Op 5 april 2010 vierde Opeth zijn twintigste verjaardag met een bijna drie uur durend concert in de legendarische Royal Albert Hall in Londen. Dat leverde vooral voor de leken een spectaculaire dvd-box op.
Je moet geen metalhead zijn om te weten dat Opeth een unicum in metalland is. Al twintig jaar lang mixt het Zweedse metalinstituut aan de lopende band death metal met seventies (prog)rock, folk, blues en jazz. Opeth beperkt zich niet tot technische moeilijkdoenerij. Dromen, emoties en melancholie maken integraal deel uit van het universum van frontman en voornaamste songschrijver Mikael Akerfeldt. Opeth kan dan ook sinds Blackwater Park, het doorbraakalbum uit 2001, op een uitgebreide en diverse fanbase rekenen.
Hun twintigste verjaardag vierden ze met een korte tour die hen naar zes exclusieve concertzalen in Europa bracht. De Royal Albert Hall moest en zou het absolute hoogtepunt worden. Het was de eerste keer dat snijdende gitaarriffs en growls in de indrukwekkende cultuurtempel weerklonken. Doorgaans wordt de Royal Albert Hall geassocieerd met legendarische acts als Deep Purple en Camel, tevens acts waar Akerfeldt naar opkijkt, maar ook voor pakweg David Gilmour en Paul Weller was een exclusief concert in de Londense concerthal de bekroning van een langdurige succesvolle carrière.
Geen wonder dat Opeth tijdens de verjaardagstour Blackwater Park integraal speelde. Het creatieve proces van de band bereikte op de vijfde langspeler zijn hoogtepunt. Samen met producer Steven Wilson (toen al vermaard met Porcupine Tree) knutselde Akerfeldt Opeths rijkste nummers in elkaar. Hoewel Akerfeldt Blackwater Park liever niet als een magnum opus beschouwt, katapulteerde de plaat Opeth regelrecht naar de top van het metalcircuit.
Meester Akerfeldt en zijn knechten betoverden in Londen bijna drie uur lang (!) een paar duizend uitzinnige fans met epische klankschilderijen, gaande van woeste landschappen (“The Drapery Falls”) over bloedmooie panaroma’s (“Patterns In The Sky”) tot een combinatie van beiden (het magistrale “Blackwater Park”). Uiteraard mogen Akerfeldts droge grappen niet ontbreken. Het tweede deel werd chronologisch opgebouwd uit telkens een nummer uit de acht andere albums. Uitgezonderd verbluffende uitvoeringen van “Forest Of October” (Orchid, 1995) en “Advent” (Morningrise, 1996) is er echter niets nieuws onder de zon.
Uiteraard arrangeert Opeth dynamische overgangen van akoestische rust naar distorted gitaren als geen ander. De pure opnames leveren bovendien een loepzuiver beeld en genietbare klank op. Dankzij de tientallen gedetailleerde camerastandpunten zie je zelfs hoe Akerfeldt ademt, Martin Axenrots voet op de basdrum duwt en welke noten Fredrik Akesson speelt. Dat alles gaat wel ten koste van de impact van de dvd. In vergelijking waren de twee voorgaande dvd’s (Lamentations en The Roundhouse Tapes), weliswaar opgenomen in intiemere concertclubs, veel ruwer en ware draaikolken die de kijker meesleurden in een progressief avontuur.
Het interview met Akerfeldt bevat evenmin choquerend materiaal, tenzij je nog niet wist dat spelen bij Opeth een minimum aan eclectisme vergt. En nee, de frontman heeft nooit ambities gekoesterd om stand-upcomedian te worden. Uiteraard is Opeth voor Akerfeldt een job, een expressie en een passie. En ga zo maar even door. Uit de 45 minuten durende documentaire over the life on the road weten we dan weer dat de bandleden zich buiten hun furieuze activiteiten op het podium vooral laidback gedragen en geen norse Zweden, maar wel vriendelijke chaps zijn. Eindigen doet de documentaire met een gezellige scène in een kebabzaak.
U merkt het, van het weliswaar spectaculaire concert, het bij flarden interessante interview en de slaapverwekkende documentaire beginnen we zeker niet te hyperventileren. Hebben we dan niets opgestoken van meester Akerfeldt? Toch wel, we zagen een metalband die levensvreugde uitstraalt en nog lang niet aan het einde van zijn Latijn is.
