Raar maar waar: Iggor Cavalera, de drummer van het legendarische Sepultura en broer van metalbosjesman Max — u weet wel, van Soulfly — doet al een paar jaar van dj’en met zijn vrouw Laima Leyton in MixHell. Gelukkig komen Cavalera’s drumkunsten uitgebreid aan bod op Spaces, anders was hun debuut al lang verzonken in het moeras der middelmatigheid.
Igor Cavalera is een van de meest invloedrijke drummers in de moderne metalmuziek. Met achtereenvolgens Beneath The Remains, Arise, Chaos A.D. en Roots zorgde hij er mee voor dat Sepultura in de muziekgeschiedenisboeken belandde. Na zijn vertrek bij de groep in 2006 had de drumreus duidelijk nood aan iets nieuws. Het werd zijn ambitie om live percussie te combineren met dance, electro en techno. Opvallend: hij ging daarvoor in de leer bij de broertjes Dewaele. Dat België dankzij hen een gidsland is op vlak van elektronische muziek, bewijst nu ook een metalman. En nog voor MixHell iets noemenswaardig had uitgebracht, mochten Cavalera en zijn wederhelft al mee op tour met Soulwaxmas, het jaarlijkse kerstfeestje van David en Stephen.
Het eerste wat dan ook opvalt aan de plaat is de onmiskenbare invloed van Soulwax’ Nite Versions. Vooral in “The Edge”, waarin Laima Leytons licht opzwepende gesproken vocalen opvallen. “The Way” wordt dan weer voortgestuwd door een pompende Soulwax-achtige drumbeat.
Een tweede klinkende naam die duidelijk zijn stempel heeft gedrukt op Spaces — en zorgt dat de plaat lekker in de oren klinkt — is die van producer Gui Boratto. De Braziliaanse minimallegende heeft de plaat niet alleen van een echte live, maar ook van een zweverige sound voorzien. Luister maar eens naar “Once Again”; nog zo’n nummer dat wordt opgesmukt met bijna gesproken vocalen van Leyton.
Last but not least is er uiteraard ook de opvallende en best wel logische inbreng van de meesterdrummer zelf. Dankzij zijn ophitsende percussie is “White Ropes” muzikaal een onbetwist hoogtepunt. Live kan dit nummer alleen maar vonken geven. Ook de puike opener “Antigalactic” is daardoor niet alleen enorm dansbaar, maar ook bijzonder energiek. Hetzelfde geldt voor “Internal”, dat wel meer doet denken aan het intergalactische geluid van Boys Noize; ongetwijfeld ook een voorbeeld voor Iggor Cavalera.
Het minst geslaagd is “Exit Wound”, waarin Greg Puciato van Dillinger Escape Plan nochtans komt meeschreeuwen. Dat het iets agressiefs heeft, zal u wellicht niet verbazen, maar toch komt dit Nine Inch Nails-achtige nummer nooit echt tot een geweldige explosie. Het is te braaf en te voorspelbaar voor een metalartiest die elektronisch gaat. Ook aan “Mind Drop”, “Daria” en “Come With Me” zal de dansfanaat geen vette kluif hebben.
Het resultaat van Cavalera’s nieuwe passie is niet altijd even meesterlijk, maar wanneer percussie en techno/electro met elkaar vervlochten zijn, levert dat wel oerdegelijke en allerminst standaard dansbare nummers op. Daarom is MixHell echter nog geen verplichte kost voor de Sepultura- of metalfan, maar wel een uitgesproken aanrader voor de electroliefhebber die genregrenzen durft te overschrijden.
