Een trip van 20 songs door Corona Lane. Zolang je zelf niet in een ziekbed lag, of aan talloze ziekbedden, in apothekers of andere essentiële bedrijven moest staan, is het énige wat je deze weken moet doen dit: “Don’t get heavy / Keep it light and keep it moving / I am doing no harm as my world comes crashing down.” Dat mijmert Thom Yorke in “Present Tense”.
Balans vinden. De tijd niet doden, want daar is de tijd te weerloos en te naakt voor op dit moment, ontdaan van alle afspraken en verplichtingen als zijn het schamele kledingstukken.
Maar balans vinden betekent ook al eens uit evenwicht geraken. Natuurlijk mag en kan dat. Zo’n 24 uur in lockdown (zij het light) kruipt niet in de kleren, laat staan 49 keer 24 uur aan een stuk. Vandaar deze “staylist”, als een dialoog met m’n platenkast. Die kast ziet het gemoed hier al eens switchen op 24 uur tijd. Van minzaam gelukkig zijn door de getelde zegeningen helt het al eens over naar weemoed, tot zwaarmoedigheid en waanzin, en weer terug. Van herinneringen over hoe alles was, tot mijmeringen over hoe het zal zijn als dit alles over is. 20 songs als een trip door Corona Lane.
- Eefje De Visser :: Stilstand
- Fiona Apple :: Newspaper
Quasi niets zo helend als mooie stemmen, in mijn geval vrouwenstemmen. Platen die ik ben blijven luisteren de afgelopen weken, zijn die van Eefje De Visser en Fiona Apple. Twee topwijven die vooralsnog de beste platen van het jaar hebben gemaakt. Twee platen zonder één echt zwak moment. Waarom dan die twee nummers? Omdat Eefje met “Stilstand” eind januari een haast profetisch nummer uitbracht over deze huidige wereld. En “Newspaper” omdat daarin al het beste van Fetch The Bolt Cutters naar boven komt: Apple klopt op alles wat vast en lost zit in haar huis, angelieke achtergrondkoren zorgen voor een heerlijk balancerend contrast, en de tekst over een vrouw die haar narcistische ex dezelfde zieke spelletjes ziet spelen met z’n nieuwe vriendin kerft in huid en hart zoals betonscharen dat zouden doen. Dé lockdownplaat van dit jaar. Volgend jaar mag die categorie in de muziekjaarlijstjes rustig geschrapt worden.
- Feist :: The Bad In Each Other
- Antony And The Johnsons :: Another World
Nog schone stemmen, ietwat herontdekt tijdens het snuisteren door de platencollectie om al die thuiswerkdagen van de juiste soundtrack te voorzien. In plaats van aan het koffieapparaat te staan met collega’s, ga je dan maar als pauze de dialoog met de platenkast aan, samen herinneringen ophalen. Zelfs als Feist op het puin van een net ontplofte kernreactor zingt, geloof je nog dat het allemaal goed komt. Waarom dat nummer? Omdat een crisis echt wel het slechtste in de mens naar boven haalt, nietwaar, hamsteraars en lockdownfeesters? Hufterigheid vs. altruïsme: de stand is 2 vs. 1 momenteel in ons land. Antony, nog zo’n stem die ik stiekem bijna vergeten was, zong in 2009 al over de nood aan een nieuwe wereld, gelijk heeft ie. Zijn/haar muziek mag de troost bij die overgang zijn.
- Mgla :: Exercises in Futility V
- Sojourner :: The Deluge
- Rotting Christ :: In Yumen-Xibalba
- Brutus :: War
Ontzettend veel naar black metal geluisterd de afgelopen zeven weken. Het heeft een boeddhistische werking op me. De schoonheid zoeken in de bruutheid, de melodie vinden in de chaos. Balans. Nergens veiliger dan in het oog van de storm. Black metal trapt je niet in een mentale put zoals al eens dwalend beweerd wordt, goeie black metal zorgt voor een mentale, louterende euforie. Dat bewijst evenzeer de nog onbekende band Sojourner, die met zangeres Chloe Bray over een van de schoonste sirenes van het moment in de bréde metalwereld beschikt. Wanneer zij begint te zingen, weet je dat het donkerste moment van de nacht net gepasseerd is. Er is de even bezwerende als swingende black metal van Rotting Christ, de rauwe versie van de dansmetal van Rammstein. Op 2’25” van “In Yumen-Xibalba” staat uw meubilair niet meer recht.
