Midden jaren negentig bouwde DJ Shadow zijn debuutplaat op met een karrenvracht aan samples. Vandaag doet Daniel Lopatin, ofte Oneohtrix Point Never, hem dat na. Net als DJ Shadows meesterwerk laat Replica horen dat je ook door inventief te knippen en te plakken met andermans werk, heel wat persoonlijkheid in een eigen plaat kwijt kan.
Replica is inmiddels het vijfde album van Oneohtrix Point Never. Al krijgt het eenmanspoject van Daniel Lopatin pas sinds voorganger Returnal de verdiende aandacht. Voor dat album werd er zelfs een nieuwe term bedacht: hypnagogic pop. Hypnagogic quoi? “The sound that remains after the boys of summer have gone”, zo definieerde het Britse vakblad Wire het genre op een treffende wijze. De muziek van Oneohtrix Point Never roept immers ver vervlogen jeugdherinneringen op, met zoveel meer detail dan verkleurde sepiafoto’s dat doen. Replica is opnieuw een heuse trip down memory lane waarbij het hypnotische nog steeds een hoofdrol opeist. Het is de perfecte plaat om in een diepe staat van trance te geraken.
Waarmee we absoluut niet gezegd hebben dat dit een slaapverwekkend goedje is. Integendeel, Replica is een bijzonder rijk album dat refereert aan zowel sixties-psychedelica, Amerikaanse new age, als aan hedendaagse productietechnieken. “Up” is vintage Flying Lotus die de droompop van JJ door de mangel haalt. Na enkele minuten vallen de drums uit en gaat het nummer over in een zoete wensdroom. Op “Child Soldier” knipt en plakt Lopatin allerhande samples aan elkaar tot een aanstekelijk geheel, in de beste Mount Kimbie-traditie. Het ultieme prijsbeest heet echter “Power Of Persuasion”, waarop het lijkt of Beirut en Joanna Newsom na een louterende Tai Chi-sessie samen met Balam Acab de studio ingedoken zijn. Horen is geloven!
In vergelijking met voorheen gaat Oneohtrix Point Never hier meer beheerst te werk. Een driftige ruisexplosie als aan het begin van voorganger Returnal zal je hier niet terug vinden. Er wordt beter gedoseerd, waardoor er meer reliëf in de composities zit. Alle details komen zo helemaal tot hun recht, zoals de somnolente synthklanken van opener “Andro”, waar de ruis als een trouwe hond over waakt.
Opvallend is dat Returnal — in tegenstelling tot sommige andere vernieuwende hedendaagse elektronicaplaten — geen snobistische manifestatie is. Neen, dit is pretentieloze do it yourself-muziek die bovendien erg melodieus is. Zo bevat de titeltrack een hemelse pianomelodie en breit Lopatin in de bezwerende afsluiter “Expain” een wollen winterpull met zachte synthmotieven.
Returnal is een prachtige retroplaat in een hedendaagse productie. Het album vertelt het verhaal van een jonge artiest die zijn kindertijd herinterpreteert. Mocht u nog op zoek zijn naar een warme toef psychedelica voor onder de dennenboom, doe dan eens gek, laat die geremasterde Pink Floyd-albums voor wat ze zijn — u heeft de originelen toch al — en investeer in Returnal. Beklagen zal u het zich niet.
