De Canadese superformatie Broken Social Scene is na een pauze
van vijf jaar teruggekomen met een geweldig album en een
kort maar onvergetelijk optreden op Les Ardentes. De energieke
frontman Kevin Drew ging voor de microfoon zitten en begon
een lang en erg openhartig gesprek over de noodzaak van soloplaten,
whiny little fucks, het leven en honderd andere
dingen.
enola: Hoe gaat het ermee?
Kevin: Goed! Ik denk dat ik het gewoon aan het raken ben, dat hele
promogedoe. Vind je het vervelend als ik neerlig, terwijl we dit
doen? (gaat liggen)
enola: Helemaal niet. Al voel ik me wel een psychiater
nu…
Kevin: (andere stem) Weet je, de eerste keer dat het
gebeurde. (lacht) Misschien ga ik toch meer beter
zitten.
enola: Ook goed. Wat was voor jou het grootste verschil om
‘Forgiveness Rock Record’ te maken in vergelijking met de vorige
platen van BSS?
Kevin: Dat we deze niet in Toronto hebben opgenomen maar in
Chicago, waar we de hulp hebben opgezocht van John McEntire. We
zijn ook wel een andere band geworden. Gedurende de afgelopen zes
jaar zijn we een stevig zestal geworden en één geheel dat er meer
klaar voor was dan het ooit is geweest.
enola: Hoe was het om met John McEntire te
werken?
Kevin: Fantastisch! We waren sowieso allen fan van hem. Maar het
was een schitterende tijd waarin we vrienden zijn geworden en
geleidelijk op dezelfde golflengte zijn geraakt. Waarin we samen
naar geluid hebben gezocht. Hij heeft ons tot in de details
bestudeerd om het maximum eruit te halen. En het was een fijne tijd
op zich waarin we samen vaak de baan op waren, veel gedronken en
gegeten hebben. Op dit moment had ik echt geen betere partner voor
ons kunnen bedenken. We zijn achteraf allen met een erg positief
gevoel vertrokken, wat anders had kunnen zijn want je stapt in een
project met een man die je niet kent en dat is altijd een gok. Ik
denk dat je dat ook op het album kan horen.
enola: Heeft het maken van je soloplaat invloeg gehad op hoe je
nu tegenover Broken Social Scene staat?
Kevin: Op het soloalbum had ik de
mogelijkheid te doen wat ik echt wilde doen op dat moment zonder
rekening te moeten houden met opinies van anderen. Op het soloalbum
had ik de kans wat persoonlijker te gaan, wat ik een stuk minder
doe met BBS. Daar gaat het vaker over verhalen, opinies, wat in de
wereld aan het gebeuren is,…. Maar muziek maken met BSS is een
van de leukste dingen die bestaan. Ik hou van hen als muzikanten
maar ook als vrienden. Ik had het maken van ‘Spirit If…’ echt
nodig, ook om de nieuwe BBS-plaat te kunnen sturen. Om te zien dat
iedereen op elke song aanwezig was. We zijn allen melody
addicts, weet je.
enola: Wat vond je eigenlijk van het soloalbum van Brendan?
(Canning, medefrontman BSS, kvv)
Kevin: (lacht) Ik hou ervan. Velen van ons hadden wel iets
anders verwacht, meer een pianoplaat. Omdat dat echt zijn ding is.
Dus we waren wat verbaasd een rockplaat te horen.
enola: Was het niet vreemd ergens? Beiden een soloplaat maken?
Hoe zal de andere het aanpakken? Zal die beter zijn dan de
mijne?
Kevin: Neen, helemaal niet. Ik heb ook aan zijn album meegewerkt.
Eén van mijn favoriete songs die we ooit gemaakt hebben, ‘Churches
Under the Stairs’, staat op zijn plaat. Hij kwam mij helpen in de
studio en ik hem. We moesten gewoon elkaar even losser laten. Dat
is alles. We hebben elkaar ook bijgestaan op tournee voor deze
platen. Ik kon de ‘Spirit If….’-tournee niet zonder hem
volbrengen. Hij wist dat en heeft zijn plaat wat later uitgebracht
om mij te kunnen helpen. We hebben onze doelen uitgestippeld en die
bereikt. Dat was niets groots. Het was gewoon wat we moesten doen.
