2009 lijkt wel het jaar van de indrukwekkende samenwerkingsprojecten. Jason Molina en Will Johnson staken eigenlijk iedereen de loef af door hun plaat vorig jaar al op te nemen, maar door een late release presenteert Molina And Johnson zich als de bescheiden hekkensluiter voor 2009. Molina And Johnson is immers het resultaat van een samenwerking zonder enig spatje pretentie.
Jason Molina en Will Johnson die samen een plaat maken, het idee alleen al klinkt intrigerend. En, in tegenstelling tot andere samenwerkingen die dit jaar de kop opstaken, roept dit nieuw project geen torenhoge verwachtingen op. Magnolia Electric Co. en Songs: Ohia hebben pareltjes gemaakt, maar om een of andere reden is Jason Molina toch nog niet doorgedrongen tot het kransje van persoonlijke favorieten. Of dat terecht is of niet, moet u zelf maar beoordelen.
Will Johnson staat er iets beter voor. Centro-Matic kan best onze goedkeuring wegdragen en zijn South San Gabriel leverde met The Carlton Chronicles een van de mooiste platen van het decennium af. De combinatie van beide heren levert best een aardig cv op, maar niet eentje dat doet smachten naar de songs die de samenwerking oplevert. Ja, we hebben ons lesje wel geleerd sinds Them Crooked Vultures en Monsters Of Folk.
Wat niet wil zeggen dat Molina And Johnson, de eerste langspeler die uit de gelijknamige samenwerking ontsproten is, ook een tegenvaller is. Verre van zelfs. Het album, dat vorig jaar op zeer spontane wijze in elkaar geknutseld werd, haalt moeiteloos de kwaliteitsnorm die Molina en Johnson ook op hun eigen projecten hanteren.
Meer zelfs, Molina en Johnson lijken voor elkaar geboren te zijn. Beiden hebben een warm en karakteristiek stemgeluid, maar zet beiden op één album en het verschil vervaagt. In tegenstelling tot, om maar een voorbeeld te nemen, The Beatles, zit je bij het beluisteren van Molina And Johnson niet te turven wie welk nummer aanlevert of zingt. De veertien tracks op dit debuut voelen zo natuurlijk aan dat het bijna jammer is dat beiden niet eerder samen de studio ingetrokken zijn.
Het zou immers zonde zijn, mocht de behaaglijke warmte die van deze plaat afstraalt een eenmalige belevenis zijn. De weemoedige gitaarklanken die "Each Star Marks A Day" zachtjes voortdrijven, tonen de kracht van soberheid, terwijl "Twenty Cycles To The Ground" laat horen dat popmuziek evengoed akoestisch kan zijn en niet per se toeters en bellen nodig heeft om zich in het geheugen te nestelen.
Hoewel Molina And Johnson geen groots album is, is het wel een heel mooie plaat, die zich langzaam openbaart aan de geduldige luisteraar. Klinkt de langspeler aanvankelijk zelfs als een ongemakkelijke mix van Magnolia Electric Co. en South San Gabriel, dan werkt de schoonheid op den duur bedwelmend. De manier waarop dit album zorgt voor het verweven van twee op zichzelf al zeer boeiende carrières, is zonder meer wondermooi. Moest het in deze context niet ongepast zijn, we zouden roepen om meer.
