Volledig ingepakt waren we door de twee demosongs die het Brusselse duo Hydrogen Sea anderhalf jaar geleden in alle stilte op hun vi.be zette. Melancholische, sfeervolle songs waarin subtiel pruttelende electronica, ijle synths, galmende gitaren en een opvallende stem zich zachtjes om elkaar heen wikkelden, boden de perfecte soundtrack voor druilerige herfstdagen en een opkomende winter.
Het is sindsdien snel gegaan voor het tweetal Pj Seaux (bassist bij Sioen, en voorheen onder meer bij Selah Sue) en Birsen Uçar: ook andere media pikten de demo’s op, ze mochten uitgebreid touren doorheen Vlaanderen met Gabriel Rios en tussendoor versierden ze nog een labeldeal met het Gentse Unday. Enkele weken geleden was de samenwerking “All That Keeps Us” met Imaginary Family al te horen op de verzamelplaat Music For Undays en nu komt het duo aanzetten met debuut-ep Court The Dark.
Hydrogen Sea is een jonge band, en dat is ook wel te horen op deze ep. Hoewel tekstueel vaak gelijkaardige sferen worden opgezocht, is er van een duidelijk omlijnd muzikaal idee niet echt sprake. Veeleer van een aantal verwante nadrukken die gelukkig wel kloppen als geheel. Zo wordt zelfs een poppy aanpak niet geschuwd in het stuwende, lichtjes dansbare “Only Oleanders”, waar in de refreinen het grote gebaar de kop opsteekt met een wijds open bloeiend arrangement. Het doet wat denken aan sommige tracks van Little Dragon, een project dat het duo ook als invloed erkent.
Het al een tijdje bekende “End Up”, waaruit ook de ep-titel werd gelicht, is daar wellicht de tegenpool van en is veruit de meest uitgepuurde song die hier te horen valt. Een reverby pianopartij, Uçar’s al even galmende vocals en subtiele elektronische toevoegingen vormen hier het relatief beperkte klankpalet, maar weten wel een minstens even meeslepende song te vormen als het uitbundige “Only Oleanders”. Andere songs situeren zich klankmatig eerder tussenin deze twee uitersten, al schuwt bijvoorbeeld ook “Wear Out”, met een continu opbouwende spanningsboog, de grootse climax niet.
Het typerende minimalisme waar we destijds voor vielen heeft dus in grote mate plaats gemaakt voor een voller geluid waarmee de groep zich een pak zelfzekerder profileert. Dat is ongetwijfeld voor een groot stuk een verdienste van producer Koen Gisen, die eerder al onder meer Flying Horseman van de perfecte live-naar-studio vertaling voorzag, maar ook van een groep die doorheen een jaar touren gemerkt heeft wat werkt en wat niet in een livecontext. “The Farside” is hier dan ook te horen in een veel directer aansprekende versie dan de onderkoelde electronica van de eerste demo.
Court The Dark is een overtuigende eerste ep van een beloftevolle band, maar toont tegelijkertijd ook een band die nog wat zoekt naar de muzikale taal die hen het best ligt. Dat levert misschien nog geen geluid op dat de wereld zal veroveren, maar wel erg fijn luistermateriaal om de laatste winteropstootjes mee door te komen.