Het was erg gezond.
Ik weet dat ik meer als het gezicht en de stem van BBS beschouwd
word en daar hebben we wel vaak over gesproken.
enola: De ‘Presenting’-reeks, waarvan er nu dus twee platen
zijn, houdt die daarmee op of is meer gepland?
Kevin: Het plan was er een langere reeks van te maken, maar
tijdgebrek heeft daar anders over beslist. We wilden een soundtrack
maken en ook een liefdadigheidsconcept. Die laatste zou een website
zijn, die vrijwilligerswerk over de hele wereld stimuleert en
waarmee je een optreden van BBS kan winnen. Die zal er beslist nog
komen. Maar onze levens zijn steeds zo druk bezet, ook buiten de
band, dat het allemaal nogal traag verloopt. Dit is het begin van
heel wat. En dat hoeft geen traditionele plaat te zijn. BSS zal
zijn waar ik ben en doen wat ik doe, al dan niet muzikaal. Er is al
zo veel muziek. Met BSS hebben we het materiaal voor een nieuwe
plaat, maar ik weet niet of die plaat er komt. Misschien ontgroeit
het ons.
Ach, ik doe gewoon waar ik zin in heb. Ik heb mijn platen gemaakt.
Als ik morgen neergeschoten word en dat mijn status zou verhogen,
weet dan dat ik een 2Pac-collectie heb. Maar ik loop hier nog wel
een tijdje rond. Zeker tot 2020. It’s all written in the
vaults.
Daten, ruzies en liefde
enola: Heb je het gevoel dat je in die vijf jaar stilte rond
BSS gegroeid bent als artiest?
Kevin: Niet als artiest maar als persoon. Er waren wel wat down
times, met gekke relaties en zo. We waren erg close als band.
Velen van ons hadden dates met elkaar. Of probeerden die te hebben.
Het is wellicht zo’n drie jaar geleden dat alles gewoon ophield. Ik
stopte te daten met Leslie (Feist, kvv). Het was mijn
beste vriendin en ik hield zielsveel van haar, maar dat daten
klopte gewoon niet meer. Sommige van ons hadden wat ruzie en dan
hebben we wat tijd genomen. Dat is alles wat je nodig hebt. De
liefde voor elkaar is er altijd geweest en is eigenlijk de reden
waarom er ruzies waren. Omdat je verdomd van iemand houdt, wat kan
resulteren in het gevoel dat je er even afstand van moet nemen. Het
was dus een erg mooie comeback met ons zessen.
Weet je, eigenlijk zit het zo: je ontmoet veel bands op korte tijd
en kan met vele een goede verstandhouding opbouwen. Dan heb je heel
snel door welke authentiek en echt zijn en welke de whiny
little fucks zijn. Dat zijn mensen die er niet van genieten.
Die het wel goed kunnen maar niet dankbaar zijn voor wat ze hebben.
En dan weet je dat je zo niet wil worden. Er is geen enkele reden,
door al die fantastische dingen die al met ons zijn gebeurd, dat
wij niet dankbaar en loyaal zouden zijn. We moeten het beste
verwezenlijken wat we kunnen. En nu hebben we dus ‘Forgiveness Rock
Record’ gemaakt. Het hele idee is dat we allemaal iets of iemand
hebben om te vergeven. We hebben die plaat gemaakt als zes mensen
met hun voeten op de grond. We zijn alle naar de la la
world geweest, maar we zijn teruggekomen. En de mensen die ik
heb gekwetst tijdens het proces waarin ik een rocker werd, of toen
ik toerde, of terwijl mijn lichaam werd rondgegooid zoals in een
flipperkast, daar heb ik het mee goedgemaakt. Ik neem vrede met wie
ik ben of wat ik gedaan heb. Andrew (Whiteman, kvv) is
intussen getrouwd, Charles (Spearin, kvv) heeft twee
kinderen, Justin, de drummer, is all over the place,
Brendan is verliefd, Sam (Goldberg, kvv) is getrouwd. En
ik geniet van wat ik nu doe en wie ik ben.
enola: Dat is fantastisch.
