Op 22 april kan je afzakken naar Cinema Liberty in Brugge voor een unieke show van The Black Heart Rebellion. Het vijftal uit Gent stelt dan live zijn alternatieve soundtrack voor van A Girl Walks Home Alone At Night, een zinderende Iraanse vampierenwestern.
In het najaar van 2016 werd de band benaderd door Cult!Live, een samenwerking tussen Filmfestival MOOOV, Het Entrepot en Cactus Muziekcentrum, om een eigen soundtrack bij een film te maken en die live te brengen. “De organisatie bracht zelf films aan, maar wij mochten tegenvoorstellen doen. Toen we de trailer van A Girl Walks Home Alone At Night zagen, waren we eigenlijk meteen overtuigd. Opmerkelijk, want we hadden er bij wijze van spreken al 100 gezien”, aldus drummer Tim Bryon, die de film ontdekte via de website Vice.
Dat The Black Heart Rebellion zich aangetrokken voelt tot een eigenzinnige mix van spaghettiwestern, vampierenfilm, Lynch en graphic novels mag eigenlijk niet verbazen. Neen, de bandleden zijn niet geobsedeerd door vampiers. Hun muziek valt net als de film niet in één genrehokje te steken. “We maken onze nummers met uiteenlopende klanken, instrumenten en invloeden. Iedereen haalt zijn bronnen uit verschillende culturen en zo komen we telkens tot een soort collage, zonder dat het pure etnische muziek is”, vult Bryon aan. “Daarnaast is er bij de film ook ruimte voor interpretatie. Dat laat onze muziek ook toe. Ten derde is er het vampierenthema in een Iraanse context: ik vind dat intrigerend.”
Wat mogen we muzikaal verwachten? “We hebben de soundtrack aangegrepen om nieuw materiaal te proberen, maar er zitten ook verwijzingen in naar The Black Heart Rebellion van vroeger”, geeft Bryon al mee. Op het moment van het interview is de band net de soundtrack aan het finetunen. “Het was tot nu toe een zeer intensief proces. We hebben scene per scene gerepeteerd. Bovendien wordt de klankband niet volledig weggeknipt. De soundeffecten en dialogen lopen door tijdens onze soundtrack. Dat maakt de uitdaging nog groter. Muziek en film staan niet los van elkaar, ze zijn complementair. We gaan ook werken met lichteffecten. De soundtrack gaat de film niet wegduwen, wel integendeel.”
De alternatieve soundtrack is een volgende fase in het organische, creatieve proces van de band. “Het is dus niet zo dat we plots allemaal naar oosterse muziek luisteren. We hebben altijd naar uiteenlopende genres geluisterd. Ook films zijn altijd een inspiratie geweest. Nu wordt dat laatste gegeven plots heel expliciet. Door uit het keurslijf van een plaat te treden, kregen we plots veel meer vrijheid. Dit is meer dan een aaneenschakeling van nummers”, besluit Bryon.
EXTRA: de meest inspirerende films en soundtracks voor The Black Heart Rebellion
Omdat films en hun soundtracks zo’n grote invloed zijn voor de bandleden, vroegen we hen om hun meest inspirerende meesterwerkjes op te sommen.
Pieter Uyttenhove (zang)
”De laatste twee films van Nicolas Winding Refn, Neon Demon (2016) en Only God Forgives (2013), en hun bijhorende soundtrack. De keuze van de muziek sluit perfect aan en versterkt de bevreemdende, visuele sfeer die Refn tracht weer te geven. Ik merk in zijn films een soort spanning met de juiste combinatie van beeld, kleur en geluid, het zogenaamde neon-noir genre.”
Alexander Maekelberg (gitaren)
“De soundtrack van Nick Cave en Warren Ellis voor The Assassination of Jesse James By The Coward Robert Ford: ongelooflijk mooie composities met heel wat knipogen naar hun werk met de Bad Seeds en Dirty Three, maar toch ook weer heel eigen aan de film. De muziek die ze geschreven hebben voor Loin Des Hommes is zo mogelijk nog beter, hoewel ik de film nog moet zien. Op basis van de beschrijving kan je je echter tijdens het luisteren naar de plaat al scènes gaan inbeelden. Zeer sterk hoe de muziek hier op zich eigenlijk al staat als een huis.”
Tim Bryon (drums)
“Eleni: The Weeping Meadow (Theo Angelopoulos, 2004) is een donkere en trage film die een Griekse familie volgt doorheen de oorlogen van de 20ste eeuw. De regisseur ‘gebruikt’ de film om een analyse te maken van verpletterende machteloosheid, verlies en melancholie en dat vind ik er enorm fascinerend aan. Het maakt de film tegelijk ook moeilijk te verteren, want alles wordt erdoor bepaald: het trage tempo van de film, de onwerkelijke decors, ongemakkelijke dialogen die ‘onaf’ lijken en nog veel ruimte laten voor interpretatie, een repetitieve soundtrack, … Het vergt een inspanning van de kijker om de film te ondergaan, maar alle elementen hangen wel samen en versterken elkaar. De film kiest niet voor de middenweg en dat vind ik heel inspirerend voor wat we met TBHR doen.”
Emeriek Verhoye (bas)
“Voor mij bestaat er geen betere film dan Apocalypse Now (1979, Francis Ford Coppola) om de muziek van TBHR te omschrijven. Net zoals onze muziek neemt de prent je mee op een reis richting ongekende duisternis. Er hangt steeds een gevoel van spanning in de lucht en dat hoor je ook in onze muziek. Het hoofdpersonage, kapitein Willard, begint aan een tocht zonder te beseffen waar hij zal eindigen. Gooi daar elementen zoals een sinistere jungle, tribale rituelen en waanzinnige beelden bij en je krijgt de perfecte TBHR-speelfilm.”
Valentijn Goethals (gitaren)
”Toen ik de film Holy Motors (Leos Carax, 2012) voor het eerst zag had ik even een probleem met alle andere films. Waarom waren die niet zo eerlijk? Holy Motors toont dat het over film zelf gaat. Het onderwerp is het medium zelf. Het toont de making-of van zichzelf, het decor, het valse narratieve. Zeer eerlijk en open. En net omwille daarvan kan de film ongegeneerd met alle geschifte scènes wegkomen. Ze hebben zichzelf een alibi gegeven. Hetzelfde vind je terug in Talking Heads: Stop Making Sense (Jonathan Demme, 1984), een film van hun concert in Los Angeles in 1983. Ze starten het concert met een leeg podium en eindigen met een afgewerkte show. De opbouw en de technische crew die standaard verborgen blijven, worden hier bewust bloot gegeven. Beide video’s waren erg belangrijk voor me tijdens het maken van de artwork van de laatste plaat en de clip voor “Near to Fire for Bricks”.”
De voorstelling wordt voorlopig maar drie keer opgevoerd in België. Na Brugge zijn er nog voorstellingen in Beringen-Koersel (24 april) en Utopolis Turnhout (28 april).
