Epische platen, het klinkt als een overblijfsel uit de jaren zeventig, toen (groot)ouders jong waren en bereid gevonden konden worden een halve dag uit te trekken om een album te beluisteren. Chromatics brengt deze aanpak naar de 21ste eeuw én duwt het concept de nachtelijke uren in.
Een plaat van bijna anderhalf uur maken, in tijdperk waarin, volgens mensen die dat kunnen weten, de doorsnee luisteraar een attention span heeft die niet veel verder reikt dan de intro. Het minste dat je van Chromatics kan zeggen is dat het een band met lef is, die er niet voor terug schrikt om met zijn vierde officiële langspeler enig risico te nemen.
Niet dat Chromatics daarvoor ooit te bevreesd was. Beluister vandaag debuutplaat Chrome Rats vs. Basement Rutz en vraag u verwonderd af of we het over dezelfde band hebben. Al is het antwoord op die vraag hoe dan ook een neen, aangezien na het debuut Chromatics zo goed als leegliep en zowat van nul moest herbeginnen.
De ergste kanten werden er afgeveild en opvolger Plaster Hounds zette een stapje weg van de schreeuwerige punkrock van het debuut, ten voordele van eerder kille waveklanken, nog steeds een handige manier om synthesizers hun intrede te laten doen zonder schandaal te schoppen.
Met Night Drive, uit 2007 alweer, vallen de puzzelstukken echter op hun plaats. Gedaan met wild in het rond schoppen. Chromatics duikt de nacht in, maar niet zoals je dat zou verwachten van een stelletje punks. Opnieuw met een nagenoeg volledig nieuwe bezetting, en -cruciaal- met Ruth Radelet achter de microfoon en Johnny Jewel achter een batterij knoppen. Check de bevreemdende cover van “Running Up That Hill” uit dat album en er ontstaat min of meer een beeld van het bevreemdende nachtleven waarin Chromatics zich ondergedompeld heeft.
Dat het daar bevalt, kan besloten worden nu opvolger Kill For Love verschenen is. Op die nieuwe plaat wordt nog dieper en intenser de nacht ingedoken, en de neerslag daarvan, doet alsnog wat van de laatste M83 tevergeefs verwacht werd: een sfeervol bad voorzien waarin het nu eens behaaglijk, dan weer lichtjes angstig, maar hoe dan ook altijd fascinerend onderdompelen is.
Kill For Love is de plaat van een stapje verder. Op alle vlakken. Ook wanneer er gecoverd wordt. Zo opent (!) Chromatics deze plaat met Neil Youngs “Into The Black”. Het gitaarmotiefje is uit de duizend herkenbaar, maar zoals Badelet dit nummer vocaal naar haar hand zet, weet zelfs devote Young-aanhangers stil te krijgen.
Waarna bijna anderhalf gespeeld wordt met beats, maar dan op zo’n manier dat het liefhebbers van beats noopt tot een vertwijfelde stilstand. Hier geen drop of stuiterende climax, maar een hypnothiserende aanpak. Heeft Chromatix acht minuten nodig, dan gebruikt de band ze ook. En nuttig, zoals blijkt uit “These Streets Will Never Look The Same”, dat heel langzaam aangeslopen komt om ongegeneerd -en succesvol- de grenzen van het universum een stomp te verkopen.
Met “Lady” komt Chromatics zowaar even dicht bij een popsong, maar dan een die meer verwant is aan Fever Ray dan aan Lady Gaga. “Candy” toont dat weer dat Chromatics zijn wave-verleden nog niet helemaal van zich afgeschud heeft en klinkt als The Jesus And Mary Chain na een overdosis valium.
Hoewel het een hele rit is, probeer Kill For Love maar eens in zijn geheel te beluisteren én niet te vervallen in sociaal niet-aanvaard gedrag, heeft Chromatics zichzelf overtroffen op deze nieuwe plaat. Het gebeurt niet vaak dat muziek zo fascinerend klinkt terwijl er, op het eerste gehoor, toch zo weinig gebeurt. Maar eens Kill For Love onder je vel kruipt, en dat duurt niet bepaald lang, gaat een wereld open waarvan in de stoutste dromen het bestaan niet vermoed kon worden. De nacht zal nooit meer hetzelfde zijn.
