“We zien ons ooit nog een pianoalbum maken. Waarom ook niet?” Nee, u bent niet bij de verkeerde recensie verzeild geraakt en ja, het was wel degelijk Gojira dat ons onlangs bloedserieus de bovenstaande quote toewierp. Maar geen paniek: l’Enfant Sauvage zal u nog niet snel op Klara horen.
Eerlijk is eerlijk: verrassen doet l’Enfant Sauvage niet. Eerder dan radicaal te vernieuwen, heeft Gojira ervoor gekozen zijn formule te perfectioneren. Daar valt natuurlijk wat voor te zeggen, want waarom zou je brutale koerswijzigingen doorvoeren als je zo al jarenlang getipt wordt als een van de metalacts van het volgende decennium?
En dus pikt l’Enfant Sauvage de draad weer op waar The Way Of All Flesh die had neergelegd. Was dat laatste album niet dat van de grote doorbraak, dan zorgde het wél voor de nodige naambekendheid. Als enige van de toen erg beloftevolle Franse metalscene is Gojira erin geslaagd te blijven groeien. Streek- en genregenoten als Hacride en Dagoba brachten sindsdien eerder teleurstellende releases uit of verdwenen onder de radar, terwijl Gojira bijvoorbeeld de voorprogrammaspots bij Metallica opstapelt.
Anders dan op The Way, dat kampte met een gebrek aan dynamiek, klinkt Gojira op l’Enfant Sauvage opvallend gefocust. Hier is een zelfbewuste band aan het werk die de afgelopen jaren sterk geprofessionaliseerd is. Niet alleen hielden de Fransen grote kuis in hun entourage en stapten ze over naar de iconische metalplatenmaatschappij Roadrunner, ook hun muziek is op punt gesteld. Ze kennen hun kwaliteiten en zetten er voluit op in.
Zo drijft opener “Explode” meteen op een compromisloze betonriff, terwijl het even sterke en uptempo “l’Enfant Sauvage” al iets meer manoeuvreerruimte krijgt. Op “Liquid Fire” probeert de band dan weer wat stemeffecten uit, maar het resultaat blijft onmiskenbaar Gojira, met die loden Morbid Angel-gitaren en de drijvende, vaak tribale drumstijl van Mario Duplantier. Als de groep af en toe al eens wat gas terugneemt, is dat om voorzichtig te experimenteren zonder de vertrouwde formules te laten vallen.
In “Mouth Of Kala” dolt oldschool death metal met een walsritme, terwijl de melancholische outro van “Planned Obsolescence” en vooral “Born In Winter” een onvermoed deel van Gojira’s klankpalet aanboren. Meer dan metal is die laatste gewoon een bijna pijnlijk mooie song, tot hij halverwege bijna plichtsgetrouw weer losbarst in een nogal generische Gojirabreak. Een gemiste kans, al toont het wel aan dat deze band tot meer in staat is dan de metal waar hij zich in gespecialiseerd heeft. Deze kerels kan je geheid een akoestische gitaar in handen steken zonder dat er ongelukken van komen — een experiment waar we ons niet met elke metalband aan zouden willen wagen.
Een pianoalbum is l’Enfant Sauvage dus (nog?) niet geworden. Wat dan wel? De oerdegelijke exponent van jarenlang werken en misschien wel het beste Gojira-album tot nu toe — op From Mars To Sirius na, misschien. En o ja, hou ze in de gaten. Dit is een van de metalacts van het decennium.
