De beste popgroep van 2009? Ze verstopten het een beetje achter een stofzuigersound, maar dat was zonder twijfel The Pains Of Being Pure At Heart. Met Belong, de opvolger van hun titelloze debuut, werd onder deskundige begeleiding van superproducer Flood voor een wat directer geluid gekozen. Geen slechte keuze; ook dit is weer een geweldig fijne plaat om bij weg te dromen, te dansen in die tienerslaapkamer in uw hoofd, of met de arm om het lief gelukzalig in het ijle te staren.
“Ik ben een volwassene, ik wil over volwassen dingen zingen”, liet frontman Kip Berman van The Pains Of Being Pure At Heart optekenen bij ons eerste gesprek, twee jaar geleden op het dakterras van Trix. Dat is mislukt. Berman mag dan wel 31 zijn, in zijn hoofd is hij nog altijd dezelfde zestienjarige die op de schoolbanken zat te dromen van het meisje schuin voor hem, heftig hopend op een weekend vol tomeloze beloften. En dus krijgen we op Belong meer van datzelfde wat hun titelloze debuut zo’n voltreffer maakte.
Mijmeringen dus, een onhoudbaar gezworen en bijna euforisch klinkend “Even in dreams I could not betray you”; popmuziek van het soort dat zich niet meteen laat kennen en net daarom des te langer blijft plakken. En met de hulp van Flood (we gaan geen opsomming beginnen, google en bewonder ’s mans CV) en mixer Alan Moulder (ook al bekend van een karrenvracht grote namen zoals My Bloody Valentine en Smashing Pumpkins) klinkt dat deze keer ook nog een stuk beter: meer gearticuleerd in zijn vaagheid.
Business as usual dus in een nummer als “Heaven’s Gonna Happen Now”, waar de gitaren stevig inzetten. Het lijkt even erg wollig, maar dat is niet meer dan mistspuiterij: dit is een potige rocksong, net als “Heart In Your Heartbreak”. En eentje met een heerlijk ronddraaiend refrein. Wel veranderd overigens: de grotere rol van Peggy Wangs toetsen. Haar synths zorgen in elk nummer voor een onderlaag, en doen meer dan eens denken aan het popste van The Cure. Het is dan ook niet verboden af en toe te denken aan de lichtzwarte randje van de eighties.
Niettemin dienen er kanttekeningen geplaatst te worden bij een wat stapvoets echoënd”Anne With An E” waarin de gitaren net iets te veel op echo inzetten. Al kan een refrein dat gaat van “Let’s go out tonight and do something that’s wrong/cuz I don’t feel alright when disaster’s gone” nog wel een glimlach ontlokken, en is alles snel vergeven en vergeten wanneer het heerlijke “Even In Dreams” iets later uitbarst. Alles is dan al lang weer koek en ei tussen ons en The Pains.
“When everyone was doing drugs/we were just doing love”, opent afsluiter “Strange”, en dat is misschien wel de mooiste samenvatting van Belong. Het vat de roes van het soort verse verliefdheid die alles overrompelt, het soort gelukzaligheid dat The Pains Of Being Pure At Heart zo op de eerste lentedagen weet op te roepen. Wij zijn daar best tevreden mee.
