Net als op zijn voorganger, kan Mew het ook op het nieuwe No More Stories Are Told Today I’m Sorry They Washed Away, No More Stories The World Is Grey, I’m Tired Let’s Wash Away niet laten om hun songs propvol ideeën en stijlbreuken te steken. Elke andere groep zou daarmee op zijn bek gaan, maar bij Mew levert het steevast mooie en spannende platen op. "We zijn gewoon nieuwsgierige jongens", zegt frontman Jonas Bjerre.
enola: Het heeft even geduurd vooraleer die nieuwe plaat er kwam, hé?
Bjerre: "We zijn niet van de rapsten op dat gebied. Alleen al songs schrijven kost ons eeuwen. We zijn allemaal borderline psychotic perfecionists. We hebben ook lang getourd met onze vorige plaat; onze bassist vertrok,… Daardoor moesten we ook een andere werkwijze vinden qua songs schrijven, en het heeft ook een tijd geduurd voor we daar onze draai in vonden."
enola: No More Stories… gaat verder op het pad dat jullie met …And The Glass-Handed Kites insloegen, maar is er tegelijk ook een reactie op: deze plaat is veel warmer van geluid.
Bjerre: "Dat is waar. Voor … And The Glass-Handed Kites wilden we heel specifiek dat kille, donkere geluid, maar deze keer zochten we iets anders. Je moet ook geen twee keer hetzelfde doen. Als wij een plaat maken is dat niet om een paar keer naar te luisteren; we werken daar een jaar mee, touren met die nummers,… Het is nogal vanzelfsprekend dat je dan reageert tegen wat je daarvoor deed. Toch klinkt het nog altijd als een Mewplaat, maar dan een totaal andere."
"Daarom hebben we ook opnieuw samengewerkt met producer Rich Costey, met wie we ook al Frengers hadden opgenomen. Hij is geweldig goed in het creëren van die warmte. We voelden ons erg op ons gemak bij hem. Hij is één van de weinige producers in de wereld waar we echt graag mee werken, dus we zijn blij dat hij ook opnieuw wilde."
enola: Net als op … And The Glass-Handed Kites doen jullie op No More Stories… hard jullie best om de notie "song" zo hard als maar kan te negeren. Wat staat je tegen aan het concept van een song?
Bjerre: "Er staan nog wel wat klassieke songstructuren op de plaat, maar we doen liever iets inventiefs dan gebaande paden te bewandelen. Ken je dat, dat je een rocksong hoort op de radio en al binnen de tien seconden weet hoe de rest van de song zal klinken? Dat is fastfood: you know what the hamburger’s going to taste like. Ik begrijp niet waarom je dat zou doen. Natuurlijk bestaan er heel wat geweldige klassieke rocksongs. Ik vind het ook niet erg dat The Rolling Stones bestaan; maar je mag niet proberen te klinken als iets anders dan jezelf. Je moét niet elke keer de grote ontdekking doen, maar probéér tenminste eens iets anders te doen."
enola: Is het soort vrijheid dat Radiohead zich permitteert bij elke opname een bron van inspiratie?
Bjerre: "Absoluut. We willen geen band zijn die vastzit in een zelfde stramien, maar het moet wel nog altijd bij ons passen. Ik denk niet dat een hip-hopalbum echt iets voor ons zou zijn. Zelfs Radiohead, hoe inventief ze ook zijn, houden een bepaalde lijn aan die je in elke plaat zult tegenkomen. Bij ons is dat ook zo; wat we ook doen, het klinkt altijd als Mew."
"We experimenteren heel wat bij het songschrijven, en eenmaal je op goeie vondsten komt, wil je natuurlijk ook dat die verwerkt worden in je nummers. Je wil niet dat die als vreemde entiteiten in je song staan. Dus moet heel de song mee plooien. Mensen mogen niet denken ’waw, dit is ingewikkeld’, het moet vooral vanzelfsprekend aanvoelen. Dat is wat we proberen te doen. We slagen daar niet altijd in, maar we zitten er vaak dicht bij." (lacht)
enola: Kun je er de vinger op leggen wat dat element precies is dat Mew zo apart maakt?
Bjerre: "Iets met onze ritmes; die gitaar en drums klinken altijd wat ongemakkelijk; een groove die niet echt groovet, behalve op een wat aparte manier. Onze gitarist Bo vindt steeds nieuwe manieren van spelen uit. Dan wil hij iets anders doen, maar het klinkt altijd als hem. Ook mijn zanglijnen hebben iets bijzonders. Ik denk dat het er mee te maken heeft dat wij onszelf hebben leren muziek maken, al van toen we heel jong waren. We hebben nooit met anderen samengespeeld, enkel met elkaar, dus we zijn alleen maar door elkaar beïnvloed. Dat zorgt voor een nogal unieke benadering."
enola: Ik vermoed dat je zelf ook hebt moeten leren omgaan met je falsetachtige stem?
