Faithless sluit volgende week Werchter af en The Prodigy staat bovenaan de affiche van Pukkelpop. Underworld komt later op het jaar met een nieuw album en nu is er al Further, de inmiddels zevende studioplaat van The Chemical Brothers. Party like it’s 1999?
Opmerkelijk: het afgelopen decennium slaagde geen enkele nieuwkomer uit de dance scene erin om de populariteit van voornoemde oudgedienden aan te tasten, laat staan te overtreffen. Terwijl de rockwereld met onder meer Kings Of Leon, Muse, Arctic Monkeys, Snow Patrol en Editors een resem nieuwe headliners mocht verwelkomen, slaagden uit de dancehoek enkel Justice en LCD Soundsystem erin om hooguit een Ancienne Belgique te vullen. Toch waren de jaren nul op dancevlak geen maat voor niets. Integendeel, waar het rockgeluid stagneerde en zo onverholen op volle stadia kon mikken, vertakte dance verder in garage, dubstep, wonky en minimal. Een constante hierbij was dat alles wat rook naar ’hits’ en ’breder publiek’ gemeden werd als de pest en de grote podia dus niet in aanmerking kwamen.
De leden van The Chemical Brothers hebben er nog steeds geen probleem mee om groots te klinken. Op hun nieuwe langspeler Further laten ze zich van hun meest psychedelische kant horen. De plaat telt acht nummers, die nergens onder de vijfminutengrens duiken. In het verleden — denk aan "The Private Psychedelic Reel" of aan het grandioze "The Pills Won’t Help You Now" — lieten ze al horen niet vies te zijn van een stevige scheut psychedelica, maar ditmaal dompelen ze je een volledig album lang onder in een veelkleurige waas van LSD-gerelateerde hallucinaties. Vooruitgeschoven single "Escape Velocity" schippert elf minutenlang tussen illusie en onstuimigheid . Want laat het duidelijk zijn, de broertjes hebben nog steeds niets aan (span)kracht ingeboet, getuige ook de energiebom "Dissolve", die herinneringen oproept aan de meer rockgetinte sound van "Let Forever Be".
Further voelt erg vertrouwd aan, maar het album afdoen als puur een terugkeren naar het gekende geluid zou de plaat oneer aandoen. Hun big beat-geluid werd nooit eerder zo verfijnd gebracht en op geen enkele van de heren hun voorgaande albums was de samenhang zo groot. De synthesizer is nadrukkelijk aanwezig en vormt een leiddraad doorheen de plaat. Nu eens gaat hij weerbarstig tekeer, zoals in het euforische "Another World" dat onder de klaterende noisewatervallen baadt waar Nathan Fake een patent op heeft, dan weer schetst hij sierlijke motieven, zoals in uitblinker "Swoon", waarop deze zomer nog vaak een ’danske zal geplaceerd worden’, ongetwijfeld tot in de vroege uurtjes.
Het meest opvallende verschil met zijn voorgangers is dat Further geen beroep doet op bekende gaststemmen. Maar geef toe, mocht u het niet uit de promopraatjes hebben of in het laatste geval niet Serge Simonart heten, wist u wellicht niet eens dat Kele van Bloc Party, Beth Orton en Richard Ashcroft ooit hun stem verleenden aan een nummer van The Chemical Brothers. Die tracks behoren dan ook niet tot de uitschieters van het rijkgevulde repertoire. In plaats van geld in dure samenwerkingen te steken, werd ditmaal geïnvesteerd in acht aantrekkelijke video’s die perfect aansluiten bij de ongedwongen sfeer van het album, maar die wellicht pas helemaal tot hun recht komen op reuzenschermen, ergens op een drukbezette festivalwei.
Met Further maken The Chemicals Brothers steeds meer aanspraak op de titel van ’U2 van de dance’. Het zijn pioniers die vele hypes overleefden. Waar je na enkele decennia aan de top geen grote vernieuwingen meer moet van verwachten, maar die kwaliteit brengen op de leest geschoeid van het grote publiek, zonder hierbij aan geloofwaardigheid in te boeten.