En er is altijd Brutus, nog zo’n band die de perfecte balans vindt tussen waanzin en weemoed, tussen het bloed, het zweet en de tranen. Balans is cruciaal deze weken.
- The National :: Oblivions
- Greg Dulli :: It Falls Apart
- Katatonia :: Heart Set To Divide
Van de waanzin naar de weemoed dus. En daar hoort altijd “Oblivions” bij, een van de nummers die ik haast dagelijks speel. Wat een tekst ook: “It’s almost like you’re not afraid of anything I do / How I want you here / You don’t know what it’s like to be around you / I still got my fear”. “How I want you here” gaan we in te veel gevallen nog weken moeten zeggen. “I still got my fear” nog maanden. Van hetzelfde laken een pak is Dulli’s meer dan toepasselijk getitelde “It Falls Apart”, het glas whisky dat al eens deugd kan doen na een dag thuiszitten. Het bloedmooie pianoriedeltje als de klaterende ijsblokjes erin. En de melancholie van Katatonia, die een plaat heeft gemaakt die Depeche Mode na Ultra vergeten is te maken, doet het licht van de dag uit.
- Sophia :: Directionless
- Radiohead :: Nude
- Radiohead :: Present Tense
Tenzij je er toch nog één glas tegenaan gooit diezelfde avond. En u weet, de grens tussen weemoed en zwaarmoedigheid is vaak slechts één glas. Dan geloof je Robin Proper-Sheppard dat er inderdaad even geen richting te volgen is, en moet je Yorke gelijk geven dat er van al die grote ideeën de komende tijd niets in huis gaat komen. Nooit was de tijd zo naakt, ontdaan van verplichtingen en afspraken als zijn het niemandalletjes van kledingstukken. Nooit was het zo makkelijk om er verliefd op te worden, op de present tense.
En die tekst van “Present Tense”, tja, treffender dan dat wordt het niet vandaag: “This dance, it’s like a weapon of self defense against the present tense / I won’t get heavy / Don’t get heavy / Keep it light and keep it moving / I am doing no harm as my world comes crashing down”. Ja, Thom, ja.
- Blof :: Als Dit Alles Over Is
- Charles Aznavour :: Emmenez-moi
Na de zwaarmoedigheid, door dat laatste glas, is het tijd om te gaan slapen, om vervolgens op te staan met nieuwe perspectieven. Mijmeren over wie je bent “Als Dit Alles Over Is”, de perfecte melodie in dat nummer als aarzelende zonnestralen. Mijmeren over perfecte zonnestralen, zoals in de vakanties in het zuiden van Frankrijk, de dochters zien zwemmen in de Ardèche. Op de tonen van “Emmenez-moi” tussen de wijnranken rijden.
En weten dat die tijden hoe dan ook terugkomen. Niet beseffen wat je mist, maar dàt je het mist én dat het terugkomt, zorgt voor een balans die altijd in de plus eindigt. En in het ergste geval, wordt het zoals Aznavour zingt: “Il me semble que la misère serait moins pénible au soleil.”
- Nick Cave And The Bad Seeds :: Jubilee Street (live in Copenhagen)
- Admiral Freebee :: Get Out Of Town
Maar na de misère komt dus de wederopstanding. En die zal extatisch zijn, of niet zijn. Een uitbarsting zoals deze twee songs waardig. “I’m transforming, I’m vibrating, I’m glowing
I’m flying, look at me now”, predikt Cave. Zo zal het voelen, zeker als we dit nummer live zien volgend jaar, in plaats van gisteren. Om dan met de maten op weg naar een café of festival volgend jaar al cruisend “GET OUT OF TOWN” te roepen in de auto. Nijlen is geen town, maar het is het idee dat telt. Zonder ideeën geen lockdownoverleving.
- Code Orange :: Underneath
- Bruce Springsteen :: The Rising
En dan toasten op die wederopstanding, twee songs als hulde aan de veerkracht. Die is zeker zo belangrijk als de draagkracht die iedereen, voorzien van gezond verstand, heeft getoond. En niemand wiens muziek zo die draagkracht van vatten, of uitlokken, als Bruce.
Ik heb de vrienden, familie en collega’s ontzettend hard gemist, maar het is verbazingwekkend hoe zo’n platenkast ook levendig reageert op wat je zegt en voelt. Die 20 songs zeggen het allemaal. En ze praten nog terug ook. Al kan dat ook aan de te lange lockdown liggen. Ach, wat dan nog.