Kevin: Inderdaad. Het maakt alles gewoon veel makkelijker, weet je.
Het is echt een moeilijk leven, vergeet dat niet. Het is
wonderbaarlijk, maar moeilijk. En het vreet aan je lichaam. Een
goede gezondheid is het belangrijkste wat er is, zowel mentaal als
fysiek, maar we werken die zelf tegen. It’s all booze, food and
fucking all over the place, man. Het is allemaal wisselende
slaappatronen, zelfreflectie, het is allemaal het spotlicht op jou
en jij die praat over jezelf. Alsof er voortdurend een verdomde
spiegel voor jou hangt die alles nog eens afkeurt. Soms blazen
mensen je op als een ballon en op andere momenten spelden ze je
neer.
Vroeger zeiden we ‘You Forgot It In People’. Nu zeggen we
‘Forgiveness Rock’. We willen geen werelddominantie. We vragen
mensen gewoon te leven op onze manier: vergevend. Met onze energie.
Hou jezelf niet tegen. Anderen sturen daarop aan, maar laat je
daardoor niet beïnvloeden. Het is altijd al zo geweest; van bij het
begin. Lenny Bruce is niet zonder reden gestorven, weet je.
(stand up comedian die zelfmoord pleegde in 1966, nadat hij
meermaals was aangeklaagd voor obsceniteiten en het vrijwel
onmogelijk geworden was om nog optredens te versieren, kvv)
Het is verdorie frustrerend. Erg frustrerend. En je hebt elke hulp
nodig, die je kan gebruiken. Schreeuw je frustraties uit je lijf.
Laat het allemaal naar buiten. Is het hippiegedoe? Het is bijlange
dat niet. Het is punk. Kan mij het schelen als je wat kapot klopt.
Doe gewoon wat nodig is. Breek iets af. Probeer alleen geen mensen
pijn te doen.
New Moon, Fucked Up en Toronto
enola: Ken je zelf ‘Texico bitches’?
Kevin: Dat nummer gaat over de oliemaatschappijen en hoe ze onze
wereld kapot maken. Hoe ze wapens stoppen in de handen van jongeren
en mensen aanzetten elkaar te vermoorden. Jonge mensen sterven voor
deze oliegiganten.
enola: Heb je het gevoel dat je iets te zeggen hebt aan de
wereld?
Kevin: Ik zeg gewoon hoe ik het zie. Hoe ik het aanvoel. We zijn
allemaal ‘forced to love’ (het vierde nummer van het album,
kvv). Elke verdomde dag. De meest gigantische industrieën die
bestaan, zijn oorlog en liefde. (ratelt) Trouw, ga een
scheiding aan, trouw opnieuw, ga opnieuw een scheiding aan.
Verander je catering. Het wordt plezant! Oh, kijk naar die
celebrity. Welke celebrity is verliefd? Liefde, liefde, liefde,
liefde. Het is een beetje zoals ‘New Moon’. Vampieren. Nog zo’n
teken van de ziekte van onze samenleving. Mensen weten niet meer
hoe zich te gedragen met een geliefde. Er is geen vertelcultuur
meer. Allemaal begraven. Er zijn zoveel seksverslaafden in
Noord-Amerika. Door porno op het internet. Mensen rukken zich af op
wat ze ook maar willen. En bereiken dan het punt dat ze niet weten
wat te doen als er een vrouw bij hen is, die ze graag zien. Je kan
mij op Twitter of op Facebook zeggen om op te rotten, maar kan je
me in de ogen kijken en het dan zeggen? Wellicht niet. Omdat
iedereen zich kan verschuilen. Iedereen kan z’n eigen identiteit
creëren. Ik heb gehoord over huwelijken waarbij mensen elkaar
online met een huwelijksspel ontmoeten, dan ook in het echt zijn
getrouwd en daar elk in een aparte kamer leven waar ze hun spel
verder kunnen zetten en hun leven verder kunnen creëren achter hun
computer. Kijk, ik veroordeel die mensen of dat fenomeen niet. Het
brengt geluk bij vele mensen en dat is fantastisch. Maar ik keur
het ook niet goed en het blijft gewoon duren. Dan kijk je naar een
shitty Bruce Willis-film, ‘Surrogates’, en zeg je: “oh,
dat had ik niet zien aankomen.”
