Meer van het hetzelfde! Platte bedoening! Zo enthousiast kan een plaat onthaald worden waar je jaren op gewacht hebt. Maar kijk, het ding niet zomaar aan de kant schuiven, maar het wel geduldig opnieuw en opnieuw beluisteren en het blijkt zowaar een van de mooiste platen van het voorjaar te zijn.
Een opvolger te voorschijn toveren voor een alom bejubeld debuut, het moet een van de meest verschrikkelijke taken zijn. Bijna dag op dag drie jaar na het titelloze debuut komen Robin Pecknold en de zijnen met een opvolger voor het alom jubelend onthaalde Fleet Foxes op de proppen. Helplessness Blues is de mooie titel die dat nieuw werk meekreeg, werk dat zijn schoonheid slechts moeizaam prijsgeeft.
Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad voor Helplessness Blues de winkelschappen bereikte. Oorspronkelijk hadden Fleet Foxes het plan opgevat al in 2009 met een opvolger voor het debuut op de proppen te komen. Draaide dat even anders uit. Drie jaar mag dan in hedendaagse platenindrustrielogica een gangbare termijn zijn om met nieuw werk te komen aanzetten, voor een luisteraar is drie jaar làng. In dezelfde tijdspanne bracht Bob Dylan The Times They Are A-Changin’, Another Side Of Bob Dylan, Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited én Blonde On Blonde uit.
Dat die platen niet van dag een in de armen gesloten werden door Dylan-fans is genoegzaam geweten. Hetzelfde gaat, zij het op kleinere schaal, eveneens op voor het nieuwe werk van Fleet Foxes. De vooruitgeschoven single, en tevens titeltrack, deed aanvankelijk wel heel gewoontjes aan. Pas nadat de video van “Grown Ocean” online opdook, begon het ijs te dooien. De beelden bleken niet alleen onweerstaanbaar, ze boden ook de sleutel tot de bijhorende muziek.
Ondertussen zijn we enkele weken verder en volstaat het horen van de intro van “Helplessness Blues” om een kamerbrede glimlach op te roepen. Die song blijkt op zijn beurt weer een goede opstap om de rest van het album langzaam maar zeker in een innige omhelzing te nemen. De tempowissel halverwege het nummer blijkt bijvoorbeeld een voorbode te zijn van wat in het acht minuten durende indrukkende “The Shrine/An Argument” te gebeuren staat. Ook “The Plains/Bitter Dancer” is een van de ambitie barstende song, eentje van het soort dat doet vermoeden dat Pecknold nog behoorlijk wat trucjes in zijn mouw heeft zitten.
Maar ook in de, zeg maar, meer gewone Fleet Foxes-songs, zoals het wonderlijke “Sim Sala Bim” of de prachtige opener “Montezuma”: dit is waarom je ooit voor Fleet Foxes viel en dat vermoedelijk nog lang zal blijven doen. Dus ja: alles wat het debuut van deze band zo geweldige maakte, is ook hier en nu opnieuw present. Maar laat dat de pret niet drukken: ondanks dat is Helplessness Blues een klein beetje een avontuurlijk plaatje geworden, eentje dat tijd vraagt, maar dat zich gaandeweg meer en meer als een meesterwerk profileert.
Ontdekt de nieuwe Fleet Foxes live! Op 2 juli op het Main Square Festival (Aras). Een dag later in Werchter. Op 18 augustus op Pukkelpop.
