Van ’socks on cocks’ podiumact in de beginjaren tot wereldvermaarde stadionband, Red Hot Chili Peppers heeft een lange weg afgelegd. Het verdiende wereldsucces kwam er in het fascinerende rockjaar 1991, toen ook de grungemijlpalen Nevermind en Ten>, de Zwarte van Metallica, Out Of Time (REM) en Achtung Baby (U2) de melomaan in u een voldane grijns op het facie bezorgden. Ook bij het verschijnen van Blood Sugar Sex Magik vielen de critici over elkaar met lofbetuigingen.
Hun vingeroefeningen in de funkmetal vierden de Californiërs bot op het stuurloze Red Hot Chili Peppers (1984) en het speelse, los uit de pols gespeelde Freaky Styley maar tot eind jaren 80 bleef RHCP een vrij onbekend fenomeen in muziekland, het nochtans meesterlijke The Uplift Mofo Party Plan (1987), een weldadige combinatie van punk en funk, ten spijt. Die plaat betekende niet het commerciële succes en de internationale doorbraak die RHCP op dat ogenblik verdiende, en daarenboven sloeg het noodlot toe: de 26-jarige gitarist Hillel Slovak stierf aan een overdosis heroïne en de band zat in zak en as. De Peppers bleven niet bij de pakken zitten en een meesterzet was het aan boord halen van het toen pas 19-jarige gitaargenie John Frusciante. Van funk had Frusciante weinig kaas gegeten maar zijn zelfdiscipline en tomeloze nieuwsgierigheid brachten hem de kneepjes van het vak bij. Drummer Jack Irons stapte, in shock na het vroegtijdige heengaan van zijn jeugdvriend Slovak, op en Chad Smith vervoegde achter de drumkit de gelederen.
Met hun vierde langspeler Mother’s Milk uit 1989 werden de funkrockers minder underground en wenkte het mainstream succes. Mother’s Milk is door zijn potigheid de Freddy De Kerpel onder de RHCP-albums: deze opwindende, metalklinkende plaat is een vernieuwende hutsepot van funk, punk, rap en rock, met heerlijke melodieën, kloeke funky baslijnen en lyrics die verder reikten dan het hersenloze hedonisme van de eerste albums. Daardoor verwierf RHCP cultstatus maar de band zou pas echt een household name worden met Blood Sugar Sex Magik, een originele en invloedrijke plaat die deel uitmaakte van de alternatieve rockexplosie die het begin van de nineties kenmerkte.
Voor Blood Sugar Sex Magik werd de bekendste baard van het producersgild, Rick Rubin, geëngageerd, die toen al naam had gemaakt met albums van o.a. Slayer, Danzig, Beastie Boys en Public Enemy. De Peppers ruilden EMI in voor Warner Bros en besloten, om hun creatieve output te vergroten, de plaat op te nemen in een statig herenhuis waar ooit nog de ontsnappingskoning Harry Houdini had gewoond. Chad Smith bleek de bijgelovigste Pepper te zijn: in de overtuiging dat het huis behekst was, reed hij elk dag op en af naar de onconventionele opnamestudio, de andere bandleden bleven tijdens de opnames gewoon in het huis wonen.
In ijltempo werden de teksten voor het album geschreven, Frusciante en Kiedis bedachten het leeuwendeel van de songstructuren en riffs en presenteerden hun ideeën aan Flea en Smith, om daarna gezamenlijk aan volwaardige nummers te sleutelen. Mannetjesputter Kiedis voorzag heel wat songs van aangebrande lyrics: op "Suck My Kiss," klinkt hij als een geile bonobo en het alfamannetje in hem haalt uit met een orgie van seksuele toespelingen in "Sir Psycho Sexy", "If You Have To Ask," en "Blood Sugar Sex Magik". De odes aan seks zijn wellustig, stout en vrijpostig, maar op geen enkel moment worden de Peppers vrouwonvriendelijke jerks, en er is meer dan dat: met nummers over angst en automutilatie, excessief druggebruik, oorlog en milieuverloedering ("The Righteous & The Wicked") en de dood komen serieuze, volwassenere onderwerpen aan bod.
