“We have a few different genres with this band. I hope you’ll like them all”, stelt Mikael Akerfeldt lichtjes overbodig zijn band voor. Zo is het maar net: Opeth is niet zomaar een van de boeiendste bands in de metalwereld, het is een aparte maan van de metalplaneet. En die toonde in een verschroeiende set nog eens kordaat waarom.
Begonnen als een deathmetalband – en zich ook daarin meteen onderscheidend – sloopte Opeth bij elke plaat een extra muur met een bepaald genre. Het maakt elk van hun tien platen een klassieker in het genre en daarbuiten. Invloeden van jazz, progrock en folk hebben hun platen altijd bestuift, maar op hun laatste album Heritage vaarde Opeth plots wel een heel andere koers: het was een jazzy, psychedelische plaat met zijn wortels in de jaren zeventig. Weg van de pure metal, die Akerfeldt überhaupt nooit heeft gemaakt. De genialiteit van Opeth zat ‘m net altijd in de afwisseling tussen loeiharde passages en melodieuze rustpunten: op één album als Blackwater Park of in een tweeluik, Damnation en Deliverance.
Het gevolg is een zeer uiteenlopend publiek – we spotten iemand met een The xx-shirt op de voorste rijen voor die uit elkaar werd gemoshpit. En dat al die facetten samenkomen in een wederom uit-ste-kend gespeelde set, die slechts zeven nummers telt – en dan gaat Akerfeldt nog onachtzaam een kwartier over tijd. Het uit het lijf gerukte hart in die set is “Deliverance”, dat een kwartier lang met tempowisselingen en die afwisseling tussen verschroeiend en blussend een duizelingwekkend muzikaal niveau haalt. De perfecte balans tussen snoeiharde en technische metal. Wie z’n hoofd niet kan stilhouden bij Tool, is bij Opeth aan het juiste adres.
Voorts laat het zich raden dat Akerfeldt het inderdaad finaal gehad heeft met pure metal: “Demon Of The Fall” uit de beginjaren wordt akoestisch en met totaal andere arrangementen (tribale drums, jazzy bas) uitgekleed en onherkenbaar gebracht. Het grenst zelfs aan de zelfparodie. Opeth vervreemdt zich zo wat van zijn oudere metalpubliek, maar dat is niet aan zijn proefstuk toe. Op het rauwe Ghost Reveries uit 2005 stond ook al de licht psychedelische jam “Atonement”, dat vanavond nog wat wordt uitgerokken. “Did you like that shit?” vraagt de immer humoristische Akerfeldt achteraf. Om er daarna “Good on you” aan toe te voegen. Met slotnummer en überklassieker van de band “Blackwater Park” is de knockout wederom compleet. Een van de boeiendste metalbands is meer dan ooit een van de boeiendste bands tout court. En nu op naar de elfde klassieker op rij.
