Het is een verhaal zo oud als de straat: in een poging om haar
studioproducten te voorzien van een broodnodig snuifje exotiek, een
artistieke schwung en wat mooi meegenomen street
cred, gaat Hollywood in Europa op zoek naar talent.
Beloftevolle regisseurs die in hun thuisland hun kunnen bewezen
hebben (paradoxaal genoeg vaak met moeilijke artistieke
producties), worden naar de States gehaald, al dan niet met de
belofte van carte blanche, maar eens zij aangekomen zijn, begint de
miserie: problemen met het budget, een clash van ego’s, een te
moeilijke visie voor een doorsnee publiek, maakt niet uit wat het
is, maar na verloop van tijd krijgt iedere geïmmigreerde regisseur
het deksel op de neus. Het is óf meespelen met de grote jongens en
netjes in de rij blijven lopen, óf je eigen wil doordrijven en als
een berooide kluizenaar eindigen in de goot van L.A. Slechts de
eenzame uitzondering komt ermee weg om tegen het rad van Hollywood
in te lopen, maar zelfs iconen als F.W. Murnau, Ernst Lubitsch,
Fritz Lang, Victor Sjöström (omgedoopt tot Victor Seastrom, want
talen die niet Engels zijn, zijn veel te moeilijk) en Erich von
Stroheim was het niet gegund. Recenter werd het Amerikaanse debuut
van ‘Der Untergang’-regisseur Oliver Hirschbiegel, ‘The Invasion’,
nog van hem afgepakt en gehermonteerd tot een gedrocht van een
film. Florian Henckel von Donnersmark, die enkele jaren geleden
doorbrak met ‘Das Leben der Anderen’, lijkt zijn ambities beter in
toom te kunnen houden en levert met ‘The Tourist’ een hoogst
ongevaarlijk, maar stijlvol Hollywood-debuut af.
Of dat een goede zaak is, is een andere vraag: hoewel je deze
spionagethriller/kostuumdrama moeilijk echt slecht kan noemen, is
de klasse van ‘Das Leben Der Anderen’ wel ver te zoeken. Het bij de
haren gesleurde verhaal is vooral een excuus om Johnny Depp en
Angelina Jolie op zoveel mogelijk fotogenieke wijzen in beeld te
kunnen brengen, al maakt de stijlvolle beeldvoering veel goed.
Indien het u toch mocht interesseren: La Jolie speelt een
mysterieuze dame die op de hielen wordt gezeten door Interpol en
instructies krijgt van een al even ongrijpbare briefschrijver. Ze
zoekt een willekeurige schlemiel uit (Johnny Depp is een opvallend
overtuigende random guy) om haar achtervolgers in de war
te brengen en probeert in de poëtische straten van Venetië
verschillende partijen (waaronder ook een pissige maffiabaas) tegen
elkaar uit te spelen. Tot ze (verslik nu in uw water!) merkt dat ze
gevoelens begint te krijgen voor de onschuldige toerist en enkele
complexe wendingen voor een paar stevige kinken in de kabel
zorgen.
Een standaard spionageverhaal zoals we er de laatste jaren al
veel hebben zien passeren dus. ‘The Tourist’ is echter ook, vreemd
genoeg, een voorbeeld van waarom het vinden van buitenlands talent
wel degelijk goed kan uitdraaien voor Hollywood. Nergens kladt von
Donnersmark buiten de lijntjes, maar zijn mise-en-scène is wel
doordacht, zijn camerabewegingen zwierig ouderwets en de kleuren
somptueus. Vooral de dialoogscènes in luxueuze hotels, rijkelijk
versierde dogepaleizen en klassieke suites met metershoge plafonds
in het geschiedenis uitademende Venetië zijn vaak opvallend
mooi. Niet dat wat er gezegd wordt zo fenomenaal
interessant is, maar von Donnersmark zorgt ervoor dat het allemaal
knap genoeg is om naar te kijken. En ’t is nu ook niet dat Jolie en
Depp dezelfde chemie hebben als Humphrey Bogart en Lauren Bacall
(’t is zelfs een behoorlijk suffe bedoening op dat vlak), maar de
statige stijl herinnert wel aan de betere romantische actiefilms
van toen. Naïef, ouderwets en stijlvol; een combinatie die vooral
vonken geeft tijdens een mooie dansscène tegen het einde van de
film.
Zeer leuk zijn ook enkele subtiele, maar opvallend geestige
running jokes: Depps Italiaans is en effet Spaans
met haar op en overal waar (een nochtans graatmagere) Angelina
binnentreedt, vallen de mannen net niet letterlijk stijl
achterover. Dat Johnny Depp drie vierde van de film simpelweg niet
weet waar-ie het heeft, zorgt voor een leuke onderkoelde vertolking
zoals hij die na extravagante rollen als Jack Sparrow, Sweeney Todd
en de Mad Hatter wel even nodig had. ’t Is niet dat von Donnersmark
zich genoodzaakt ziet om comic relief-personages in te
voegen, maar dat heeft de film (gelukkig) ook niet nodig. De sfeer
is luchtig zonder gebruik te maken van een ironisch postmoderne
‘Ocean’s Eleven’-stijl (wink wink, zie ons hier eens
plezier maken, wink wink). Eerder wil von Donnersmark de
kijker mee terugvoeren naar de ouderwetse blockbusters van de
fifties, en dan vooral naar de Hitchcock van ‘To Catch A
Thief’ en ‘North By Northwest’, inclusief het wrong
man-thema. ’t Is niet dat de Duitser daar helemáál in slaagt,
maar ‘The Tourist’ geniet wel van een rustige sfeer die hem doet
uitsteken boven de gemiddelde zomerblockbuster. (Misschien daarom
ook dat hij aan de kassa’s geen potten breekt.)
Als je weet wat te verwachten en je hebt gewoon zin in een
portie stijlvol in beeld gezet en zwierig geregisseerd, maar verder
volstrekt hersenloos entertainment, dan zit je met ‘The Tourist’
goed. Ouderwetse charme mag het voor een keer nog eens halen van
special effects. Het krakkemikkige scenario en de fletse opbouw
moet je er dan maar bijnemen. Belangrijker: zolang hij nog gewoon
Florian Henckel von Donnersmark mag blijven heten, zien wij zeker
nog toekomst in ’s mans carrière.