enola: Even terug naar muziek. BSS is altijd een vrolijke bende
geweest van vrienden in Toronto met gastmuzikanten van daar die
komen en gaan. Je ziet gelijkaardige taferelen in de scene van
Montréal. Is er ooit een vorm van competitie geweest tussen beide
scenes?
Kevin: Neen. Ik heb dat zelf nooit aangevoeld en heb dat ook nooit
bij anderen opgemerkt. Je houdt van de muziek, of niet. Ik denk dat
we in Toronto destijds veel hebben gerealiseerd voor de muziek in
Canada. We hebben heel wat deuren gesloopt en vele bands zijn ons
gevolgd. Maar hoe kan je je vergelijken met Arcade Fire of zij
met ons? (Arcade Fire is van Montreal, kvv). Mijn vader
vroeg me ooit waarom zij het het zo goed doen. En waarom wij het
niet zo ver hebben gebracht als hen. Ik heb hem geantwoord dat
alles te maken heeft met de nummers. Ik heb hem ‘Funeral‘ gegeven, wat
een plaat is die zich vastklampt aan iedereen. Ik denk niet dat wij
muziek maken die iedereen altijd kan aanspreken. Er is gewoon zo’n
geweldige zin voor songwriting in die band. Wanneer je begint je te
vergelijken als in waarom hebben zij dat en wij niet, dan begint
het. Dan ben je aan het stappen op die kloteweg. Het gaat niet om
hoe je eruit ziet op een podium, maar hoe je bent tussen je
optredens door. En ik probeer elke dag een beter mens te zijn. Ik
probeer iedereen met respect te behandelen en maak duidelijk dat we
dankbaar zijn. Niet dat we het zomaar verdienen. Ik zie veel bands
en mensen that breathe their own shit. Het is min of meer
onvermijdelijk in het begin. Maar dan beginnen ze zich te
vergelijken met de groten. Ongelooflijk. Heb je enig idee hoeveel
bands er zijn ter wereld? Wees dankbaar dat er mensen zijn die naar
je willen luisteren. Hou je rug recht, eet de juiste dingen en hou
vol. Ik wil gewoon op mooie plaatsen muziek kunnen maken. En dat
wordt steeds moeilijker als je ziet hoeveel goede bands er zijn.
The National,
Caribou,
The Hold
Steady, LCD
Soundsystem, The New
Pornographers. Allemaal net uit of eraan te komen.
enola: Als je naar Toronto kijkt, waar zitten de grote namen
vandaag volgens jou?
Kevin: Voor mij is er altijd een sterke scene geweest in Toronto.
Ik denk dat Fucked Up de koningen
van Toronto zijn nu. Ze zijn fantastisch. En ze zijn al zo lang
bezig als wij, wat ik nog maar net heb ontdekt toen ik sprak met
Damian (Abraham, van Fucked up, kvv). Hij zei me
“dude, we zijn er al tien jaar”. Tot drie jaar geleden had
ik er nog nooit van gehoord. Maar Toronto is een goede stad om als
muzikant te verblijven. Er zijn goede clubs, magazines,
promotors,… Altijd al geweest. Er was even een moment waarop
mensen niet maar naar optredens gingen kijken, maar dat is
voorbij.
