Konichiwa Records, 2010.
Nu de Gaga-hype ongekende
hoogten verkent, durft men al wel eens vergeten dat er nog tal van
andere prachtige popprinsessen in de muziekwereld rondwaren. Robyn
is er zo eentje van. Even origineel, maar ze is écht. Haar verhaal
klinkt als de zeemzoete road to success, die namiddagfilms
op Disney Channel wel eens durven uitbeelden: slechts 13 was ze
toen één van Zwedens grootste sterren, Meja (u kent haar wel:
‘it’s all ‘bout the money, tum tum tum‘) de kleine Robyn
hoorde zingen en haar prompt een contract versierde.
Robyn werd een diva in haar thuisland, maar ook in het buitenland
deed ze het niet slecht. Haar prefab pop scheerde eind jaren
negentig hoge toppen in de hitlijsten, maar al bij de eindproductie
van haar tweede album kwam het tot kleine strubbelingen met haar
platenmaatschappij. Deze botsingen zouden een constante blijven en
in 2004 besloot Robyn dan maar om de marionettenspelers overboord
te gooien en haar eigen label op te richten, Konichiwa
Records.
Haar nieuwe ‘debuut’, getiteld ‘Robyn‘, kwam in 2005
uit, maar het was pas bij de re-release in de rest van Europa in
2007 dat de bal aan het rollen ging. Samenwerkingen met The Knife, Röyksopp en Kleerup
bezorgden haar radiohit na radiohit, maar bovenal bewees het album
dat Robyn één zeer vaardige songsmid is en dat feminisme in
gedoseerde porties echt wel aanslaat.
‘Body Talk Pt. 1’ is dus pas het tweede album van new and
improved Robyn én deel één van een drieluik dat tegen eind
2010 afgesloten zou moeten worden. ‘Body Talk Pt. 1′ is zo’n album
waar je mensen eindeloos mee achtervolgt, het in hun gezicht duwend
in de hoop dat ze het zouden opeten. Erg goed dus.
Opener ‘Don’t Fucking Tell Me What To Do’ zet meteen al de toon
voor de komende 7 nummers: pompende beats, een niet mis te verstane
boodschap en een aalgladde productie. Een uitgesproken vuistslag in
het gezicht: hier ben ik, ik doe mijn ding en het kan me weinig
schelen wat jullie er van vinden. In ‘Fembot’ haalt de Zweedse haar
zelfverklaarde nerdiness boven; het is heerlijk hoe ze in
dit nummer computertalked maar het op één of andere manier
zeer dirty overkomt: ‘I got a lotta automatic booty
applications/ Got a C.P.U maxed out
sensation/ Looking for a joy to man my
station’.
Onder de hippe beats van ‘Dancing On My Own’ legt Robyn haar ziel
bloot, en verhaalt ze over de jaloezie die wel eens durft
opborrelen bij het zien van een ex-geliefde met z’n nieuwe vangst.
Opnieuw perfect dansbaar, maar het nummer grijpt tegelijkertijd ook
heel hard naar onze keel. Hetzelfde geldt voor ‘Cry When You Get
Older’: ‘Love hurts when you do it right/ But you can cry when
you get older‘. Alsjemenou, helemaal juist, mevrouw
Carlsson!
Voor ‘Dancehall Queen’ (oorspronkelijk ‘No Hassle’ getiteld, en
enkel op die manier terug te vinden via YouTube) zocht Robyn de
hulp van één van de hipste producers van dit moment, Diplo. Opnieuw
een schot in de roos, dus. De reggae- en dance hall-invloeden
vermengen zich perfect met haar typische zangstem en bij de lyrics
beelden we ons altijd de contouren in van eentje der trouwste
vriendinnen, kronkelend op een podium in één of ander schraal
danscafé.
Op ‘None of Dem’ komen haar maatjes van Röyksopp nog eens langs en
gaat Robyn een laatste keer all in. Ook hier is de
melancholie niet ver te zoeken – een beetje de rode draad doorheen
‘Body Talk Pt. 1’.Hoewel alle songs tot hiertoe perfect dansbaar
zijn en vrolijke melodieën bevatten, gaat er onder de lyrics een
duidelijke ondertoon van eenzaamheid en wanhoop schuil: ‘Play
me some kind of new sound / Something true insincere/ I’ve got a
little girl singing and repeating my head /Take me far away from
here’.
Afsluiten doen we rustiger: de akoestische ballad ‘Hang With Me’ is
andermaal prachtig in z’n eenvoud, en ‘Jag Vet En Deijig Rosa’ mag
dan onverstaanbaar zijn voor onze oren, het klinkt wel prachtig
wiegend en lief.
‘Body Talk Pt.1’ bevat geen enkel zwak moment, enkel triomferende
hoogtepunten. Het is dance, maar niet zoals we het kennen. Robyn
gooit pop, electronica en een vaardige pen in een opwindende mix
van beats en bekentenissen. Eind augustus zou ‘Body Talk Pt. 2’
moeten verschijnen. We betwijfelen of ze tweemaal zo’n
indrukwekkende tour de force zal presteren, anderzijds hopen we
natuurlijk keihard van wel. Stel je voor, dan komt ze misschien
zelfs met drie albums in ons eindejaarlijstje!
