8 juni 2014. Die dag is de geschiedenis ingegaan als misschien wel het hoogtepunt uit het vijftienjarige bestaan van Amenra, een band die er dankzij z’n toewijding, koppigheid en (laten we dat niet vergeten) talent in geslaagd is om z’n eigen hoek af te bakenen binnen de wereld van de heavy muziek. Het was niet enkel een viering met heel wat vertegenwoordigers van de zogenaamde Church Of Ra — met een programma van maar liefst zes concerten — want tegelijkertijd was het ook de geboortedatum van deze release, die de cirkel van de samenwerking helemaal rond maakt.
Die avond in de Gentse Vooruit betraden Hessian, Syndrome, The Black Heart Rebellion, Treha Sektori, Oathbreaker én Amenra het podium, waarmee de Church Of Ra een forse vertegenwoordiging gestuurd had. Voor deze release werd de line-up nog eens uitgebreid: Syndrome deed niet mee, maar Pieces Of Quiet, Hive Destruction en Sembler Deah wel, waardoor maar liefst acht bands/projecten hun sporen nalieten op dit visitekaartje. In 2011 was er al de reeks split-releases Brethren, Bound By Blood om de verenigde krachten te vieren, maar hier gaan ze een stapje verder.
Dat gebeurt niet door een soort Greatest Hits of een compilatie waarbij je van al die projecten apart eens mag proeven, maar door een proces dat de belofte van de spreuk “Amicitia Fortior” (‘sterker door vriendschap’) helemaal invult: bovenvermelde bands leverden elk één song en daarmee ging Treha Sektori aan de slag: alles werd gedemonteerd en herleid tot individuele bouwstukken die vervolgens opnieuw in elkaar gepast werden. Daardoor is het goed mogelijk dat je als luisteraar (misschien zelfs als muzikant) weinig meer herkent van een band, maar het gevolg is wel dat er een nieuw DNA in elkaar gepast werd dat met een beetje geluk de essentie van het verbond in zich droeg.
Wie de in Parijs gebaseerde Treha Sektori (die ook tekent voor allerhande duister artwork onder de naam Dehn Sora) aan het werk hoorde op 8 juni weet al dat er geen massieve sludge, gitzwarte hardcore of ander verwoestend gebeuk moet verwacht worden binnen deze twee remixes, maar muziek die heel andere tactieken gebruikt om tot een vergelijkbaar resultaat te komen. Versmachtende ambient en drones creëren een wereld van doom die al even ondoordringbaar en gepijnigd klinkt als het reguliere bandwerk van de leden.
Kortom: geen hectisch knip- en plakwerk, maar een studie in grijs, waarbij aanzwellende klankgolven, overstuurde bassen, uitgebeende drumritmes en galmende klanken in laagjes gelegd worden. Hier en daar hoor je flarden van zangpartijen opduiken, maar ze passeren en verdwijnen als geesten die er enkel op uit zijn om hun aanwezigheid te laten voelen. Halverwege heeft het tijdens een rustmoment even iets van de gitaardrones van Syndrome, maar gaandeweg krijgt het weer iets van een onheilspellend exorcisme, met achterwaartse klankeffecten en geïsoleerde donderslagen met een haast sacrale grandeur. De tweede, kortere track volgt een iets duidelijker afgelijnd parcours: minstens even donker, maar een stuk minimalistischer, in de zone van donkere ambient met een knagende weemoedrand.
Ondanks z’n compacte lengte (28 minuten) is Church Of Ra geen instant adrenalineshot of agressieve muilpeer, maar wie ook maar een beetje vertrouwd is met dit broederschap weet al te goed dat eendimensionaal hakken geen bekommernis is. Net zoals ingetogenheid en hoop hun plaats (gekregen) hebben in de gepijnigde muziek van de moederband, zo is ook de ambitie overgeslagen op andere bands. Niet de eerste COR-release om aan te schaffen, wel een prima toevoeging voor wie de troep genegen is.