Arcade Fire, Pukkelpop en Mel Gibson-monologen
enola: Jullie tweede album, ‘You Forgot It In
People‘ is vorig jaar hoog geëindigd in heel wat
eindedecenniumlijstjes. Welk gevoel krijg je
daarbij?
Kevin: Oh, dat is geweldig. Respect is geweldig. Geëerd worden, is
geweldig. Mensen die zeggen dat je muziek fantastisch is, is
geweldig. (lacht) Ik probeer daar altijd de hele groep bij
te betrekken want dit album was uiteraard een groepsprestatie, al
hebben sommigen het wat meer gestuurd. Het was echt een
fantastische tijd, met onder meer Feist, Emily (Haines,
frontvrouw van Metric, kvv) en Amy (Milan, kvv) en
zo. Het is het album van die hele bende. Ook een beetje een album
van Toronto.
enola: Ik veronderstel dat het voor jou geen extra druk
meebrengt?
Kevin: Neen. Dat spelletje hebben we gehad: ons album ‘Broken Social Scene‘.
Dat was het en doen we nooit meer. Ach, welke druk is er eigenlijk?
Ik heb geen gram druk van de buitenwereld gevoeld bij het maken van
onze nieuwe plaat. De enige die er is, is dat je een goede plaat
wil maken. Maar er zit niemand in onze nek te ademen. De mensen
waren blij dat we een plaat maakten en konden niet wachten om ze te
horen. Maar ze hoopten niet dat die zo of zo zou klinken.
Ik begrijp het best wanneer mensen naar me komen en zeggen dat ze
‘You Forgot It In People’ zo fantastisch vonden. Ik heb dat ook met
bands.
enola: Hé, da’s toevallig. Arcade Fire staat nu op. ‘Crown of
Love’….
Kevin: Oh, can you believe it? Ik hou echt van dit nummer.
Ik heb wel al een aantal keer aan de zijkant van het podium mogen
staan. Dat is het enige wat ik wil. (lacht) Maar ik ken ze
niet echt. En dat is goed. Wat is het nut om hen te willen kennen
als je ervan houdt? Er is geen echte band tussen hen en ons. Ik heb
Richard (Reed Parry, kvv) wel al ontmoet. Schat van een
mens. En de violiste, waarvan ik nu niet op de naam kan komen.
(Sarah Neufeld, kvv) Telkens wanneer ik Win (Butler,
de frontman, kvv) zie, hebben we wel een fijn gesprekje, maar
er is nooit echt een band geweest. Wanneer ‘Neon Bible’ net uit
was, kwam ik hem toevallig tegen op straat en hebben we vijf
minuten gepraat, maar dat is het ook. Ik ben echt heel blij voor
hen. Ze verdienen alles wat hen overkomen is.
enola: Je hebt al heel wat festivals gepland, zoals T in the
Park en Primavera. Wat is je all time favoriet festival
waar je al gespeeld hebt?
Kevin: Euhm…. Er is een festival net buiten Toronto, dat Hillside
heet, en waar ik echt fan van ben. Het is een kleiner festival,
maar ik heb er een grote band mee. Het is zo’n plaats waar je met
je familie en vrienden naartoe gaat. We hebben er een aantal keer
gespeeld. Ik vond ook Pukkelpop erg plezant. Dat is een geweldig
festival. Maar ook ATP waar Explosions In The Sky ons had
uitgenodigd. En Primavera. En het Laneway Festival in Australië.
