“Alles Blijft Anders ademt de sfeer van Snow Patrols Eyes Open uit, met toefjes Achtung Baby en Kings Of Leons Only By The Night, opgenomen in de Hansa Ton studio’s waar Bowie z’n Berlijntrilogie aanvatte en R.E.M. nog blakend van gezondheid buitenstapte eind vorig jaar.”
Namedropping als openingszin: ofwel is het luiheid (quod non), ofwel een belegen trucje om uw aandacht te lokken zoals een propper met een goedkoop gedrukte flyer of iemand uit het kippenkraam op de markt. In het geval van Bløf passen we het graag eens toe, want toeteren waarom dit de beste en meest variërende Nederlandstalige band van het vorige decennium is, heeft uw (pn) de afgelopen jaren al meermaals gedaan — niet alleen op goddeau, mompelen sommigen onder u nu. Bløf is zo’n band waarvan het geraamte steeds hetzelfde blijft, maar de spieren op elke plaat heel anders rollen en de huid om andere redenen rilt. Het maakt hen in onze moerstaal, clichéwoordenboek pagina 485, derde lemma: uniek. Bløf bewijst vooral de laatste vijf jaar dat Nederlandstalig geen genre is, evenmin als Schots of Amerikaans — even serieus blijven.
De reden dat Bløf zo’n goed bewaard geheim blijft in België, is dat de groep in geen hokje te drummen valt en steeds meer een band van extremen blijkt. Dat is hier om problemen vragen op de radio. Drie jaar geleden nam Bløf immers nog een akoestisch tweeluik op: het donkere Oktober en de luchtigere keerzijde April, die klonken alsof Glen Hansard, Damien Rice en Kings Of Convenience een whisky hadden meegedronken tijdens de opnames in Ierland. Eerder had Omarm (2003) van hen dan weer de eerste stadiongroep sinds Doe Maar gemaakt, en was Umoja (2006) een muzikale wereldreis waaruit een vriendschap met de Counting Crows ontstond. Zo, nu weet u wat u mist.
Wie net als (pn) Bløf leert kennen met het keel dichtsnoerende “Weggaan” uit Blauwe Ruis — een verschroeiende versie vindt u op http://www.youtube.com/watch?v=_iMIaVRCqjA (doen, nu!) — wilt meer van deze band horen. En dat treft: Alles Blijft Anders vormt ook een soort tweeluik met Blauwe Ruis uit 2002, ondertussen een klassieker als Open van The Scene. Mondde Blauwe Ruis uit in een grimmig eerbetoon aan hun toen pas tragisch verongelukte drummer Chris Götte, dan is Alles Blijft Anders muzikaal bijwijlen nog rauwer maar thematisch van het meest hoopvolle dat tekstschrijver/bassist Peter Slager al op papier zette. Een schouderklop van of een pint met een goede vriend op het juiste moment. De grauwe stadslucht wasemt door de plaat, maar de nevel trekt song per song langzaam op.
Wie beide platen na elkaar luistert, hoort hoe ontzettend Bløf als muzikale groep gegroeid is. En als producers: nooit klonk een plaat van Bløf zo uitstekend. Alles Blijft Anders is een zelfzekere koorddans tussen rauw en episch, iets waar pakweg Springsteen de perfectie in bereikt. Norman Bonink, die zijn beste drumpartijen tot nu heeft ingespeeld, houdt samen met de prominente bas van Slager de teugels van de songs strak aan. Toetsenist Bas Kennis gort meer dan ooit de gitaar om samen met zanger Paskal Jakobsen: beiden behandelen de songs op hun best met een schuurspons. Het maakt van Bløfs tiende plaat misschien wel hun meest complete tot nu toe, waar een enorme live feel van afspat.
Dat mag verbazen. Veel bands zouden in de gerenommeerde Hansa Ton studio’s met de trucendoos spelen zoals een kind met z’n nieuwe Sinterklaascadeau, maar Bløf is de kunst van het doseren meer dan ooit meester. De songs blijven centraal staan, klank en effecten in dienst ervan. Wat Bløf mede zo sterk maakt, is dat ze diverse, weliswaar duidelijke, invloeden steevast naar hun hand zetten met eigen melodieën en zanglijnen die steeds tussen troost en weemoed zwalpen.
U2 lijkt meer dan ooit het lichtend voorbeeld: openingsnummer “Maan En Sterren” ademt halfweg de sfeer uit van het laatste kwartier Achtung Baby, tijdens de eerste minuut van “Wat Jij Denkt” zien we zo de Klauw van de 360°-tour uitschuiven, terwijl “Wijd Open” dan weer het weidse van “City Of Blinding Lights” koppelt aan de drive van Kings Of Leons “Sex On Fire” (waar ook het vuige “Punt” dicht heeft naast gelegen). “Hou Vol Hou Vast” zou op menig Vlaams festivalterrein deze zomer moeten doen wat “Run” van Snow Patrol ondertussen al zo vaak heeft gedaan, “Iedereen”, met een bloedmooi bruggetje halfweg, is het beste nummer dat Coldplay vergeten te schrijven is.
Wat Bløf onderscheidt van talloze doorsnee copycats, is dat ze dat alles in steeds betere songs gieten waarop de eigen stempel het hardste doordrukt, hoe hard die ook verschilt per plaat. Vooral “Hoe Warmer De Zon” en “21 gram” zijn mee van de meest volwassen nummers die de band al heeft opgenomen. “Beter” staat in al z’n catchiness een beetje los van de rest van de plaat, maar is een cursus singles schrijven voor gevorderden. Van Alles Blijft Anders gaat vooral een onstuitbare drang naar authenticiteit uit, wat zich ook vertaalde in het artwork van Anton Corbijn, die en passant het nieuwe logo ontwierp en een box met de vinylversie van de plaat.
Bløf is zo hard gegroeid de laatste tien jaar dat “het wordt nooit meer als vroeger” niet altijd een melancholische verzuchting hoeft te zijn. Alles Blijft Anders katapulteert Bløf ook in hun derde decennium de relevantie in en biedt vooral de zekerheid dat er nog mooie cols in hun discografie zitten aan te komen, stilaan een hooggebergte waarin vele bands in de lage landen zullen moeten lossen. En dan nog te bedenken dat we in Vlaanderen zelfs amper of geen klimmers hebben.