Bjerre: "Heel wat zangers waarnaar ik vroeger luisterde, waren zangers die hoog zongen, en dat heeft me zeker beïnvloedt, maar er was een heel praktische reden waarom ik naar die falset ben overgeschakeld. Ons repetitiekot was heel klein, en we speelden er ook zonder PA. De enige manier waarop ik mezelf kon horen over de bas en de drums, was door hoog te gaan zingen. Mijn echte stem is niet zo laag, maar ik werd er bijna toe gedwongen." (lachje)
enola: Hoe hangt die onmogelijk lange titel samen met de plaat? Waarom moest dat stuk tekst de titel van de plaat worden?
Bjerre: "Ik kan wel proberen om het uit te leggen, maar ik heb zelf nog altijd het gevoel dat ik niet alle antwoorden heb daarover. ’t Is typisch zo’n geval van zoeken naar één iets en met iets anders eindigen. We wilden korte titels in plaats van de lange van … And The Glass-Handed Kites en dat lukte vrij goed in de songs. Maar een albumtitel vinden was iets helemaal anders. We zaten met de handen in het haar, toen Bo vertelde dat hij dat stuk tekst uit "Hawaii Dream" geweldig vond. Het is nochtans maar iets dat me out of the blue is binnengevallen toen we de microfoon hadden openstaan terwijl ik wat op de piano rommelde en de rest inviel."
"Het is iets dat me wel bezighoudt; hoe we gewoon oververzadigd zijn door verhalen. Een stuk escapisme bestaat uit verhalen, zoals televisie, boeken,… alles is een verhaal tegenwoordig, zelfs het nieuws. Ik voel me soms zo volgestouwd door die overdaad, dat ik er niets meer bij kan hebben, en liefst van al ergens gewoon naar de wind zou willen gaan luisteren."
"Ach, die poëtische structuur beviel ons wel, het voelde gewoon juist voor de plaat."
godddeau: Was die beslissing om korte songtitels te gebruiken, ingegeven door een afkeer van het "progrock"-etiket dat jullie sinds … And The Glass-Handed Kites opgeplakt krijgen?
Bjerre: "Eigenlijk wel. Ik begrijp wel waarom mensen vinden dat we wat proggy zijn geworden. Vreemd genoeg hadden we dat met Frengers nog niet, terwijl dat met …And The Glass-Handed Kites plots een big deal werd. We waren daar nochtans niet bewust mee bezig, we zijn gewoon nieuwsgierige mensen die graag willen zien wat ze met hun muziek kunnen doen, hoe ver ze hun songs kunnen drijven."
enola: Wie is die Mari Helgerlikova die meezingt op "Sometimes Life Isn’t Easy"?
Bjerre: "Ze is een bijzondere dame, die we ooit in Londen leerden kennen, een muzikale pionier die knappe instrumentale dingen heeft gedaan. Niet veel mensen kennen haar. Haar stem is erg apart, en we wilden absoluut met haar werken. Het heeft even geduurd, en er is heel wat over en weer gezonden, maar daar kwam niet veel uit. We hebben haar dan maar in Kopenhagen uitgenodigd om met ons te komen opnemen, en dat is aan het einde van dat nummer beland."
enola: Hoe belangrijk is het visuele van Mew voor je?
Bjerre: "Verschrikkelijk. Als we een album uitbrengen, willen we er eigenlijk een heel eigen wereldje omheen scheppen. Iets dat je in de juiste stemming brengt, en bij de muziek past. Projecties zijn een goeie hulp daarbij. Het mag niet overdreven worden, je moet het publiek de kans geven zelf nog zijn voorstellingen te maken ook, maar het boeit me wel wat je daar mee kunt doen."
"Ook voor deze tour bereiden we één en ander voor. Het zou opwindend moeten worden. Ik werk aan wat nieuwe visuals. Het mag visueel allemaal op iets grotere schaal zijn. Ik hoop dat het technisch gezien werkt. We hebben maar al te vaak meegemaakt dat onze plannen moesten afgevoerd worden, omdat we de boel niet op tijd rond kregen om ze ook te testen. The technical stuff is always a drag. Vorige keer wilden we bijvoorbeeld al meer doen, maar moesten we het opgeven. Hopelijk lukt het deze keer."
Mew speelt op 1 november in de Botanique.