Oh, en nog bijna vergeten, het Edmonton Folk Festival. Ligt in
Canada. I had the time of my life, man. Ik kan nog wel
even doorgaan: Austin City Limits, Coachella, Lollapoloosa,…. Ik
hou van festivals, maar enkel als ik er zelf speel. Mensen vragen
me soms of ik hen niet wil vergezellen naar dit of dat festival,
maar daar ben ik geen fan van. Ik weet niet hoe die mensen dat
allen doen. (lacht) Zo’n dag in de zon staan. Weet je
welke festivals the worst fucking thing in the entire
world waren? Leeds en Reading. Oh my God. So fucking
brutal! Shoot me in the fucking leg. Poor some salt on
it! Ik zou nog liever een dag naar Mel Gibson-monologen
luisteren dan daar nog eens op te treden. Ik heb echt geen probleem
om daarvoor uit te komen. We waren op tournee, we waren allen
vermoeid, en op het einde was er nog zo’n Europees stuk, dat er
echt te veel aan was maar we moesten doen. Met enkel dwaze
festivals. Er was alleen maar modder en regen. En op een bus zitten
omdat er niets te beleven viel. En enkel dronken mensen, op elkaar
aan het overgeven. Het was walgelijk. Ach ja, die Britten. Je haalt
ze er zo uit. Het is hun door God bepaalde pad. Het is natuurlijk
een stereotype en natuurlijk vallen ze goed mee, maar op festivals
vallen ze toch zo op. Ik stond in Mexico naar Radiohead te kijken
en het was een erg goed optreden, maar die paar Britten die er
stonden, waren zo luid aan het meekelen dat ik Thom niet meer
verstond (imiteert de zingende Britten). De helft ervan
kende uiteraard de correcte tekst niet.
Skinny Puppy, genderverschillen en Jean-Claude Van Damme
enola: Laatste vraag. Ken je Belgische bands?
Kevin: Som er op en ik zal zeggen of ik ze ken. (Nadat ik er een aantal heb opgesomd). dEUS ken ik uiteraard. Soulwax ook. 2ManyDJs! Ik heb hun plaat grijsgedraaid. Toen ik dat album gekocht had, had ik een feestje. De maandag erop luister ik ernaar en was ik kwaad omdat ik dat album gewoon had moeten opleggen omdat ik dan gewoon op ‘play’ kon duwen. Ik heb dat dan het volgende weekend gedaan, een 40-tal mensen uitgenodigd, en het werd een van mijn beste feestjes toen. Lords of Acid ken ik wel vaag. Niet echt mijn ding. Front 242 ken ik natuurlijk. Ik heb wel wat goth vrienden. Weet je, wij hadden Skinny Puppy, jullie Front 242. Als we ze tegenover elkaar plaatsen, wie zou er winnen? (met een andere stem) Skinny Puppy misschien?
enola: Waar haal je al die levenswijsheid?
Kevin: Levenswijsheid? Ik ben 33, dit is mijn Jezus Christus-jaar! (lacht) Jeff Buckley ging zwemmen wanneer hij zo oud was. Ik haal mijn kennis en energie van andere mensen.
enola: En, ooit een boek schrijven?
Kevin: I wanna fucking run for mayor! Ik wil mensen bereiken. Ik wil helpen. Ik wil veranderen. Ik ga niet meer op mijn gat zitten. En ik ga mijn onkunde niet meer verbergen. Maar ik bestudeer mensen. Mannen en vrouwen. Hoe die met elkaar omgaan. Ik ben getrouwd met een fantastische vrouw toen ik 20 was en gescheiden op mijn 27ste. Sindsdien ben ik bijzonder begaan met relaties, wat mensen ermee winnen en verliezen. Wanneer je de genderpatronen doorgrondt, kan je dat linken in alles. Je weet waarom onze planeet om zeep is. Omdat wij het bestuurd hebben. Mannen. Wij zijn het grootste probleem, dat de planeet ooit heeft gekend. En dat zie ik niet direct veranderen. Want als man is het erg moeilijk om je trots die je uit je ego haalt uit te schakelen. Mannen zijn de reden waarom er oorlogen zijn en zijn geweest. Ach, ik weet niet wat er zal gebeuren. Ik zie vele zeurderige, ondankbare, angstige mensen. Maar ik zie ook de schoonheid in mensen. Om Jean-Claude Van Damme te citeren in ‘JCVD’, mijn favoriete film van 2008: “people are fucking beautiful.” Ik weet dat die Belgisch is. Wat, je hebt die nog niet gezien? Vanavond, man! Dude, you gotta check this out!
