkers het hoge, doch stille woord. Alsof die protagonistenrol hen een beetje verlegen maakt. Wij vragen ons trouwens wel af, net zoals de heren zelf overigens, wat er met “IV” is gebeurd. Al die instrumenten vullen elkaar evengoed perfect aan. Zoals in “VI”, waar synths en piano zich verstrengelen met een koortje van violen en cello’s. Geen noot te veel of misplaatst. Onvervalste klasse!
Atomos geeft zijn geheimen niet meteen prijs. Met elke luisterbeurt groeit onze verwondering voor deze plaat. Het zit hem vooral in de details. In de stilte met klank. Die hoor je in het gepluk aan de vioolsnaren in Atomos XI. En in de hese tonen van diezelfde viool in “XII”. Alsof de wind zelf ze is komen aanblazen. Neem er uw tijd voor, want Atomos daagt u met die openbloeiende muzikale juweeltjes uit en prikkelt uw zintuigen tot uw nekharen ervan gaan rechtstaan. Dus gaat u rustig zitten. Zet uw beste koptelefoon op. En geniet.
A Winged Victory For The Sullen speelt op 25 oktober in de Roma (Antwerpen) en op 21 november in de Biekorf (Brugge).
