Na een erg succesvolle clubtour in het voorjaar en dito festivalzomer vonden het Wevelgemse Steak Number Eight en de Gentenaren van Raketkanon, in het zwaardere genre het interessantste wat België te bieden heeft, het tijd om het Kanaal over te steken. En waarom dan niet meteen naar het grote Londen? Enola was er bij.
We schrijven augustus dit jaar. Op Pukkelpop blazen Raketkanon en Steak Number Eight het publiek in een afgeladen volle Wablief?!-tent omver. Het contrast is groot als in de Londense undergroundkeet The Underworld Camden — volgens de befaamde reisgids Rough Guide “een smerig hol vol tatoeages” in de alternatieve Londense wijk Camden — slechts veertig man opdaagt. Daarom maken beide bands echter niet minder indruk.
Veel concurrentie hebben Raketkanon en Steak Number Eight dan ook niet. Enkel de Venezolaanse metalband Cultura Tres is een vermelding waard. De Zuid-Amerikanen brengen een oorverdovende mix van sludge, psychedelica en doom metal. En die boeide een hele set. Onze Belgen staan verder geprogrammeerd naast een vijftal Britse bands die al snel gaan vervelen. Als we de zaal binnenlopen, horen we een wel erg dicht broertje van Isis, later op de avond spelen onder meer een death/metalcore-band en een emogroepje dat irriteert met zeurderige en zelfs valse cleane vocalen. Het is dus wachten op de Belgen.
Steak- en Raketkanon-manager Thomas Van Dingenen kon de organisator van het Hangover Sunday All Day Heavy Fest verleiden met de clip van Raketkanons “Herman”. Steak Number Eight, dat de rest van de week nog door Engeland trekt, werd in Camden zelfs als headliner gevraagd. En daar is bassist Jesse Surmont, gezeten op enkele dozen aan de merchandisestand, niet echt gerust in. “Gisteren, in The Ivy in Kent kwam er acht man naar ons optreden”, zucht hij. Het is duidelijk: ondanks het feit dat 65.000 exemplaren van All Is chaos vorig jaar nog gratis verspreid werden door Metal Hammer in Groot-Brittanië, is de weg naar de metaltop nog lang voor de jonge twintigers, die in België volle zalen lokken en op Pukkelpop en laatst op het Student Welcome Concert in Kortrijk zowaar konden uitpakken met vuurwerk.
“Hoe vaak moet een beginnende Gentse band niet in Gent spelen eer hij in zijn thuisbasis bekend wordt”, zegt Van Dingenen nuchter. “Eigenlijk zou je dus ook net zo vaak in Londen moeten kunnen spelen.” Maar Steak Number Eight heeft kennelijk al zijn favoriete steden. “We hebben nu al drie keer getourd in Engeland, en daar spelen we het liefst in Sheffield en Londen”, zegt Surmont. “In die eerste stad hebben we een publiek dat altijd trouw op post is.”
Het is intussen zes uur en we treffen in een zetel in de volle backstage — een gezellig smerig rookhol — Raketkanon-brulboei Pieter-Paul Devos aan. Devos, de rust zelve in vergelijking met het beest dat hij is op een podium, relativeert meteen het Londens avontuur van zijn band. “Kijk naar de opkomst hier, we hopen wel dat ons optreden iets oplevert”, zegt hij, terwijl Raketkanon-gitarist Jef Verbeeck met Brent zit te jammen. “Op tour gaan, of een nieuwe plaat maken: het is voor een band als Raketkanon een kwestie van keuzes maken. Want beide opties kosten geld”, zegt Devos.
In de backstage is het vooral wachten en drinken, verbroederen en zeveren. Vooral een roadie van “Snacht” — want zo verwijst Verbeeck naar de afkorting van Steak Number Eight op gitaarcases — en Raketkanon-drummer Pieter de Wilde halen constant fratsen met elkaar uit. Wanneer de naam van de foute glamrockband Mötley Crue valt, zegt Devos: “De eerste die Mötley Crue speelt, krijgt op z’n bek.” Terwijl de volgende gin tonic wordt uitgegoten, komt Steak-drummer Casier naast ons zitten. “Het lange wachten en de vuile wc’s”, zegt hij wanneer we hem vragen naar wat het ergste vindt aan touren. “Ik versta niet waarom Engelsen altijd de bril van het wc nemen. Dat is toch veel minder hygiënisch?” Slecht eten en slecht slapen laat hij niet aan zijn hart komen. Hij lijkt zich ook best te amuseren op tour. “Naast Sheffield speel ik ook graag in Birmingham”, zegt Casier.
