Dat sequels niet per definitie hoeven te sucken, is
allang geweten. Dat ze dat meestal tóch doen, een ongeschreven wet.
Da’s helemaal het soort uitspraak waarmee een recensie als deze
perfect kan aanvangen, maar kijk: wij doén dat niet graag. Op
voorhand al zo cynisch als een gedesillusioneerde atheïst de zaal
binnenstappen, gewoon omdat het een grote Hollywoodproductie
betreft: neen, dank u. Met de meeste cheape actiefilms of
clichématige tienerkomedies amuseren wij ons toch nog op zijn minst
een klein beetje. En betrappen we onszelf alsnog ergens op een
cynische uitspraak hier of daar, dan zien wij daar tegelijk
steevast de humor van in. Om maar te zeggen: u moet van ons niet
verwachten dat wij overdreven zure types zijn, die met een
notitiepad in de aanslag wachten tot er weer eens iets uitkomt dat
te commercieel is om goed te zijn. Maar ‘The Hangover: Part II’
heeft onze tolerantiedrempel verdomme hard op de proef
gesteld.
Twee jaar geleden bracht de originele ‘Hangover’ zo potsierlijk
veel geld in het laatje ($470.000.000, alstublieft) dat er wel een
vervolg moést komen. En helemaal erg vonden wij dat niet: deel één
is een party classic die ons steevast noopt tot het soort
hinnikende stuiplach waar iets oudere, lichtbeschonken huisvrouwen
een patent op lijken te hebben. (Sorry, maar dat mopje met de
masturberende baby blijft onbedaarlijk geestig). Meer nog:
’t is het soort party classic dat verrassend genietbaar
blijft, ook al bekijk je ‘m zonder halfverzopen lever. Niet dat wij
daarom veel potentieel zagen in een sequel, maar kom, er worden wel
irritanter franchises op poten gezet zonder dat wij daarom gevraagd
hadden. (Fuck you, Fockers-films, fuck you.) Onze geest
bleef dus open, ook al werd ‘Due Date’, Phillips’ volgende, een
productie met desastreuze gevolgen zowel voor mij persoonlijk als
voor de mensheid in het algemeen. Zelfs dan bleven wij dapper
positief.
Maar om to the point te komen: in ‘The Hangover: Part
II’ belanden Phil (Bradley Cooper), Stu (Ed Helms) en Adam (Zach
Galifianakis, die na deel één al zijn charme opgebruikt lijkt te
hebben) in een groezelige hotelkamer in hartje Bangkok, waar ze de
vermiste broer van Stu’s verloofde Lauren (Jamie Chung) moeten
opsporen na een wilde nacht waar ze zich welgeteld niks meer van
herinneren. Krèk dezelfde elementen als in deel één dus:
oké, dat duidt op luiheid van de makers. In plaats van een
intelligente variatie op het gegeven te brengen (of, godbetert:
iets nieuws), doen ze nog eens exact hetzelfde. Het skelet
van het scenario was al helemaal klaar, het enige dat nog ingevuld
moest worden, waren de specifieke situaties en enkele flarden
dialoog. Wij zeiden het al: da’s lui, maar dat kon, mits een
grappige invulling van die situaties en dialogen, ook een
grappig derivaat opleveren.
Spijtig genoeg is het grootste probleem van de film niet zozeer
haar enorme recyclagegehalte, als wel haar belabberde gevoel voor
humor. Wie ‘Due Date’ gezien heeft (die volledige drieënhalve man
onder u) weet wat te verwachten: heel veel (al dan niet visuele)
mopjes over piemels, nog meer oeverloos geleuter en een maximum aan
onzinnig gepalaver. Een bloemlezing: de homoseksuele Aziaat Chow
(Ken Jeong) is terug en blijkt een minuscuul klein pietje te
hebben, er komt een fucking aap in voor die graag op zijn
dooie gemak sigaretten opsteekt (antropomorfe beesten zijn
nooit een goed idee, capiche?), en een
hermafrodiete stripperhoer onthult vrolijk haar kwakje te hebben
gedumpt in Stu’s anus. (Nog zo iets: kunnen hermafrodieten ook
klaarkomen, sperma incluis? Stof tot nadenken, jongens en meisjes.)
Afijn, elke vorm van subtiliteit, nuance of zelfbeheersing werd
voor de sequel helemaal overboord gesmeten ten voordele van drie
dozijn wildly unfunny moppen die ofwel gaan over penissen,
ofwel over helemaal niets.
De acteurs staan erbij en kijken ernaar. Ed Helms lijkt als
enige door te hebben in een stuk crap beland te zijn en
compenseert navenant door uitzinnig te beginnen overacten.
Paul Giamatti zit dan weer enkel en alleen in de film, zo leiden
wij af van zijn lichaamsbouw, om zijn enorme voedselrekening te
betalen. Wat ook niet echt helpt. Het is alleszins tekenend voor
een productie als deze dat wij ons nu, een kleine vier uur na
afloop van de voorstelling, geen enkele goede grap voor de geest
kunnen halen. Misschien is het dat wij naar aanloop van de
examenperiode opeens enorm cynisch zijn geworden. Misschien. Anders
is ‘The Hangover: Part II’ gewoon – om in de sfeer te blijven – een
paalharde kutfilm.
