De verwachtingen waren torenhoog voor de langverwachte opvolger van Monologue, want The Black Heart Rebellion zou zijn oude huid afwerpen. De Gentenaren maakten hun belofte helemaal waar. Het resultaat is verslavend, mysterieus en ijzingwekkend mooi.
The Black Heart Rebellion boetseerde ruim drie jaar lang geduldig aan een nieuw geluid, een totaal nieuw geluid. Zijn debuut Monologue was een verpletterende plaat, gedomineerd door een haast verstikkende gitaarlava en helse screams. De bandleden gooiden ditmaal hun invloeden — gaande van (oosterse) folk, gospel, oude blues en postrock (en we zijn er waarschijnlijk nog vergeten) — bij elkaar. Producer Koen Gisen droeg in een latere fase verder bij aan het creatieve proces. Het is ongetwijfeld ook zijn verdienste dat Har Nevo zo’n verfijnde, doch pure plaat geworden is, een die thuishoort in het rijtje prachtplaten van Kiss The Anus Of A Black Cat, The Bony King Of Nowhere en Flying Horseman
Muzikaal is het moeilijk om meteen referenties te vinden — en dat is maar goed ook –, maar qua sfeerschepping nestelt de band zich stilaan in het schuitje van 16 Horsepower en Kiss The Anus Of A Black Cat. Dat heeft vooral te maken met de passionele, warme stem en de ongelooflijk treffende teksten van zanger Pieter Uyttenhove. Naar de betekenis van tekstsneden als Soon I Will Come Home, Like A Child, A Firstborn” (uit “The Woods I Run From”) of “You Will Burn Like A Snake, Like A Son Of Sin” (uit “Animalesque”) hoef je niet te ver te zoeken. Uyttenhove verjaagt er niet alleen zijn eigen demonen mee, maar geeft ook de luisteraar een houvast. Als je dat kan, ben je goed bezig, zeer goed bezig.
Ook het rijke klankenpalet zorgt voor kippenvel. “Avraham” is een ferm broeierige start
die zelfs iets langer had mogen duren. Ondanks de volle bassen en de duistere gitaarpartijen heeft het nummer ademruimte. Of hoe je met een veel minder zware een niet minder intense sound kan creëren. “The Woods I Run From” is het eerste nummer waarin naast de duistere gitaarmelodie en de sterke vocalen ook de ritualistische percussie van Tim Bryon de aandacht trekt. Fascinerend hoe ze gedurende de hele plaat een prominente rol opeisen.
Dat geldt niet voor het repetitieve, bezwerende “Circe”, het perfecte intermezzo om je in een heerlijke roes te brengen, maar wel voor “Animalesque”. Het zwaarste nummer op de plaat is tegelijk opzwepend door de (alweer) tribaal aandoende ritmes, ronduit bezwerend door de gitaarmelodieën en mysterieus door de teksten waarin de zoektocht naar een doel een steeds terugkerend thema is.
Ook in “Crawling Low And Eating Dust” worden de gitaarlagen geduldig opgebouwd en de intense schreeuwen steeds meer ondersteund door de drums. Maar dit zijn geen wanhoopsschreeuwen. Ze brengen zowaar licht in de duisternis van deze wereld. Hetzelfde principe in afsluiter “Into The Land Of Another”. Eerst vertellen een hypnotiserende gitaarmelodie, banjo, drumritmes en vocalen hun eigen verhaal. Enkele minuten later vallen de banjo en zachte percussie weg en mondt het nummer uit in het verschroeiende hoogtepunt van Har Nevo. Amen.
Nog een nummer dat de muzikale ommezwaai illustreert is “Ein Avdat”. De vocale toevoegingen van Amenra’s Colin Van Eeckhout en Mathieu Vandekerckhove, Koen Gisen zelf, Stef Heeren (Kiss The Anus Of A Black Cat) en An Pierlé worden begeleid door herhalende gitaren en prachtig percussiewerk. Wie had zich zo’n wonderbaarlijke combinatie enkele jaren geleden kunnen inbeelden?
Voor fans met een achtergrond in de hardcore punk of eender welk subgenre, waarin bands meer van hetzelfde klinken, is Har Nevo zelfs een nog interessantere plaat. The Black Heart Rebellion blijft op de een of andere manier een ‘hardcore’ band. De bandleden groeiden op met het genre en huldigen nog steeds het DIY-principe. Maar ze vormen ook een collectief dat typische genrekenmerken in de loop der tijd verving door universelere, minimalistische elementen. Har Nevo is een voorlopig hoogtepunt in dat proces. The Black Heart Rebellion wil niet één genre in stand houden, maar keert terug naar het oorspronkelijke doel van muziek: voor magie zorgen. Er komen gouden tijden aan voor de band.