Na een korte soundcheck — de bands hebben amper een kwartier change-over — is het eindelijk de beurt aan Raketkanon om te Belgische spits af te bijten. Bij openingsnummers “Judith” en “Helen” maken de Gentenaren meteen duidelijk dat ze na een dik jaar constant optreden een goed geoliede machine vormen die een hele set verder dendert. Maar Raketkanon blijft ook na een honderdduizendste livebeurt verrassen. Pieter De Wilde en Lode Vlaeminck laten het beest in zich los en springen bijna het podium aan spaanders. Ook Devos verkeert in bloedvorm en duikt te pas en te onpas in het publiek. En wat gitarist Jef Verbeeck uit zijn gitaar bombardeert tijdens “Ibrahim” is ronduit indrukwekkend — ook dankzij de vaste geluidsman die een pluim verdient. “Het voelde aan als een examen”, zal Vlaeminck later zeggen tijdens de terugreis naar België. “Iedereen gaf echt alles.”
En ook Londen was onder de indruk. Enkele Engelsen vragen aan een paar Vlaamse bezoekers na het optreden “wie die band was die daarnet zoveel indruk maakte”. “Ik houd vooral van de intensiteit “, zegt de Londense student Etienne die het hele optreden stond de headbangen. “Dit lijkt wel een mix van Butthole Surfers, John Cale en GG Allin.” Ook zijn kameraad Dylan is onder de indruk. “Jammer dus dat de zaal niet vol zit, dat komt omdat het een zondag is. Op een vrijdag of zaterdag zit de Underworld zelfs volgepakt voor kleine bands”, zegt die.
Steak Number Eight-frontman Brent Vanneste, kort van stof voor het optreden omdat hij zijn stem wil sparen, oogt nerveus, maar lijkt zich van de lage opkomst niet veel aan te trekken. Ook niet van een mindere show. “Gisteren was gisteren, vandaag is vandaag. We zullen ons altijd volledig smijten.” Die stelling zetten hij en zijn drie kornuiten vanaf negen uur drie kwartier kracht bij. Van het even epische als melodieuze “Cryogenius” en de heerlijk atmosferische slugde in “Photonic” over een knallend “Black Fall” (die oerschreeuw!) tot mokerslagen “Dickhead” van All Is Chaos en “Black Eyed” van de nieuwste plaat, Steak Number Eight geeft zich niet honderd maar tweehonderd procent. Na het optreden zien we Vanneste uitgeteld in een zetel de backstage. Het zegt veel over de bezieling waarmee de frontman op een podium tekeer gaat. Bassist Jesse is echter niet zo tevreden over het optreden, maar Pieter de Wilde steekt een goedkeurend vuistje in de lucht. Het wederzijds respect tussen de Belgen is groot.
Op de terugweg naar Gent worden Faith No More en Dog Eat Dog door de boxen geblazen, maar ook opvallend veel Belgische muziek — onder meer Absynthe Minded, Goose en Drums Are For Parades — en ook Raketkanon. Want de bandleden lijken nog altijd wild van hun muziek, en dat verklaart misschien ook hun energieke optredens. Eén nummer misten we misschien wel in het busje: “It’s a long way to the top (If you wanna rock ‘n’ roll)”. Bon Scott kon zich veertig jaar geleden niet inbeelden hoe relevant zijn woorden nog altijd zouden zijn voor grotere Belgische bands die in het buitenland plots weer heel klein worden.
EPILOOG:
Twee dagen later. Iedereen is weer thuis, en manager Thomas Van Dingen kan trots op zijn facebook zetten. “Een showke spelen. 2 dagen nadien 3 offers in de mailbox. Dat noemt men een goede indruk nalaten.”
Reken maar van wel.
