Relapse, 2011
Rough Trade Benelux
Laten we maar meteen met de deur in huis vallen. Dit is een
fantastische plaat zoals er al een tijdje geen meer gemaakt werden.
Vanaf de eerste luisterbeurt is dit indrukwekkend en over de hele
lijn ijzersterk. Het wordt steeds moeilijker imponerende nieuwe
bands te ontdekken; Bloodiest bewijst dat het lange zoeken kan
lonen. Deze band telt maar liefst zeven enthousiastelingen uit de
muziekscène in Chicago. Voor zij bij wie het een belletje kan doen
rinkelen: 90 Day Men, Atombombpocketknife en Sweep the Leg Johnny
zijn enkele indiebands waaruit leden overgewaaid zijn. Metal maken
met personen die niet uit de scène afkomstig zijn, kan heel
verfrissend werken. Bloodiest bewijst dat ze de kracht van zware
metalen in zich dragen, aangevuld met een frisse inslag. Zelf halen
ze nineties rock uit Chicago’s underground samen met groepen als
Neurosis als
grootste invloed aan. Wij kunnen dat absoluut volgen. Het
indrukwekkendst is echter dat het niveau van dit debuut al even
hoog is als van hun voorbeelden.
Verwacht veel akoestische gitaar en piano, maar evengoed potige
uitbarstingen en solide geluidsmuren. Verwacht zowel rustige als
opzwepende stukken, allebei in een naargeestige sfeer. Verwacht
niet dat veel van de teksten begrijpelijk zullen zijn. Zanger Bruce
Lamont (Yakuza, Circle of Animals) stoot eerder klanken uit dan
echt te zingen. Zijn stemkronkels zeggen echter meer dan woorden
toe in staat zijn. Verwacht evenmin echte climaxen. Hoewel er
dikwijls naar toe gewerkt lijkt te worden, komt er nooit werkelijk
een overdonderende apotheose. Het ingaan tegen het verwachte maakt
de plaat eigenlijk alleen maar interessanter.
De speelduur is met zijn veertig minuten opvallend kort. Maar
beter een kort aanbod goede muziek waarbij je snakt naar meer, dan
een uur lang rommel waarbij je wanhopig verlangt naar het einde. In
totaal sieren zes nummers deze schijf. Wat uiteraard wil zeggen dat
er hier en daar een uitgesponnen track een plaatsje opeist. Perfect
aanvaard en boeiend in dit genre. ‘Dead Inside’ is er bijvoorbeeld
eentje van bijna tien minuten. Tien minuten apocalyptische
sfeermuziek die langzaam wegvoert naar een inventief einde. Het
gitaarspel raakt steeds meer vervormd, er weerklinken zachte
pianoaanslagen en wegstervende zang, de drum kruipt steeds meer
naar de voorgrond. Een echte uitbarsting komt er niet. Aan climaxen
doet men niet; het nummer wordt eerder traag uitgeveegd tot er
niets meer van overschiet. Daarna volgt ‘Slave Rule’, opnieuw een
lang uitgesponnen nummer. Sterk, atmosferisch en slepend.
Naast deze twee ambitieuze werkstukken, bevat ‘Descent’ met
‘Fallen’ een sfeerbepalende opener. Meteen komt de confrontatie met
de slepende en simpele ritmes. Een knappe gitaarsolo zweeft langs
waarin noten oprekken en laten nagalmen primeert op snelheid. De
zang komt echoënd aankabbelen. Tot slot nog even naar de afsluiter
‘Obituary’. Deze vervolmaakt de plaat zonder het nog over een
compleet ander boeg te willen gooien. In plaats daarvan volgen de
onderhand steeds meer vertrouwd rakende, hypnotiserende ritmes.
Overgoten met een licht vervormde zang. En ondertussen houden we er
hartstochtelijk van. Hoe Relapse er toch steeds in slaagt
klasbakken te ontdekken is een raadsel. Wel een feit is dat, met
een goed duwtje in de rug, dit septet uit Chicago ook buiten de
Amerikaanse grens muziekliefhebbers zal verbazen.