Blood Sugar Sex Magik werd vooral bekend door singles als "Under the Bridge," "Give It Away," "Suck My Kiss" en "Breaking The Girl" die massale airplay kregen maar het hele album heeft uitschieters bij de vleet: prima funknummers, zoals opener "Power Of Equality" en "The Righteous & The Wicked", het radiovriendelijke maar stomende "Naked In The Rain" en het energetische "Mellowship Slinky In B Major" zijn afspiegelingen van pure klasse. "My Lovely Man", een eerbetoon aan Slovak, is een fascinerende boksmatch tussen ingetogen en uitbundig. Geestdriftig is ook "Give It "Away": de riff en baslijn van de song waren een kliekje van een hobbyproject van Frusciante en Flea (H.A.T.E.) en toen ze aan Kiedis hun bijdrage lieten horen, scandeerde hij er voortdurend de woorden "Give it away, give it away, give it away now " bij. Interessant voor la petite histoire: zanger Kiedis kwam met de tekst aanzetten toen hij zich een discussie over altruïsme en onbaatzuchtigheid met zijn toenmalige lief, de Duitse punkster en zotte doos Nina Hagen, voor de geest haalde. Een van de zinderendste Pepperssongs ooit was een feit. Een curiosum is het jachtige "They’re Red Hot," een cover van blueslegende Robert Johnson met een Kiedis die rapt zoals Road Runner dat waarschijnlijk zou doen.
Het album wordt ook terecht bewierookt door de virtuoze ballads: het fragiele "Under The Bridge" is een aangrijpend relaas van een verloren, eenzaam leven en het smachten naar een gelukkig bestaan zonder roesmiddelen, en dat zonder in oversentimenteel gezemel te vervallen. De song wordt geruggensteund door een eenvoudig akoestisch gitaartje en gaat crescendo naar een koorsymfonie. Een lijflied voor Generatie X was geboren. "I Could Have Lied" is volgens intimi de reflectie op de spaak gelopen verhouding van womanizer Kiedis met Sinead O’Connor. De labiele Ierse ontkende achteraf elke vorm van vleselijke omgang met Kiedis aka Antwan The Swan. En laat u vooral meevoeren door de steeds complexer wordende ritmes, vormgegeven door uit een schroothandel gerecupereerde percussie-instrumenten in "Breaking The Girl", waarin Kiedis zich bezint over zijn probleem om een liefdesrelatie te kunnen bestendigen. Hij leerde het slechte voorbeeld — u kunt het nalezen in ’s mans openhartige autobiografie "Scar Tissue" — van zijn vader, die de ene vriendin voor de andere inruilde.
De legendarische plaat vermengt de punk- en funkstijl van de vroegere RHCP maar verliest de melodie niet uit het oog. Tracks als "The Righteous & The Wicked," "Suck My Kiss," "Blood Sugar Sex Magik," "Give it Away" en "Funky Monks" maken gretig gebruik van heavy metal gitaarriffs, maar dan zonder de distortion van Mother’s Milk. Michael Balzary, die eigenlijk iedereen kent als Flea en die als een van de vernieuwendste bassisten geldt, hield zich aan de wijze woorden van Goethe: "In der Beschränkung zeigt sich der Meister". Op Blood Sugar Sex Magik schuift hij zijn bekende, percussieachtige slapping techniek aan de kant en pakt uit met minimalistische en melodieuze baslijnen.
Blood Sugar Sex Magik
staat boordevol serieuze reflecties maar het blijft een onvervalste zomer- en fuifplaat met vele lofzangen op libertijnse seks en andere uitspattingen. De overgave en cohesie spat van het album af dat door zijn tijdloze karakter geen moment verveelt. Een plaat die afwisselend geil, opgewekt, kwellend en opschepperig is, en dat 74 minuten lang zonder filler, faut le faire!
Met Blood Sugar Sex Magik verovert RHCP de wereld, het album gaat meer dan 12 miljoen keer over de toonbank (enkel Californication zou met 15 miljoen beter doen) en het intense touren met groten als Smashing Pumpkins, Pearl Jam en Nirvana kon een aanvang nemen, maar voor Frusciante wordt het te veel: hij verkiest trouw te blijven aan de underground muziekscène en wordt depressief van het gigantische succes. In Tokio verlaat hij de band en hij stort zich volop in bandeloos druggebruik. Zijn grimmige neergang wordt uitstekend belicht in de VPRO-documentaire "The Red Hot Chili Peppers: A Dutch Connection" van Bram Van Splunteren: de kijker ziet en hoort bij het aanschouwen van het tere, wartaal uitslaande serreplantje de innerlijke schreeuw om hulp. Frusciante doorspartelt ternauwernood de drugshel en wordt weer een vaste waarde op gitaar. Midden december 2009 kondigt hij dan toch zijn vertrek bij de Peppers aan om naar eigen goeddunken zijn artistiek ei kwijt te kunnen.
Opvolger One Hot Minute is log, zwaar op de maag liggend en ietwat richtingloos, het muzikaal en tekstueel rijpere Californication is een welgekomen opflakkering maar na het wisselvallige By The Way en de poppy dubbelaar Stadium Arcadium dringt zich één vraag naar voren als ware ze een Hugh Hefner die een roedel blondines in de smiezen krijgt: horen de Peppers zichzelf nog graag?
http://www.myspace.com/redhotchilipeppers
