Glaciale sferen, beelden van uitgestrekte turfgronden zonder menselijk leven, bezwerende ritmes; dat Eraas een band is die uit het ter ziele gegane Apse is voortgekomen mag geen verwondering vergen. Initiation probeert het onmogelijk te evenaren Spirit van die groep in herinnering te brengen.
Het moet ongeveer acht jaar geleden zijn dat het Amerikaanse Apse het verbluffende Spirit uitbracht; een donkere, bezwerende trip die tegelijk claustrofobie en bewondering opriep. Drie jaar later keerde de groep terug met het teleurstellende Climb Up; het was duidelijk dat Apse zijn vuur al kwijt was. Ontgoocheld stapte frontman Robert W. Toher uit de band, om samen met gitarist Austin Stawiarz Eraas te starten. Een titelloos debuut passeerde onder de radar, maar opvolger Initiation belandde hier dan toch op de mat.
Veel is er niet veranderd aan de modus operandi van Toher en Stawiarz. Nog steeds gedijt Toher het best als de setting de buitenscène van een gothic roman is; ijl waait de wind over vage gronden, koppig, uit arme grond worstelend groen waait stug mee, een eenzame, in het zwart gehulde figuur heeft niets goeds in de zin — is dat een mes waarin de zon net reflecteerde, of toch maar een horloge?
Soms is het tribale, rituele karakter van Apse wel nog hoorbaar; in de krautrockbas van “Looking Glass/Petition” bijvoorbeeld. Het is een dreigende opener die zo op de soundtrack van Vikings of Game Of Thrones kan met zijn brute bezwering. “Who’s in the doorway/when I get home/ coming down the staircase/ meeting eye to eye”, zingt Toher; een plotse blik over de schouder richting kamerdeur is dan niets om je over te schamen.
“The Dream” heeft het soort baslijn dat we al iets te vaak hebben gehoord op Spirit — een waar een bijna achteloos onheil voorspellende dreiging boven hangt — maar de losse percussie houdt het boeiend telkens je in slaap dreigt te worden geluld. Ook in “Old Magic” zorgt de diepe bas voor onrust; dit is Roodkapjes tocht door het bos, mocht het kind diep na zonsondergang zijn vertrokken. In het struikgewas ruist van alles onheilspellend, en diep in het bos zingt de wolf met akelige falset.
Het grote verschil met Apse: dit is spaarzamer gearrangeerd. Tussen de noten hangt vooral leegte. De tweede helft van Initiation sukkelt dan ook in een weinig boeiend soundscapestraatje waar weinig mee aan te vangen is. In “Splitting” merk je ook hoe de groep al zonder ideeën is gevallen, en dan maar eens dunnetjes het begin van de plaat overdoet.
Tegen de afsluiter “Initiation” heb je ’t met deze nauwelijks een halfuur durende plaat dan ook wel gehad. Het geluid is er nog wel, maar het is zo kaal ingevuld. Zonder het soort opzwepende uitbarstingen dat Spirit wel had, valt er bij Eraas net iets te weinig te rapen. ’t Kan scoren zijn op uw volgende halloweenfeestje met deze creepy soundtrack, maar veel meer is er ook niet aan. Toher en Stawiarz hebben een band nodig. Misschien kunnen ze die Apse noemen?
