Naive, 2011
PIAS
Ok, ik geef het toe: ik ben een lijstjesmens. Van de wekelijkse
boodschappen over de bagage voor een citytrip tot wat ik graag zou
krijgen van Sinterklaas: alles belandt vroeg of laat netjes
geordend op een stukje papier. Meer binnen het vakgebied maak ik
uiteraard ook nu en dan muziekgerelateerde exemplaren. En zo begin
ik dan ook telkens, na het klinken van de glazen en het degusteren
van het eerste auditieve lekkers, met het bijhouden van een mentale
checklist van kandidaten voor ‘beste albums van het jaar’.
2011 is wat dat betreft tot hiertoe zowel een zegen als een
vloek gebleken. Aan de ene kant verscheen er reeds zoveel
fantastisch nieuw materiaal – zowel van gevestigde waarden als van
nobele onbekenden – dat ik zelden of nooit zo vroeg al in de weer
kon zijn met een lijstje dat normaal gesproken pas gestalte krijgt
rond het einde van het jaar. Aan de andere kant werd het dan weer
steeds moeilijker om door de bomen het bos te zien. Er waren
achtereenvolgens het ronduit inspirerende full length
debuut van de heer James Blake, de
bloedmooie reis door de donkere ziel van Panda Bear, de immer
hippe lo-fi van EMA en de veel meer
dan bevestigende tweede van Bon Iver – en nog
zoveel daar tussenin.
Telkens ik een van deze recente parels hoorde, zei ik bij
mezelf: “beter dan dit wordt het niet meer, dit jaar”, wat steevast
gevolgd werd door een herschikking van mijn definitieve – kuch –
top drie. Dat dacht ik ook na het beluisteren van ‘Father, Son, Holy
Ghost‘, de beste plaat van de beste rockgroep van zijn
generatie – Girls, that is. Maar dat was buiten M83
gerekend. Want om u niet langer in spanning te houden: ‘Hurry Up,
We’re Dreaming’ doet opnieuw het hedendaagse muzieklandschap op
zijn grondvesten daveren. Niet dat bovenstaande inleiding veel
ruimte liet voor een andere uitkomst, maar bon.
Anthony Gonzalez, het van origine Franse meesterbrein achter de
band, wilde met zijn nieuweling de magie van de gouden dubbelalbums
van weleer oproepen. En dat is ‘m aardig gelukt: ‘Hurry Up, We’re
Dreaming.’ is een hedendaags antwoord op platen als de
witte van The Beatles, ‘The
Wall’ van Pink Floyd en ‘Mellon Collie and the Infinite Sadness’
van The Smashing
Pumpkins. Net als op deze mijlpalen weet de man immers
ontiegelijk veel verschillende elementen op een hoop te gooien en
er toch een strak omlijnd en consistent geheel uit te sleuren.
Epische synthpop, bombastische stadionrock en vlammende indie,
overslaande stemmen, gierende saxofoonsolo’s en almaar opbouwende
elektrische gitaren, en op de koop toe een spoken word
performance door een meisje van vijf, worden verweven tot een
volstrekt uniek opus. Luid klonk zelden zo luid, groot zelden zo
groots.
En hoewel dat al heel wat is, is het nog niet alles. Want net
als op eerder genoemde klassiek geworden albums is elk nummer niet
alleen ijzersterk op zichzelf, het geheel is ook veel meer dan de
som van de delen. Kleppers als ‘Midnight City’, ‘Raconte-Moi
Histoire’ en ‘Echoes of Mine’ doen het dus nog beter binnen hun
grotere context. Tel daarbij het steengoede productiewerk van
Justin Meldal-Johnsen (die dit jaar ook al achter de knoppen zat
voor het meer dan puike ‘Wit’s End’ van Cass McCombs) en de
nu al bijna iconische hoes, en je weet meteen dat je een bijzonder
juweeltje in huis haalt.
We kunnen dus met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid
stellen dat de nieuwe M83 allicht nog minstens enkele jaren zal
meegaan. Of ‘Hurry Up, We’re Dreaming’ ook ooit de status krijgt
van zijn monumentale voorgangers valt enkel af te wachten. Aan dat
lijstje kan ik dan ook voorlopig beter niet te veel prutsen. Wel
zie ik me genoodzaakt dat van ‘albums van het jaar’ nog maar eens
duchtig om te gooien. Deze keer weet ik echter zeker: beter dan dit
wordt het niet meer, dit jaar. Toch?
